dag 9
Door Antony (Ton) en Marianne Pol - 19-04-2008 06:0117 april 2008
We bezoeken eerst het visitor
centre. Dat is ingericht met een expositie over de achtergronden
van Badlands. In het theater kijken we nog naar een film over
Badlands. We leren dat 75 miljoen jaar geleden hier een grote
binnenzee was en dat in die periode de klei afzetting heeft
plaatsgevonden, die nu aan de oppervlakte ligt. Door de rijzing van
het landschap trok de zee zich terug en ontstond er een rijk
dierenleven. Fossiele resten van dit leven worden in landschap
gevonden, dat nu aan erosie wordt blootgesteld. Jaarlijks gaat er 2
cm vanaf dus over een behoorlijk poosje (ongeveer 50.000 jaar) zien
onze nazaten daar niets meer van terug. Daar zullen ze tegen die
tijd wel een virtuele oplossing voor bedacht hebben.
Het weer is fris maar zonnig en
we gaan bij Saddle Pass een wandeling van 2 uur maken. Eerst een
minuut of 20 klimmen en daarna op een grasland vlakte een
rondwandeling maken langs de rotsformaties, waarom Badlands bekend
staat.
Op naar Wall, maar bij de plaatselijke supermarkt horen we dat de golfbaan gesloten is. Niet getreurd, want een uurtje verderop bij Rapid City liggen zeker 4 banen. Via TomYom zullen we ons op goed geluk bij een golfbaan laten afzetten.
De kampmevrouw is een oud wijffie, dat 25 dollar voor de nacht wil hebben, cash en zonder bon. Daar zal Bush niet blij van worden, maar dat is die toch al niet meer.
Op naar Wall, maar bij de plaatselijke supermarkt horen we dat de golfbaan gesloten is. Niet getreurd, want een uurtje verderop bij Rapid City liggen zeker 4 banen. Via TomYom zullen we ons op goed geluk bij een golfbaan laten afzetten.
De kampmevrouw is een oud wijffie, dat 25 dollar voor de nacht wil hebben, cash en zonder bon. Daar zal Bush niet blij van worden, maar dat is die toch al niet meer.
Nog een laatste nieuwtje, waar ik
jullie nog niet eerder mee heb lastig gevallen. Na het uitpakken
van de bagage kon ik mijn zonnebril niet meer vinden. Hij was door
mijn handen gegaan, maar Alzheimer had een stukje uit mijn korte
geheugen gewist. De afgelopen dagen heb ik telkens weer een stukje
van onze camper afgestroopt, maar helemaal niets. Tijdens de
wandeling vandaag kreeg ik een ingeving om eens te gaan kijken in
de koffers, die leeg in de grote bagageruimte liggen opgeslagen. En
ja hoor, je voelt hem al aankomen, in een daarvan vinden we de
zonnebril. Ik kan alleen Marian de schuld geven van dit vergrijp,
maar die wil nergens van weten. Blijft over het gevoel, dat de
ouderdom toch echt grip begint te krijgen op mij. Ga ik dat morgen
met een partijtje golf maar van me afslaan, misschien helpt
het.