dag 23
Door Antony (Ton) en Marianne Pol - 04-05-2008 07:481 mei 2008 (dag 23)
Hemelvaartsdag, Amerika wil hier
niets van weten, we merken ook er niets van, iedereen werkt. Het
zal echter wel een gedenkwaardige dag worden. Het weer is in elk
geval zonnig en nog een beetje fris.
Vanmorgen rijden we eerst na Sumpter. Tijdens de Goldrush was dit een bloeiende stad. Dan hebben we het over de periode 1862 tot 1917, toen is de complete stad afgebrand. Wat ze echter in Sumpter valley hebben gedaan is niet te geloven. In 1935 hebben ze een Gold Dredge gebouwd. Dat is een grote baggermolen, die ze hebben opgebouwd in een van te voren gegraven vijver. Deze ligt daar overigens nog steeds. Dit huizenhoge apparaat haalde aan de voorkant met reusachtige bakken de stenen met daartussen goud omhoog, dat alles werd rijkelijk met water overgoten en via allerlei zeven kwam uiteindelijk het goud tevoorschijn. En zo groef hij zich in zijn eigen vijver door de totale vallei een weg. Letterlijk een geweldige puinzooi achterlatend en volgens de Mining Act uit 1872 hoefden ze dat niet op te ruimen. Dat landschap is nu een toeristische attractie en dat zijn wij als Jan Toerist gaan bezoeken. We boften, want ze waren vandaag voor het eerst open en dus konden we de baggermolen ook van binnen bekijken. Dit hele festijn van goud delven heeft tot 1957 geduurd. Over de hopen stenen hebben ze een wandelpad uitgezet. Ik dacht met mijn in Chicago gekochte sandaalachtige wandelschoenen dat pad goed te kunnen lopen. Dat ging ook wel, alleen was het pad zo nu en dan versperd door bergen sneeuw, die nog niet van opgeven wisten. Na een kwartiertje had ik dus behoorlijk natte voeten, maar met ons huis op een paar honderd meter was dat probleem snel opgelost.
Vanmorgen rijden we eerst na Sumpter. Tijdens de Goldrush was dit een bloeiende stad. Dan hebben we het over de periode 1862 tot 1917, toen is de complete stad afgebrand. Wat ze echter in Sumpter valley hebben gedaan is niet te geloven. In 1935 hebben ze een Gold Dredge gebouwd. Dat is een grote baggermolen, die ze hebben opgebouwd in een van te voren gegraven vijver. Deze ligt daar overigens nog steeds. Dit huizenhoge apparaat haalde aan de voorkant met reusachtige bakken de stenen met daartussen goud omhoog, dat alles werd rijkelijk met water overgoten en via allerlei zeven kwam uiteindelijk het goud tevoorschijn. En zo groef hij zich in zijn eigen vijver door de totale vallei een weg. Letterlijk een geweldige puinzooi achterlatend en volgens de Mining Act uit 1872 hoefden ze dat niet op te ruimen. Dat landschap is nu een toeristische attractie en dat zijn wij als Jan Toerist gaan bezoeken. We boften, want ze waren vandaag voor het eerst open en dus konden we de baggermolen ook van binnen bekijken. Dit hele festijn van goud delven heeft tot 1957 geduurd. Over de hopen stenen hebben ze een wandelpad uitgezet. Ik dacht met mijn in Chicago gekochte sandaalachtige wandelschoenen dat pad goed te kunnen lopen. Dat ging ook wel, alleen was het pad zo nu en dan versperd door bergen sneeuw, die nog niet van opgeven wisten. Na een kwartiertje had ik dus behoorlijk natte voeten, maar met ons huis op een paar honderd meter was dat probleem snel opgelost.
Onze volgende bestemming is John
Day aan de gelijknamige rivier. Deze rivier is onze bondgenoot
gedurende de rest van de dag. Morgen zullen we hem helpen om bij
het plaatsje The Dalles in de Columbia rivier uit te monden.
We komen vanuit de bergen dus richting het plaatsje John Day met een vaartje van 60 mijl en zie het bord Reduce Speed ahead naar 35 al aankomen en laat de camper dus uitlopen naar die snelheid. Tegemoet komt een politie auto en tot zover is er niets aan de hand. In mijn spiegel zie ik hem echter keren en ja hoor, de hele kermis verlichting gaat aan en hij blijft achter ons rijden. Het zag er zo opdringerig uit, dat ik besloot om te stoppen, in de gedachte dat hij hooguit mij wilde melden, dat ik langzamer een stad in moet rijden. Met de hand bij zijn pistool zie ik hem uitstappen en naar mij toelopen. Na een vriendelijk goedendag begon hij mij te vertellen dat ik 60 mijl reed. Hij bleek dus apparatuur in de auto te hebben die tegemoet komend verkeer op snelheid kan meten. Na een hoop administratieve rompslomp wilde deze diender van een jaar of 25 die vakantiegangers op de bon slingeren. Hij vertelde nog dat wanneer we voor 20 mei betaalden, het als een overtreding werd afgedaan en niet als een misdaad. Hij kwam ons tegemoet door ons op 55 mijl, dus 20 te snel, te beboeten en de schade was 145 dollar, anders was het 100 dollar meer geweest. Dat was even slikken en ik heb hem vriendelijk bedankt voor zijn ijver. Vlakbij in Canyon City was de rechtbank en daar konden we betalen. TomTom wees ons de weg en we kwamen bij het loket Justice Court. De troela achter het loket begon mij formeel te vragen of ik schuld bekende. Dat deed ik maar en als beloning werd de bekeuring verlaagd naar 110 dollar. Na al onze dollars geteld te hebben, kon ik vrijwel precies de boete betalen, ze wilde alleen cash.
We komen vanuit de bergen dus richting het plaatsje John Day met een vaartje van 60 mijl en zie het bord Reduce Speed ahead naar 35 al aankomen en laat de camper dus uitlopen naar die snelheid. Tegemoet komt een politie auto en tot zover is er niets aan de hand. In mijn spiegel zie ik hem echter keren en ja hoor, de hele kermis verlichting gaat aan en hij blijft achter ons rijden. Het zag er zo opdringerig uit, dat ik besloot om te stoppen, in de gedachte dat hij hooguit mij wilde melden, dat ik langzamer een stad in moet rijden. Met de hand bij zijn pistool zie ik hem uitstappen en naar mij toelopen. Na een vriendelijk goedendag begon hij mij te vertellen dat ik 60 mijl reed. Hij bleek dus apparatuur in de auto te hebben die tegemoet komend verkeer op snelheid kan meten. Na een hoop administratieve rompslomp wilde deze diender van een jaar of 25 die vakantiegangers op de bon slingeren. Hij vertelde nog dat wanneer we voor 20 mei betaalden, het als een overtreding werd afgedaan en niet als een misdaad. Hij kwam ons tegemoet door ons op 55 mijl, dus 20 te snel, te beboeten en de schade was 145 dollar, anders was het 100 dollar meer geweest. Dat was even slikken en ik heb hem vriendelijk bedankt voor zijn ijver. Vlakbij in Canyon City was de rechtbank en daar konden we betalen. TomTom wees ons de weg en we kwamen bij het loket Justice Court. De troela achter het loket begon mij formeel te vragen of ik schuld bekende. Dat deed ik maar en als beloning werd de bekeuring verlaagd naar 110 dollar. Na al onze dollars geteld te hebben, kon ik vrijwel precies de boete betalen, ze wilde alleen cash.
Onze planning begon aardig in de
war te lopen en daarom besloten we in Prairie city te stoppen op
een natuur camping langs de John Day rivier. Van alles lag klaar om
een houtvuurtje van te maken en genietend van de avondzon en een
drankje plus nootjes kijken we terug op een enerverende dag. Morgen
naar Fossill en daar moeten prachtige formaties van tufsteen zijn.
De snelheid zal ik vanaf heden nog beter in de gaten houden.