Dag 30, woensdag 25 juni 2008 NIEUW

Vertrokken uit Savannah richting onze laatste stop en vertrekpunt naar Nederland, Atlanta Airport Georgia. Gisteravond niet eens regen gehad realiseer ik mij nu. Er spelen zich nu heel wat dingen af in de gevoelens en de dingen die gaan komen en nog moeten gebeuren, echter naar mijn mening ben ik meer toeschouwer dan participant in dit geheel. Ik ben toch meer een zigeuner die overal kan leven en volgens mij ook in de omstandigheden die zich voordoen, zowel voor wat betreft de pessimistische kant van de mogelijkheden die zich aandienen als de optimistische kant ervan. Mijn motto is meer van neem de dingen zoals zij zijn en probeer het maximale eruit te halen, gegeven de situatie zoals die zich voordoet en zonder klagen van was het maar anders, in mijn ogen is dat verspilde energie die je beter kunt gebruiken om zo optimaal mogelijk op de feiten in te spelen. Maar mij wordt voor de zoveelste keer medegedeeld dat niet alles rationeel is en dat er ook gevoelens meespelen, okay dat zal dan wel maar die lossen in ieder niets op!!

Onderweg wordt het toch weer zo geregeld dat er weer naar een mall wordt gegaan in Macon, hoe die kleine dat altijd voor elkaar krijgt is mij een raadsel maar het gebeurt inderdaad weer, Als eerst duikt zij weer Hollister binnen en heeft inmiddels ook Sophie weer meegekregen terwijl ik even cash moest halen, op mijn vraag wat wij nu voor de minstens voor de vierde keer in dezelfde zaak zijn krijg ik het antwoord dat iedere zaak in een andere stad weer andere aanbiedingen heeft zoals hier ook weer blijkt. Ik leg nu een absoluut verbod op het nog meer kopen van kleren, nu dat schiet dusdanig in het verkeerde keelgat bij die reeds verpeste tiener dat zij de winkel uitloopt en verdwijnt ergens in de mall. Sophie en ik gaan nog wat te hebben rond gekeken weer richting uitgang en zien haar op een bankje zitten, Sophie zegt dat wij weggaan. Na enige minuten in de camper gewacht te hebben zeg ik tegen Sophie dat wij gaan lunchen in het restaurant dat wij op naam hadden gekozen maar nog niet wisten waar dat was gevestigd en dat die tiener het zelf maar uit moest zoeken waar dat was en hoe zij daar moest komen. Daar was Sophie het dus totaal niet mee eens en ging de mall weer in om haar te zoeken, onvoorstelbaar voor mij maar dat zijn dan kennelijk toch weer moeders. Ik heb inmiddels geleerd niet meer tegen dat soort natuurkrachten in te gaan, want keert het koppel zich tegen je en dan ben je nog niet jarig. Die ervaring hoef ik niet nog een keer mee te maken, vrouwen zijn soms inderdaad een boobytrap en wellicht in koppelverband nog sterker en ik moet er niet aan denken met twee vrouwen tegelijk samen te leven!! Indien zij zou verdwalen hadden wij nog een avond en nacht om haar ergens weer terug te vinden en uiteindelijk biedt het politie bureau natuurlijk altijd uitkomst, maar zover is het dus niet gekomen. De rest van de dag was natuurlijk wel behoorlijk verpest en de Italiaanse salade smaakte ook minder dan was verwacht, misschien gaat emotie toch ook door de maag.

Aangekomen op de laatste camping moest er natuurlijk van alles gebeuren zoals selecteren, inpakken, schoonmaken en de boel oplever klaar maken. Voor Sophie begint dan altijd het gevecht met de elementen zoals de werkzaamheden die moeten gebeuren, de planning ervan, het managen van de klus en delegeren of het zelf doen. Zij heeft alles al meerdere keren in haar hoofd doorlopen en niemand die haar van die routing afbrengt. Het komt altijd weer op het zelf doen uit en dan kan ik maar beter niet in beeld zijn, iedere keer dat ik even binnenkom ben ik de bliksemafleider waarbij het kan gaan om onbenulligheden of de lucifers nu Noord/Zuid of Oost/West moeten liggen. Ik drink mijn biertje en maak dit verslagje de rest komt ook zonder mij wel weer op zijn pootjes terecht. Ik heb zicht op het zwembad dat op een bordje aangeeft dat het tot 9 uur ’s avonds open is en nu speelt zich weer zo’n Amerikaans tafereeltje af. Exact om die tijd komen er een paar ouders aan om hun kroost op te halen, er volgt geen enkele wanklank en alle kinderen gaan rustig naar hun camper. Ik ben geen zwemmer maar anders was ik gaan zwemmen om eens te zien wat er zou gaan gebeuren, het was een zwembad zonder toezicht en een open hek, dus wat voor nut heeft het om te bepalen dat je maar tot 9 uur mag zwemmen in deze hitte en bovendien waarom allemaal zo gedisciplineerd zonder eigen initiatief. Dat vind ik toch wel een gebrek aan die Amerikanen het is zo’n kudde volk en denkt zelf niet meer na in bepaalde situaties, dat zie je op de weg, op het vliegveld en in winkels overal gaat het lijdzaam toe en fataal berustend in het lot en indien je als buitenlander dan wel initiatief toont is iedereen volkomen van slag en ziet het apathisch voor zich gebeuren. Rare mensen die Amerikanen.