Tweede etappe

Auckland, 18 februari 2010

Stel, je hebt een vak geleerd dat je overal kunt uitoefenen en je informeert eens of je daarmee een jaar in Nieuw-Zeeland kunt werken. Zo iemand ontmoetten we 's avonds op een terasje in Auckland.

Inmiddels woont ze hier al zes jaar met haar Nederlandse vriend. Ze weet nog niet of ze uiteindelijk voor Nieuw-Zeeland kiest. Ze is dierenarts, ergens op het platteland ruim een uur rijden onder Auckland. Het bevalt ze hier uitstekend en ze voelen zich thuis. Hun familie zien ze eigenlijk vaker dan in Nederland. Over het land en de natuur zijn ze lyrisch. De band met Nederland is nog sterk dankzij de moderne communicatiemiddelen. Ze zien regelmatig via BVN Nederlandse programma's. Tussen de regels door proef ik twijfel. Op vakantie is het voldoende dat het lekker weer is en de omgeving aantrekkelijk, maar om je ergens blijvend te vestigen daarvoor is misschien wat meer nodig. Nu, wat weer betref hebben we niks te klagen. Na de volgende dag de camper in ontvangst te hebben genomen gaan we op weg naar Russell, ons noordelijkste reisdoel, gelegen aan de Bay of Islands. Bij de camperverhuurder reserveren we direct een plek met bayview voor de derde en vierde nacht. Je betaalt wat meer, maar dan heb je ook wat. Russell is de eerste stad in de korte geschiedenis van NZ, de plek waar de eerste kolonisten voet aan land hebben gezet en waar in 1840 met de Maori een verdrag werd gesloten. We maken een boottocht in het eilanden rijke gebied en genieten van unieke kustlandschappen. De boottocht is een echte fotosafari. De kapitein vertelt zowat iedere wetenswaardigheid die er te vermelden valt, over bijzondere vogels, de vissen die er leven (er is uitgebreid gelegenheid om dolfijnen te fotograferen) en de mensen die er hebben gewoond of nog wonen. We doen menig eilandje aan want de boot brengt ook de post voor de bewoners rond. Het verste punt van de tocht is de Hole in the Rock, een plaats waar de oceaan een natuurlijke boog in een enorme rots heeft doen ontstaan waar je onderdoor kunt varen. Er wordt ter plekke met hengels gevist. Er zijn hele scholen vis waarvan ik de namen niet heb onthouden maar het verschalken van een exemplaar is voor de vissers een waar gevecht. Wat me opvalt is dat men het gebied zo schoon mogelijk probeert te houden. Respect voor de natuur wordt op allerlei manieren gepromoot.

Aan het eind van deze boottocht heeft ieder van ons wel even een uiltje zitten knappen, rozig als we zijn geworden van de zon, de wind en de ontelbare indrukken die we hebben opgedaan. Voldaan keren we terug naar de camper om genietend van de bayview een glaasje wijn te drinken. Beeld je in dat je aan een van de mooiste plekken aan de Côte d'Azur zit en dan heb je een idee hoe de wijn moet smaken. En droom je ervan om ooit aan de Middellandse Zee te wonen, hier is het mooier en betaalbaarder en kun je met Nederlands aardig uit de voeten: de kapitein sprak Nederlands evenals een winkelier waar we wat kochten.

De geografische ligging van Bay of Islands maakte het onmogelijk dat het gebied zou ontsnappen aan kolonisatie door een Europese natie. Toen Abel Tasman er in 1642 langs voer was het belang niet zodanig dat het namens de VOC in bezit genomen moest worden. Toen James Cook 127 jaar later langs kwam waren de verhoudingen kennelijk zodanig gewijzigd dat de potenties van het gebied voor de Engelse belangen niet kon worden gemist. Dat die eilanden toevallig al bewoners hadden, moest daarbij voor lief worden genomen. In 1840 wordt er een accoord gesloten met een groot aantal Maori leiders. Die hele geschiedenis wordt uit de doeken gedaan in het Waitangi National Reserve in Kerikeri aan de andere kant van de Bays of Islands. Het is vooral ook een project om de relaties tussen de Maori en Pakeha (de niet-moari in maoritaal) te verbeteren. Werkeloosheid onder de Maori-jongeren is groot en leidt tot gedrag dat ons bekend voorkomt bij jongeren uit een bepaalde bevolkingsgroep in Nederland

De Bays of Islands ligt aan de oostkust. We steken door naar de westkust, de kant waar Australië ligt. We rijden door afwisselende landschappen die variëren van de Ardennen tot de Cevennen, en de Provence tot Toscane. De kronkelende wegen waarop we rijden passen harmonieus in het landschap en vanaf de weg ontvouwen zich schitterende vergezichten. Het vraagt wel nauwkeurig sturen om het voor het gezelschap achterin confortabel te houden. We worden regelmatig gemaand het rustig aan te doen. Onderweg bekijken we de oudste en dikste kuari-boom, 2000 jaar oud. De boom staat in een subtropisch woud. In de afgelopen eeuwen is het kuariwoud in het Northland gedecimeerd. Tegenwoordig voorziet onder andere het amazone-gebied in de hardhoutbehoefte. Totdat ook dat op is. De vele toepassingen bewonderen we in het Kauri National Museum in Matakohe. Het toont bovendien de geschiedenis van de bosbouw en alle gereedschappen en werktuigen die er bij van pas komen.

Een uur is veel tekort. Mijn vragen over een duurzame houtkap van kauri-hout blijft onbeantwoord.

Als een zaailing 800 jaar nodig heeft om uit te groeien tot een boom van bruikbare omvang dan kun je per jaar ook niet meer kappen dan 1/800 van het bestand van 800-jarige bomen. Van de rest moet je in dat geval afblijven. De lange tocht van woensdag 17 februari die begon in Kaihu eindigt tenslotte in Thames op het Coromandel schiereiland, het meestgeliefde vakantiegebied voor deNieuw Zeelander.
Groeten van Sjanie, Pieter, Jurrie en Arie Pieter