Vierde etappa

Door Pieter van Wijk - 25-02-2010 01:42

Nelson 25 februari 2010

Ons volgende reisdoel is het Tongariro National Park. Middenin dat park troont, in de vorm een omgekeerde bloempot, de machtige Tahurangi bijna 2800 m hoog. Voor het laatst uitgebarsten in 1996. In 1953 zaaide ze dood  en verderf

door een spoorwegbrug te doen instorten waar juist de nachttrein uit Wellington passeerden:

153 doden. Beklimmen zit er niet in. We stellen ons tevreden met een wandeling in het aanpalende landschap. Van de meerdere mogelijlheden kiezen we de wandeling naar de Taranaki Falls. Een schitterende wandeling, ook door de gevarieerde plantengroei in deze vulkaanische omgeving. De waterval bewonderen we van bovenaf en van onderaf. Jongelui laten zich verleiden tot een natuurlijke douche. Het is niet eenvoudig in het neerstortende geweld overeind te blijven.

's Middags rijden we door naar Wanganui aan de westkust. De State Highway 4 loopt voordat we daar zijn door een berglandschap dat vergelijkbaar is met de Ardeche, zeer ruig met scherpe bergtoppen en diepe ravijnen. Op veel plaatsen wordt aan de weg gewerkt om haar te verbeteren door er bochten uit te halen of te verbreden. We vinden een leuke plek op de camping aan de rivier in Wanganui, waar we in een heerlijk avondzonnetje het door Ariepieter bereidde avondmaal nuttigen. 's Morgens hangt er een ochtendnevel over rivier en camping die, als we tegen negenen wegrijden, praktisch is opgelost.
Het doel is Wellington (circa 200 km) om de volgende dag over te varen naar het Zuideiland. Het landschap dat we doorkruisen is totaal anders dan de dag ervoor. Deels is het glooiend, bedekt met gras, deels zelfs helemaal vlak. In het plaatsje Foxton blijkt tot onze verbazing een Nederlandse molen te zijn nagebouwd. De bouw is in 2000 afgerond en sinds 2003 wordt er meel gemalen. Men bakt er brood naar Nederlands recept. Tevens zijn in de winkel talloze Nederlandse producten te koop. Uiteraard spreken de vrijwilligers Nederlands en wordt ons verteld dat van hieruit met een vrachtauto deze producten ook op het Noordereiland worden gedistribueerd naar andere winkels waar er vraag naar is. Ik koop er een boek, geschreven door een journalist van Nederlandse afkomst met de titel: Tasman's Legacy, waarin behalve het verhaal van de ondekking van Nieuw Zeeland door Abel Tasman, ook de lotgevallen zijn opgetekend van de Nederlanders die zich vanaf circa 1830 in dit land hebben gevestigd.
De eigenlijke emigratie van Nederlanders is pas op gang gekomen na WO II.

De tweede stop is bij het Southward Car Museum zo'n 30 km boven Wellington. Hier bevindt zich een fraaie collectie antieke auto's die door Ariepieter en mij worden bewonderd. Aan het eind van de middag komen we in Wellington aan. We parkeren aan de haven vlak bij het centrum. Na een korte wandeling door het centrum bereiken we de cabelcar die ons naar boven brengt, waar een prachtige botanische tuin is aangelegd. De wandeling brengt ons weer teurg naar het stadscentrum waar we op het terras van hotel Astoria een cappcino nuttigen. Vervolgens gaan we op zoek naar de Shed 5, een vroeger pakhuis, dat als visrestaurant enige faam heeft verworven. Het eten smaakt er prima, de bediening is voorbeeldig en over de rekening zullen we het maar niet hebben. Na enige omzwervingen vinden we tenslotte de camping die we hebben gereserveerd. De volgende dag zijn we op tijd in de stad. Sjanie en ik gaan nog uit op een shorts voor mij. Daarna lopen we nog binnen bij het parlement waar juist gedebateerd wordt over de ziektekostenverzekering. Uiteraard zijn er ook hier  tekorten. Men wil deze dekken door de premies voor bepaalde risicogroepen te verhogen, bijvoorbeeld motorrijders. De setting en de debatvorm komt vrijwel naadloos overeen met die van het Engelse parlement. We werpen bij nog een blik naar binnen in de St Pauls Cathedral en willen ook nog even door het museum lopen. Wellington is per saldo een hele leuke stad met een losse sfeer. De architectuur van de vele hoge kantoren is zeer fraai en in hamonie met het 'waterfront'. Tot slot lopen we nog even door het Te Papa museum.Wil je je verdiepen in de ontwikkeling van het land dan kun je hier je hart op halen. Nieuw-Zeeland, dat voor 1800 dicht bebost was, is door de immigranten voor 50% omgetoverd in grasland om er koeien en schapen te kunnen houden. Op dit moment is men zich heel erg bewust van duurzame landbouw inclusief bosbouw. Ariepieter en Jurry kozen ervoor om er een expositie over moderne acrchitectuur en over Anne Frank (druk bezocht) te bezoeken. Helaas is er geen tijd meer om het allemaal tot ons te nemen. Om 2 uur vetrekt de boot naar het Zuideiland. Het is een fikse tocht met een heus zeeschip. Het waait stevig maar met de zon erbij is het zalig vertoeven op het sundeck, Blijkens het aangeschafte boek blijkt Abel Tasman juist hier enkele rondjes gevaren te hebben. Omdat ze geen behoefte hadden aan weer een nieuwe confrontatie met de vijandige Maori werd de tocht langs het Noordeiland weer voortgezet. De noordelijke punt, waar wij in de buurt zijn geweest, werd na een dag of 10 bereikt. Onze boot meert, na 3,5 uur varen aan in Picton. We doen er snel boodschappen om door te rijden richting Havelock, zo' n 30 km verderop. De Queen Charlotte Drive kronkelt enorm en stijgt en daalt dat het een lust is. De uitzichten zijn fantastisch. In Linkwater, halverwege gooien we de handdoek in de ring. We staan op een leuke camping met enkele andere campers. Bijzonder zijn de grote aantallen glimwormen die te vinden zijn op een bospad dat van de camping afvoert. 's Nachts hebben we de eerste regenbui, maar overdag is het gelukkig weer zonnig. Op een terras in Nelson verstuur ik dit bericht met de groeten van iedereen. 

Je kunt alleen reageren op dit bericht als je bent ingelogd.
Voorpret-alarm! Reizigers vertellen reizigers, campers (truck-camper & C-25) & presentaties
Kom 23 of 24 maart naar de Reizigersbeurs
Kom naar een infodag met special guests, zoals Travel Texas en indianen.
Meld je gratis aan