Vierde etappa
Door Pieter van Wijk - 25-02-2010 01:42Nelson 25 februari 2010
Ons volgende reisdoel is het Tongariro National Park. Middenin dat park troont, in de vorm een omgekeerde bloempot, de machtige Tahurangi bijna 2800 m hoog. Voor het laatst uitgebarsten in 1996. In 1953 zaaide ze dood en verderf
door een spoorwegbrug te doen instorten waar juist de nachttrein uit Wellington passeerden:
's Middags rijden we door naar Wanganui
aan de westkust. De State Highway 4 loopt voordat we daar zijn door
een berglandschap dat vergelijkbaar is met de Ardeche, zeer ruig
met scherpe bergtoppen en diepe ravijnen. Op veel plaatsen wordt
aan de weg gewerkt om haar te verbeteren door er bochten uit te
halen of te verbreden. We vinden een leuke plek op de camping aan
de rivier in Wanganui, waar we in een heerlijk avondzonnetje het
door Ariepieter bereidde avondmaal nuttigen. 's Morgens hangt er
een ochtendnevel over rivier en camping die, als we tegen negenen
wegrijden, praktisch is opgelost.
Het doel is Wellington (circa 200 km) om de volgende dag over te
varen naar het Zuideiland. Het landschap dat we doorkruisen is
totaal anders dan de dag ervoor. Deels is het glooiend, bedekt met
gras, deels zelfs helemaal vlak. In het plaatsje Foxton blijkt tot
onze verbazing een Nederlandse molen te zijn nagebouwd. De bouw is
in 2000 afgerond en sinds 2003 wordt er meel gemalen. Men bakt er
brood naar Nederlands recept. Tevens zijn in de winkel talloze
Nederlandse producten te koop. Uiteraard spreken de vrijwilligers
Nederlands en wordt ons verteld dat van hieruit met een vrachtauto
deze producten ook op het Noordereiland worden gedistribueerd naar
andere winkels waar er vraag naar is. Ik koop er een boek,
geschreven door een journalist van Nederlandse afkomst met de
titel: Tasman's Legacy, waarin behalve het verhaal van de ondekking
van Nieuw Zeeland door Abel Tasman, ook de lotgevallen zijn
opgetekend van de Nederlanders die zich vanaf circa 1830 in dit
land hebben gevestigd. De eigenlijke emigratie van
Nederlanders is pas op gang gekomen na WO II.
De tweede stop is bij het Southward Car Museum zo'n 30 km boven Wellington. Hier bevindt zich een fraaie collectie antieke auto's die door Ariepieter en mij worden bewonderd. Aan het eind van de middag komen we in Wellington aan. We parkeren aan de haven vlak bij het centrum. Na een korte wandeling door het centrum bereiken we de cabelcar die ons naar boven brengt, waar een prachtige botanische tuin is aangelegd. De wandeling brengt ons weer teurg naar het stadscentrum waar we op het terras van hotel Astoria een cappcino nuttigen. Vervolgens gaan we op zoek naar de Shed 5, een vroeger pakhuis, dat als visrestaurant enige faam heeft verworven. Het eten smaakt er prima, de bediening is voorbeeldig en over de rekening zullen we het maar niet hebben. Na enige omzwervingen vinden we tenslotte de camping die we hebben gereserveerd. De volgende dag zijn we op tijd in de stad. Sjanie en ik gaan nog uit op een shorts voor mij. Daarna lopen we nog binnen bij het parlement waar juist gedebateerd wordt over de ziektekostenverzekering. Uiteraard zijn er ook hier tekorten. Men wil deze dekken door de premies voor bepaalde risicogroepen te verhogen, bijvoorbeeld motorrijders. De setting en de debatvorm komt vrijwel naadloos overeen met die van het Engelse parlement. We werpen bij nog een blik naar binnen in de St Pauls Cathedral en willen ook nog even door het museum lopen. Wellington is per saldo een hele leuke stad met een losse sfeer. De architectuur van de vele hoge kantoren is zeer fraai en in hamonie met het 'waterfront'. Tot slot lopen we nog even door het Te Papa museum.Wil je je verdiepen in de ontwikkeling van het land dan kun je hier je hart op halen. Nieuw-Zeeland, dat voor 1800 dicht bebost was, is door de immigranten voor 50% omgetoverd in grasland om er koeien en schapen te kunnen houden. Op dit moment is men zich heel erg bewust van duurzame landbouw inclusief bosbouw. Ariepieter en Jurry kozen ervoor om er een expositie over moderne acrchitectuur en over Anne Frank (druk bezocht) te bezoeken. Helaas is er geen tijd meer om het allemaal tot ons te nemen. Om 2 uur vetrekt de boot naar het Zuideiland. Het is een fikse tocht met een heus zeeschip. Het waait stevig maar met de zon erbij is het zalig vertoeven op het sundeck, Blijkens het aangeschafte boek blijkt Abel Tasman juist hier enkele rondjes gevaren te hebben. Omdat ze geen behoefte hadden aan weer een nieuwe confrontatie met de vijandige Maori werd de tocht langs het Noordeiland weer voortgezet. De noordelijke punt, waar wij in de buurt zijn geweest, werd na een dag of 10 bereikt. Onze boot meert, na 3,5 uur varen aan in Picton. We doen er snel boodschappen om door te rijden richting Havelock, zo' n 30 km verderop. De Queen Charlotte Drive kronkelt enorm en stijgt en daalt dat het een lust is. De uitzichten zijn fantastisch. In Linkwater, halverwege gooien we de handdoek in de ring. We staan op een leuke camping met enkele andere campers. Bijzonder zijn de grote aantallen glimwormen die te vinden zijn op een bospad dat van de camping afvoert. 's Nachts hebben we de eerste regenbui, maar overdag is het gelukkig weer zonnig. Op een terras in Nelson verstuur ik dit bericht met de groeten van iedereen.