USA 2004 Rondreis(4) Las Vegas tot San Francisco
Door Familie Mochel - 05-08-2008 17:261 augustus 2004
Dag
17
Las Vegas
attracties
Lekker uitgeslapen tot ¼ over 9.
Dat is voor Las Vegas begrippen heel vroeg. Zelfs voor het weer is
het nog vroeg. Het is bewolkt en drukkend. Niks sprankelend en
spetterend zonnig. Een warme en lome deken hangt over de gokstad.
Een beetje triest. We lijken wel de enige die op zijn. Douchen,
ontbijten en activiteiten. Camera en credit card op zak. Want
zonder plastic doe je hier niets.
In Nederland tijdens een
uitzending van BNN, met Bridget Maasland, over Nederlandse
artiesten die in een camper rondtrokken en daarbij o.a. Las Vegas
werd aangedaan, had Marjanne een bungy-jump toren gezien. “Als die
er nog staat als wij daar zijn, dan spring ik daar vanaf”,
verzekerde ze ons.
En de toren stond er nog. Belofte
maakt schuld, zeggen ze dan. Eerst het thuis front collect gebeld.
Hadden we oma beloofd. En ook die belofte maakt schuld. Marjanne
dacht dat het geen kwaad kon, om oma ff te informeren over haar
Bungy plannen. Nou, dat kon het blijkbaar dus wel. De lieve schat
heeft geen oog meer dicht gedaan tot ons volgende belletje. En haar
hele avond was verpest. We belden n.l. rond 10 uur in de ochtend en
dan is het al 19.00h in Nederland.
Op weg naar de toren had
Pa nog gekeken of hij het hart al uit Marjannes schoenen zag
steken, maar nee hoor. Bij Pa zou bij het naderen van die 60 mtr
hoge kolos, in combinatie met zo’n spring belofte, het hart tot 6
voet onder de schoenen zakken. Bij Marjanne klaarblijkelijk
niet.
Koel en toch niet gespeend van
enige enthousiasme vulde ze de benodigde formulieren in. Marion
beloofde dat ze het kantoor geen seconde zou verlaten en herinnerde
Marjanne er bovendien herhaaldelijk aan dat ze nu nog terug
kon.
Voor personen van 17 jaar of
jonger was een handtekening nodig van ouder of voogd en ook die
weigerde Marion heel moederlijk en heel pertinent te verstrekken.
Pa was coulanter en signeerde en parafeerde het
formulier.
Kosten van sprong, T-shirt en
videoband voor eigen rekening, zowas de afspraak. Bij nader inzien
kreeg ze de laatste geschonken. Als vooruitgeschoven
verjaardagscadeau.
De Jannen zouden onder aan de
toren gaan staan om de sprong te fotograferen en te filmen. Nog
steeds onder kreeg Marjanne al een soort harnas aangegespt, waarna
ze een paar treetjes naar de lift besteeg, die haar en haar mede
springers naar het bovenste platvorm, op 51 meter, zouden brengen.
Boven werd nog een harnas aangebracht en werden de benen vakkundig
ingewikkeld met een soort bevestiger voor het elastiek. De
Bungy.
Eenmaal aan de beurt, schuifelde
ze naar de rand, zwaaide braaf naar de camera en dook met een
ijzingwekkende schreeuw dieperik in. Kennelijk had ze gekozen voor
een dompeling in de onder de toren gelegen pool, want ze verdween
tot haar buik onder water. Om daarna onmiddellijk weer omhoog te
schieten. Toen ze over het hoogte punt heen was, bijna rechtop
staande, donderde ze weer omlaag. Nu raakte ze het water niet meer.
Wel schoot ze weer omhoog toen het elastiek z’n ultieme rek had
bereikt en donderde ze net zo snel weer omlaag toen Newton haar
weer in de greep kreeg.
Met een lijn werd Marjanne naar
de kant getrokken, op een bed gelegd en van haar harnas ontdaan. Ze
leek sjeekie, maar bleef keul. Op pa’s vraag of dit voor herhaling
vatbaar was, antwoordde ze vastberaden positief.
FF terug naar de camper voor een
droog T-shirt. Eenmaal terug op de strip, een blik bij dag
licht bij de Candlelight Wedding Chapell. Een sms naar Lida en Paul
had geleerd, dat zij in deze kapel waren getrouwd. En dus zijn we
ook nog ff naar binnen geweest,voor folders. En we hebben ons voor
de deur door passanten laten vastleggen op de gevoelige
plaat.
Vanuit de kapel naar de Sahara.
Hier stond een te gekke achtbaan. Vanuit het pal naast de
Sahara gelegen NASCAR café, werd je afgeschoten door een gat in het
gebouw. Buiten draaide de kar scherp naar links en direct steil
naar onder, de kelder in. Daar kwam ze een paar meter verder weer
uitgevlogen, om zich direct een looping in te wurmen. Van hieruit
draaide de kar weer scherp naar links en direct verticaal omhoog.
Op z’n hoogtepunt, in de greep van de zwaartekracht, suisde het
monster het zelfde traject nog eens langs. Nu
achterwaarts.
Na afloop van de rit te voet naar
de Stratosphere Tower, naar binnen en door het casino naar de trap
die naar de receptie van het toren gebeuren lijdde. In de toren
waren ogenschijnlijk 3 attracties, echter i.v.m. met een onweer in
de vallei, waren deze tot nader order gesloten. Daar we ook boven
op de toren de attractie ritten konden kopen, besloten we toch
kaartjes te kopen om naar boven te gaan.
Alle attracties lagen bovenop de
uitkijk gallerij, op meer dan 385 meter boven nieuw Las Vegas
peil.
In de cafetaria, hotdog en coke,
pa no bun maar wel een zak chips. Ma een pretzel. Het bleek de
enige snack trog op de toren. Het een verdieping lager gelegen
restaurant serveerde op dit uur, 3pm, geen lunch meer. En voor het
diner was het nog te vroeg en trouwens we waren ook niet gepast
genoeg gekleed.
De cola rammelde in onze bekers
toen boven onze hoofden testritten werden uitgevoerd en het duurde
dan ook niet lang of de attracties waren weer
operationeel.
·
Eerst in d’r eentje in de 8-baan, de
High Roller, die met een gezapig gangetje rond de toren denderde.
Zich hierbij geregeld buiten het draagvlak van die toren begevend.
Mwah, was het waarde oordeel.
·
Daarna in een soort schietstoel (Big
shot), die haar en haar medepassagiers afschoot richting
torenspits. En de complete bezetting met Newton/zwaartekracht
snelheid daarop weer naar onder deed donderen. Mooi uitzicht, maar
niet bijzonder was het coole commentaar.
·
Tenslotte in een bobslee achtig
apparaat, waar ze overigens ook helemaal alleen in zat. De
X-Scream.Via een schuif werd het onding buiten de torenrand op meer
dan 385 mtr hoogte geschoven, waarna het nog diverse meters viel.
Aan het einde van de schuif gekomen, werd het weer opgetrokken,
waarna de hele procedure, maar nu met dubbele snelheid, zich
herhaalde. En ook dit onding, waarin normale mensen ruim 7 kleuren
ontlasting zouden produceren, werd afgedaan als zijnde voorzien van
een niet onaardig uitzicht, maar ook niet meer dan
dat.
Met de lift weer naar onder en
met de taxi naar de camping. FF relaxen, dutje dus. Eten koken,
afwassen, wassen, omkleden en weer op stap.
Naar de Adventure Dome, een
ongelooflijk groot op een circustent gelijkend, overdekt speel en
spel paradijs, dat deel uitmaakt van het hele Circus Circus
gebeuren. Met een rollercoaster met 2 loopings, een behoorlijk hoge
wildwaterbaan, een soort schip wat op de kop ging hangen en nog een
hele hoop andere attracties. Je mocht overal in, waarbij je een
vergoeding variërend van $0,25 tot $6,- diende neer te tellen. Zo
groot als het Heerlense Kinderstad? Nee hoor, niet eens misschien.
Vele male groter en vele malen spectaculairder.
Weer naar de Main Entrance, die
schijnbaar ook als hoofduitgang in zwang was, taxi aangehouden en
naar Fremont Street Experience. Waar het ooit begon. Met de
Horseshoe, dat casino met die cowboy die vrolijk staat te zwaaien.
En met de 4 Queens, de Golden Nugget en hoe ze ook allemaal heten.
Hier waren alle pleinen en promenades overdekt middels een soort
ondoorzichtige halve koepel. In deze koepel werden licht en
lasershows vertoond, waarbij de casino’s en de andere nering hun
glitter lichten doofden.
Weer een taxi aangehouden en
terug naar de camping. Wijntje, ervaringen uitwisselen, camera en
andere batterijen aan de lader leggen, ff douchen. Moe? Nee
hondsmoe. Pa kroo