USA 2008 Camper vanaf Fabriek4 (Crazy Horse en Yellowstone)
Door Familie Mochel - 06-08-2008 09:0511 april,
4de etappe van Custer South Dakota naar Buffalo Wyoming
via Crazy Horse.
Het is
vannacht niet gestopt. Het sneeuwen.
En het heeft
ook gevroren. En hoe.
Water van
buiten is niet tapbaar.
We ontbijten
lekker en uitgebreid.
Dan kruipt
Marjanne op een geleende ladder en haalt de sneeuw van de slides,
alvorens we ze naar binnen halen.
De slides
hobbelen en trillen. En dus proberen we ze weer uit te laten
glijden. Gewoon om te kijken of ze soms bevroren zijn. En dat
lijken ze te zijn. Want ze gaan niet meer naar buiten. Zo
constateert ook de in allerijl erbij geroepen
campingeigenaar.
Dus halen we
ze naar binnen.
Voor ik de
Ford start vraag ik onze buurman wat hij denkt dat ik beter kan
doen.
Met de
automatische bak in de 1 of toch gewoon in de D, het met zo’n 30cm
sneeuw bedekte heuveltje naar de uitgang beklimmen?
De buurman
acht geen verschil en op mijn vraag of hij niet denkt dat de wielen
doorslippen in de sneeuw en ik dan helemaal niet meer weg kom met
die 6,5 ton gewicht, begint hij te grijnzen en knikt hij
ontkennend, hierbij zijn lippen smalend tuitend.
Ik ben er
niet gerust op, maar besluit zijn advies toch op te
volgen.
Brommend
slaat de V-10 aan en na ‘m ff warm te hebben laten draaien, schakel
ik de pook van “P” naar “D”. Dan geef ik gedoseerd
gas.
Rustig
begint het gevaarte te rollen en gedwee laat hij zich naar buiten
het campingterrein leiden. Geen centje pijn. Niks slippen of
wegglijden. Heel beschaafd.
Buiten de
camping draai ik de 16A in oostelijke richting op.
Volgens de
campingeigenaar lag de ‘store’ achter het 3de
verkeerslicht aan de linker kant van ‘Main Street’.
We zien geen
bekende aanwijzing op de winkelreclame uitingen. Ik stuur rechtsaf
en parkeer achter het verkeerslicht in de eerste straat. De rest
doen we wel te voet.
Aan de
overkant van Main Street, in één van de zijstraten, ontwaart Marion
iets wat op een soort Hubo lijkt. We besluiten er naar toe te
lopen.
Heel
on-Amerikaans en dat blijkt, want de trottoirs zijn, in
tegenstelling tot de straten, niet of nauwelijks sneeuw en
ijsvrij.
Glibberend
gaan we de winkel binnen en vragen naar een 575.
De bediende
snapt totaal niet wat we bedoelen en dus tonen we hem de geleende
reserve sleutel. Hij snapt er nog steeds geen snars
van.
Hij meet ons
exemplaar van alle kanten na en stuurt mij diverse keren met een
naar zijn mening nu wel insteekbaar exemplaar naar de
camper.
Uiteraard
heb ik die bij de eerste pas en meet sessie, al dichterbij
gehaald.
Een
Amerikaan loopt niet heen en weer en een Amerika toerist past zich
hier naadloos bij aan.
De
5de malsleutel krijg ik in het slot gestoken en dus
maakt de bediende, met behulp van het geleende exemplaar, hier een
passende sleutel van.
Voor $1,50
zijn we weer voorzien.
Op
aanwijzing van de bediende gaan we vanuit de hardware store weer
terug naar main street. Dan naar links en bij het volgende
verkeerslicht naar rechts, naar een supermarkt.
Een voor ons
onbekende keten, maar heel goed voorzien.
Alleen ook
hier, niets specifiek glutenvrij.
Ik vraag of
er een health food store in het dorp is. En die is er. Ondanks dat
het toch een concurrent betreft, wijst de bedrijfsleider me
gedetailleerd de weg. Nadat we de gekochte waar van de supermarkt
ingeruimd hebben gaan we op weg.
De
natuurvoeding winkel blijkt langs de route naar Crazy Horse te
liggen, da’s makkelijk dus.
Glutenvrije
pasta, brood, meel, een kant en klaar thai-food pakket en soep
verdwijnen daar in het mandje. En…., net als in Nederland,
alles behalve voor niets. Maar goed, allang blij dat ze wat
hebben.
Na een
kleine 8 mijl over 16A in oostelijke richting, ontwaren we aan de
rechter kant Crazy Horse Indian Monument.
Ondanks de
sneeuw, zijn de in graniet uitgehouwen contouren van het indianen
opperhoofd zeer goed te ontwaren.
Crazy Horse
is geen National Monument en dus wordt onze annual pass niet
aangenomen.
Vijf en
twintig dollar armer, rijden we richting de grote parkeerplaats,
waar om deze tijd nog volop plaats is.
We sluiten
de camper af en lopen naar het visitors center, bijna permanent vol
bewondering naar links naar de massieve indianen kop
kijkend.
Als we 3 uur
later dit center weer verlaten, tolt onze kop van de informatie
over indianen.
Over
Shoshones, Cheyennes, Crow, Arapahoes, Sioux en Lakota.
Stammen die hier
in de buurt leven.
En over
grote Lakota leiders, zoals Crazy Horse, die in het echt
Tashunkewitko
heette.
En over
Sitting Bull, Tatanka Yotanka zoals de Hunkpapa Sioux Chief onder
indianen destijds bekend stond.
En over
Apaches, Navaho’s, Payutees, Hopi, Pawnees en Black Feet.
En over nog veel
meer stammen.
En we tollen
van de informatie over het waarom en over het hoe van het ontstaan
van het monument.
Waarom?
Omdat de indianen, middels een nog groter beeld dan Mt. Rusmore,
wilden aantonen dat ook zij hun grote leiders kunnen
eren.
En hoe? Door
de in Boston Massachusettes geboren en allereerst bij de
ontwikkeling van Mt. Rushmore betrokken, beeldhouwer Korczak
Ziolkowski in de arm te nemen. Hij ontwierp een aantal voorbeelden
waaruit nakomelingen van Crazy Horse een keus maakten. Daarna
zocht hij een geschikte rots uit, trouwde Ruth en
begon.
In
1948.
Hij maakte
10 beelden uit vlees en bloed bij Ruth, waarvan er 7 na zijn dood
in oktober 1982, verder werkten aan het beeld.
En hij begon
in het graniet te hakken. Juni 1998