USA 2008 Camper vanaf Fabriek4 (Crazy Horse en Yellowstone)

Door Familie Mochel - 06-08-2008 09:05
11 april, 4de etappe van Custer South Dakota naar Buffalo Wyoming via Crazy Horse.
 
Het is vannacht niet gestopt. Het sneeuwen.
En het heeft ook gevroren. En hoe.
Water van buiten is niet tapbaar.
 
We ontbijten lekker en uitgebreid.
Dan kruipt Marjanne op een geleende ladder en haalt de sneeuw van de slides, alvorens we ze naar binnen halen.
De slides hobbelen en trillen. En dus proberen we ze weer uit te laten glijden. Gewoon om te kijken of ze soms bevroren zijn. En dat lijken ze te zijn. Want ze gaan niet meer naar buiten. Zo constateert ook de in allerijl erbij geroepen campingeigenaar.
 
 
Dus halen we ze naar binnen.
Voor ik de Ford start vraag ik onze buurman wat hij denkt dat ik beter kan doen.
Met de automatische bak in de 1 of toch gewoon in de D, het met zo’n 30cm sneeuw bedekte heuveltje naar de uitgang beklimmen?
De buurman acht geen verschil en op mijn vraag of hij niet denkt dat de wielen doorslippen in de sneeuw en ik dan helemaal niet meer weg kom met die 6,5 ton gewicht, begint hij te grijnzen en knikt hij ontkennend, hierbij zijn lippen smalend tuitend.
 
Ik ben er niet gerust op, maar besluit zijn advies toch op te volgen.
Brommend slaat de V-10 aan en na ‘m ff warm te hebben laten draaien, schakel ik de pook van “P” naar “D”. Dan geef ik gedoseerd gas.
Rustig begint het gevaarte te rollen en gedwee laat hij zich naar buiten het campingterrein leiden. Geen centje pijn. Niks slippen of wegglijden. Heel beschaafd.
 
Buiten de camping draai ik de 16A in oostelijke richting op.
Volgens de campingeigenaar lag de ‘store’ achter het 3de verkeerslicht aan de linker kant van ‘Main Street’.
We zien geen bekende aanwijzing op de winkelreclame uitingen. Ik stuur rechtsaf en parkeer achter het verkeerslicht in de eerste straat. De rest doen we wel te voet.
 
Aan de overkant van Main Street, in één van de zijstraten, ontwaart Marion iets wat op een soort Hubo lijkt. We besluiten er naar toe te lopen.
 
Heel on-Amerikaans en dat blijkt, want de trottoirs zijn, in tegenstelling tot de straten, niet of nauwelijks sneeuw en ijsvrij.
Glibberend gaan we de winkel binnen en vragen naar een 575.
De bediende snapt totaal niet wat we bedoelen en dus tonen we hem de geleende reserve sleutel. Hij snapt er nog steeds geen snars van.
Hij meet ons exemplaar van alle kanten na en stuurt mij diverse keren met een naar zijn mening nu wel insteekbaar exemplaar naar de camper.
Uiteraard heb ik die bij de eerste pas en meet sessie, al dichterbij gehaald.
Een Amerikaan loopt niet heen en weer en een Amerika toerist past zich hier naadloos bij aan.
De 5de malsleutel krijg ik in het slot gestoken en dus maakt de bediende, met behulp van het geleende exemplaar, hier een passende sleutel van.
Voor $1,50 zijn we weer voorzien.
 
Op aanwijzing van de bediende gaan we vanuit de hardware store weer terug naar main street. Dan naar links en bij het volgende verkeerslicht naar rechts, naar een supermarkt.
Een voor ons onbekende keten, maar heel goed voorzien.
Alleen ook hier, niets specifiek glutenvrij.
Ik vraag of er een health food store in het dorp is. En die is er. Ondanks dat het toch een concurrent betreft, wijst de bedrijfsleider me gedetailleerd de weg. Nadat we de gekochte waar van de supermarkt ingeruimd hebben gaan we op weg.
De natuurvoeding winkel blijkt langs de route naar Crazy Horse te liggen, da’s makkelijk dus.
 
Glutenvrije pasta, brood, meel, een kant en klaar thai-food pakket en soep verdwijnen daar in het mandje. En…., net als in Nederland, alles behalve voor niets. Maar goed, allang blij dat ze wat hebben.
 
Na een kleine 8 mijl over 16A in oostelijke richting, ontwaren we aan de rechter kant Crazy Horse Indian Monument.
 
                                                                               
 
Ondanks de sneeuw, zijn de in graniet uitgehouwen contouren van het indianen opperhoofd zeer goed te ontwaren.
Crazy Horse is geen National Monument en dus wordt onze annual pass niet aangenomen.
Vijf en twintig dollar armer, rijden we richting de grote parkeerplaats, waar om deze tijd nog volop plaats is.
 
We sluiten de camper af en lopen naar het visitors center, bijna permanent vol bewondering naar links naar de massieve indianen kop kijkend.
 
Als we 3 uur later dit center weer verlaten, tolt onze kop van de informatie over indianen.  
 
Over Shoshones, Cheyennes, Crow, Arapahoes, Sioux en Lakota. Stammen die hier in de buurt leven.
 
En over grote Lakota leiders, zoals Crazy Horse, die in het echt Tashunkewitko heette. 
En over Sitting Bull, Tatanka Yotanka zoals de Hunkpapa Sioux Chief onder indianen destijds bekend stond.
 
En over Apaches, Navaho’s, Payutees, Hopi, Pawnees en Black Feet. En over nog veel meer stammen.
 
En we tollen van de informatie over het waarom en over het hoe van het ontstaan van het monument.
 
Waarom? Omdat de indianen, middels een nog groter beeld dan Mt. Rusmore, wilden aantonen dat ook zij hun grote leiders kunnen eren.
 
En hoe? Door de in Boston Massachusettes geboren en allereerst bij de ontwikkeling van Mt. Rushmore betrokken, beeldhouwer Korczak Ziolkowski in de arm te nemen. Hij ontwierp een aantal voorbeelden waaruit nakomelingen van Crazy Horse een keus maakten. Daarna zocht hij een geschikte rots uit, trouwde Ruth en begon.
In 1948.
 
Hij maakte 10 beelden uit vlees en bloed bij Ruth, waarvan er 7 na zijn dood in oktober 1982, verder werkten aan het beeld.
En hij begon in het graniet te hakken. Juni 1998
Je kunt alleen reageren op dit bericht als je bent ingelogd.
Voorpret-alarm! Reizigers vertellen reizigers, campers (truck-camper & C-25) & presentaties
Kom 23 of 24 maart naar de Reizigersbeurs
Kom naar een infodag met special guests, zoals Travel Texas en indianen.
Meld je gratis aan