Row your boat... (5-7)

Na het ontbijt gaan Malte, Lasse en ik op zoek naar de douches. Deze moeten in de buurt zijn van de kanoverhuur. De camping is één lange weg, die langs het meer slingert. Er is voor de hele camping slechts één douchegebouw. Iedereen gaat dan ook (heel Amerikaans) met de auto, of op de fiets (met helm op). We lopen ongeveer 25 minuten langs diverse tenten, RV’s en andere overnachtingsmogelijkheden, voor we bij de douches zijn. We kijken even in het vrijstaande gebouw; de douches zien er redelijk schoon uit. We gaan langs een omweg naar de boothelling toe, en zijn dan bijna 35 minuten onderweg. Eigenlijk wilden we alleen even kijken hoe duur een kano is, maar om nu alleen te kijken en dan later weer terug te moeten lopen is mij een beetje te veel van het goede: we huren meteen voor $ 17,- een kano voor 3 personen met zwemvesten en 2 enkele paddels (is het dan een kayak of een kano?!? Ik houd het voor dit verhaal op kano, dat is wat de verhuurder zei). Ik stap voorin, Lasse zit op de grond in het midden en Malte achterin. We emmeren de eerste minuten met het recht houden van de kano, en we besluiten om even aan land te gaan en van plaats te wisselen. Daarna gaat het beter, en na zo’n 20 minuten komen we bij “ons” strandje aan. We trekken de kano het land op en gaan naar Ina.

Na deze sportieve bezigheid heb ik even rust nodig, en ik ga lekker op één van de ligstoeltjes een boek lezen. Ina gaat met de jongens (en de andere ligstoel) naar het strandje. We hadden tijdens onze boottocht al gezien dat we een hele mooie plek hebben: er zijn bijna geen strandjes, en al helemaal niet van dit formaat.

Na een half uurtje neem ik mijn stoel en ga ook naar het strand. Ik krijg meteen te horen dat er ook andere Nederlanders zijn: een stel wat in Canada woont en hier vanuit een andere camping met de kano op bezoek ik bij Nederlanders die in Amerika wonen.

We zitten / liggen gezellig een tijdje als ik opper dat we toch nog wel het water op moeten met de kano, we hebben het ding niet voor niets gehuurd. Lasse is hiervoor meteen te porren, Malte volgt met de inmiddels bekende puberale tegenzin. Gedrieën gaan we het water op. We zijn net van rechts gekomen, en gaan nu linksaf. We volgen op enige afstand een stel kano’s die ook die kant op gaan, maar iets sneller zijn. Plotseling zijn deze kano’s verdwenen. We gaan naar de inham waar we vermoeden dat ze naar toe zijn gegaan, en zien plotseling 2 andere kano’s uit een kleine kreek komen. We vragen of onze grote kano daar doorheen kan en krijgen als antwoord dat we waarschijnlijk wel een stuk moeten duwen omdat het op sommige plekken ondiep is. We wagen het erop, en komen in een schittende omgeving terecht: een slingerende kreek die inderdaad te ontdiep is om te varen, omringd door alle mogelijk bomen. Het water varieert in diepte, stroomt soms snel, soms langzaam. We zien vissen van groot tot klein, sommige lijken op forel, anderen gewoon op vis J. Na een 100-150 meter komen we in een groter basin uit, waar ik weer aan boord ga en we verder kunnen roeien. Na een korte plaspauze op een eilandje varen we verder een groot meer op: we zijn op een andere pond gevaren!. Na hier een tijdje te hebben rondgezworven gaan we dezelfde weg weer terug. Malte krijgt onderweg een ongewenste relatie met een grote vlieg, wat bijna de boot doet omslaan en een tijdelijk uitval van de voorste motor tot gevolg heeft. Ik roei een tijd alleen tot de vlieg door heeft dat het liefde van één kant is en verdwijnt. Als we ons strand in het oog krijgen staat Ina al met het fototoestel in de aanslag om de wereldreizigers voor het nageslacht vast te leggen. Zodra de boot op het strand ligt springen we meteen in het water. Voor een bergmeer is het water echt extreem warm, alleen als je wat dieper gaat merk je dat er een koudere onderlaag is. Het water ziet er een beetje uit als thee, wat waarschijnlijk te danken is aan alle bladeren en takjes die op de bodem liggen. Rond een uur of 5 gaan we terug naar de camper maar we moeten ook de kano nog terugbrengen. De jongens willen liever met de bal spelen, dus offert Ina zich op om terug te roeien. We genieten enorm: op Rollins Pond mag (in tegenstelling tot bijna alle Ponds in de omgeving) niet met sportboten gevaren worden. Midden op het water is het echt schitterend: de groene bergen in de omgeving, het spiegelende water……

Alleen krijgt ook Ina last van een aanhankelijke vlieg, en ze vertoont dezelfde reactie als onze zoon. Na een korte discussie moeten we van Ina snel naar de kant. Geen probleem voor mij, ik geef een iets krachtigere slag en we gaan voorspoedig richting doel. Een meter of honderd voor de haven heb ik er echter genoeg van: ik gooi Ina in het water en duik er zelf achteraan. Naja, zoiets dan. Hoe het gebeurd is weet ik niet, maar we verliezen ons evenwicht en de kano kentert. Gelukkig had ik dit keer de digitale camera niet mee, maar mijn zonnebril die ik op mijn hoofd had is weg. De aluminium boot ligt op zijn kant maar blijft wel drijven, en om ons heen drijven onze slippers, de reddingsvesten en de paddels. De verhuurders hebben ons inmiddels ook gezien en vragen of we hulp nodig hebben, wat we positief beantwoorden: de kano kunnen we niet meer in en is niet vooruit te branden. Bovendien moet ik continu achter de drijvende contrabande aan zwemmen die niet in de boot wil blijven drijven. Ik raak redelijk vlot buiten adem en ben blij dat ik aan de boot kan hangen. Al snel komen de verhuurders met een andere kano in een noodgang bij ons aan. Ze vragen of we OK zijn, en zeggen dat we niet moeten proberen in de boot te klimmen anders kentert die ook. We geven alles aan en worden verzocht een zwemvest aan te trekken en terug te zwemmen: zij zorgen verder wel voor onze boot. Ina zwemt als een speer naar de kant en is al bezig zich uit te kleden (ze had gelukkig nog haar bikini onder haar jeans aan). Ik sta er bij als een verzopen kat: ik heb een korte broek en een t-shirt aan, maar erger is dat ik ook mijn complete portemonnee bij me heb. Ik vind daarin het zeiknatte bonnetje waarmee ik de $20,- borg terugkrijg. We zijn een aardig schouwspel als we teruglopen naar onze motorhome.

Ik kleed me snel om en ga aan de slag met de BBQ en de vuurplaats, terwijl Ina de sla en overige groentes voorbereid. We eten vandaag heerlijk dikke vetgemarmerde Amerikaanse steaks met een kruiden”rub”, champignons in aluminium folie van de BBQ, rauwe wortels en komkommer met groentedip en sla. Als we om ons heenkijken zien we alleen hotdogs en burgers van de gril komen. Als de steaks de gril op gaan steek ik ook het kampvuur aan. Op die manier hadden we gisterenavond weinig last van muggen, en ik hoop dat het ook vandaag lukt op deze manier het aantal steken beperkt te houden.

Het eten is verrukkelijk, maar na het eten zijn we allemaal gesloopt. Ik maak het vuur uit terwijl de rest al in bed is gekropen. We slapen vroeg vandaag.