zaterdag 26/7

De eerste maand vakantie zit er op. Het is omgevlogen. Canada en Amerika bevallen ons uitermate goed. Hoewel sommige dingen al wel weer heel ver weg lijken hebben we nog niet het gevoel dat we al zolang onderweg zijn.

Vanmorgen waren we allemaal redelijk op tijd wakker. Alleen Marc was nog niet zo goed uitgeslapen maar dat trok ook al snel weer bij. De oudjes douchen zich lekker en de jonkies volstaan deze keer met het wassen en tandenpoetsen in de camper.

Na het bijboeken van een extra nacht op de camping proberen we nog even opa en oma te bellen, maar dat lukt helaas niet. Op de een of andere manier kunnen we met de public phone niet internationaal bellen. Dus moeten we dit op een andere plek maar even proberen.

Daarna gaan we met de bus Seattle in. Met lijn 180 naar de airport en dan met 194 naar downtown. Op zich gaat dit prima hoewel het wachten op de bus nooit onze grootste hobby zal worden.

Na ongeveer een uur stappen we midden in het centrum van Seattle uit en slenteren we rustig naar de Pike Place Market. Deze is wereldberoemd door de wijze van vis verkopen. Een klant zoekt een vis uit, een medewerker gooit deze naar de verkoper achter de kraam en deze pakt de vis in en rekent af. Zo vliegen er veel vissen door de lucht van fikse afmetingen. Een grappig gezicht om te zien en heel veel camera's proberen dit vast te leggen. De market, die wordt aangekondigd als “meet the producer” heeft veel versproducten zoals vis, vlees, groente en fruit maar ook veel toeristische stalletjes, eettentjes, tarotkaarten leggen etc. Vaag doet het Anja en Clemens wel iets denken aan een modernere versie van de bazars in Turkije en Marokko. Altijd weer leuk om te zien.

Daarna is het tijd om een lekker broodje te eten, een dik belegde bagel volgens de Subway formule. Heel lekker en ook nog gezond met al die verse groente.

Vervolgens gaan we shoppen in de stad. Anja scoort nog een leuke spijkerbroek die voor deze prijs echt niet kan blijven liggen en Clemens heeft weer goede voornemens en schaft een paar Nike hardloopschoenen inclusief 3 paar loopsokken aan. Nu is er dus ook geen excuus meer om niet te rennen!!!!

Ook schaffen we nog hele echte (?) New York Sunglases aan. Het kan niet op.

Ook wordt er veel gelachen om de wel héél bijzondere figuren die altijd weer in een grote stad voorbijkomen. Thom en Marc kijken steeds weer hun ogen uit.

De jongens slagen niet echt met inkopen doen. Ondertussen zien we nog een hardloopwedstrijd voorbijkomen als opwarmertje voor de parade, die deze avond wordt gehouden. De eersten hebben hiervoor aan 4^th Avenue al heel op tijd hun klapstoeltjes klaargezet.

Van al dat slenteren en winkelen krijg je trek. Dus zoeken we een restaurantje en dat lukt ook nog. Soms is het even zoeken maar er zijn er natuurlijk meer dan voldoende in Seattle. We slagen in een Koreaans, Hawaiiaans annex Amerikaans restaurant (The Islander) waar we prima eten. Thom met de ribs, Marc een scherpe kipcreatie waar volgens hem nog de nodige sambal bij moet, Anja met noodles en Clemens met een overheerlijke zalm. Het kan niet op want tot besluit nemen we nog een heerlijk hawaiiaans ijsje met gebakken banaan.

Dan is het ook tijd om de bus op te zoeken voor de terugtocht aan de camping. Marc's maag speelt echter op nadat hij een vrouw zag die onwel werd en hulp nodig had. Kwam het nu door deze mevrouw of was het toch de sambal die begon op te spelen. We zullen het nooit zeker weten maar we hebben wel een vermoeden. Een kindermaag en sambal dat gaat niet samen, weet Marc nu heel goed. In de bus naar Sea-Tac speelt de maag van Marc opnieuw op. Gelukkig zijn er allerlei bereidwillige Amerikanen die een zak, zakdoekjes en een geparfumeerd doekje aanbieden voor het geval dat. Anja heeft ook nog een regencape in haar tas dus laat maar komen..... (toch maar liever niet!!)

Gelukkig valt het met Marc uiteindelijk toch allemaal nog mee en loopt dit avontuur ook weer met een sisser af. Op naar de volgende verrassing, want op de luchthaven blijkt bus 180 na 8 uur 18 niet meer te lopen. Daar staan we dan om 21.30 uur met ons goede gedrag. Een bereidwillige Amerikaan geeft de tip helemaal terug te gaan met dezelfde bus naar downtown en dan met een andere lijn richting de camping te gaan. Ons lijkt een taxi handiger, dus dat doen we dan ook.

Even aansluiten in de rij en we zijn al snel aan de beurt.

De taxichauffeur vraagt de plek van bestemming en dan begint de ellende....

Van de KOA campground heeft hij nog nooit gehoord, Orillia Road is wel 20 mijl lang en Auburn (de richting waarin onze bus zou gaan) schept nog meer verwarring. Teneinde raad roept hij dat ons oppikken de grootste fout was die hij had kunnen begaan. Erg vriendelijk, overigens in tegenstelling tot zo ongeveer alle Canadezen en Amerikanen die wij hebben meegemaakt, was deze Sjappie Bagdad (volgens Marc) niet. Het was, volgens de chauffeur, ook wel heel stom van ons om zonder adres in een taxi te stappen. Ondanks dat we keurig hebben geprobeerd uit te leggen waar hij ongeveer kon stoppen. Daar werd hij overigens nog bozer van. Maar het is allemaal helemaal goed gekomen want we zagen na een tijdje zelf al de camping liggen dus hebben we hem hier keurig gevraagd te stoppen. En dat deed hij ook braaf. Een fooitje wilde hij echter niet hebben want hij hield niet van bedelen. Graag of helemaal niet dachten wij, dus uiteindelijk is het vandaag allemaal weer goed gekomen.

Terug in de camper wordt hierover nog volop nagepraat. Ondertussen is alweer erg laat geworden en gaan we lekker slapen.

Het weer: redelijk bewolkt, geen regen, max. 22 graden. Dit is voor het een bezoeken van een stad een prima temperatuur.