woensdag 2 juli

Woensdag 2 juli 2008

De wekker gaat al om 6 uur! We maken ons snel klaar voor vertrek. Anja heeft gisteravond de ontbijtpakketjes al gemaakt, dus hoeft het ook niet veel tijd te kosten. Om half 7 verlaten we in ons ronkende huis op wielen de camping. Op voor een lange en hopelijk bijzondere dag. Dat zal het zeker worden.

De rit naar Telegraph Cove verloopt rustig. De tijd zijn we ook wel nodig, want om half 9 moeten we ons melden bij Stubb's. Dit lukt bijna op de minuut. Niet slecht, dus.

Hier bevestigen we onze reservering en mogen de kosten betalen. Het minste moment, deze dag, hoewel ze hier gelukkig wel plastic geld aannemen.

We worden verwelkomd door kapitein Wayne, een oud politieman van de RCMP die al 12 jaar een beetje bijschnabbelt. Samen met een studente/onderzoekster naar het gedrag van seamammals. Ze weet er veel over te vertellen en aan de hand van foto's gaf ze al aan wat we die dag een beetje kunnen verwachten. Als we geluk hebben!!

We vertrekken in de mist, dat geeft een heel bijzonder, spookachtig, sfeertje. Bovendien is het flink fris op het water. Dik ingepakt als we zijn, komt dat wel goed. We varen tussen kleine eilandjes door, zien vogels (o.a. bald eagle) en zeehonden, hebben nog net genoeg klein geld voor een kop koffie en warme chocomelk (een donut zit er helaas niet meer aan), en volgen uiteindelijk de signalen van de bultrug (humpback whale). Dit wordt een geweldige happening.

Eerst horen we alleen de bultrug het overtollige water uitspuiten, maar door de mist zien we nog niets. Wayne staat in verbinding met biologen aan de kant die met onderwaterapparatuur de bewegingen van de beesten goed kunnen volgen.

Elke keer varen we een stuk verder, maar eigenlijk zien we de bultrug steeds op flinke afstand.

Het ritueel is steeds hetzelfde. Bultrug komt boven, spuit water uit, zwemt door, komt weer boven voor een flinke ademhaling, en na enkele keren maakt hij zich klaar om te duiken. Dan komt de machtige staart omhoog en verdwijnt bultrug voor circa 8 minuten weer onder water. Vervolgens komt hij dan een flink stuk verderop weer boven. Ondanks verwoede pogingen van Wayne blijven we op flinke afstand van bultrug. Totdat hij opeens opduikt vlak bij de boot! Marc schrikt er van en is een beetje bang dat deze knoepert onder de boot komt en alles omgooit. Gelukkig komt het niet zover. Het is een geweldig moment om te zien. Het is dan wel geen orca maar zo'n beest van zo dichtbij te zien in zijn natuurlijke omgeving is geweldig!

Het valt Clemens nog niet mee om de bultrug goed op de foto te krijgen. Hij verschijnt steeds op een andere plek, is steeds maar enkele seconden zichtbaar en de focus van de Minolta is meer tijd nodig. Toch lukt het om enkele aardige plaatjes te maken, naast tal van te wissen foto's.

Onze gids kan overigens precies aan de staartvin zien welk exemplaar dit is. De naam zijn we vergeten, maar hij is geboren in 2002, en is een zoon van Houdini (deze wordt zo genoemd omdat zij er blijkbaar in is geslaagd elk jaar met een nieuw jong terug te keren naar deze plek bij Telegraph Cove. Dat schijnt een zeer bijzonder gemiddelde te zijn.)

Op de terugweg vertelt de gids nog meer bijzonderheden over het zeeleven ter plekke. Ook over de vervuiling die, ondanks dat de omgeving er hier nog heel goed uit lijkt te zien, snel oprukt. Ze doet een beroep op ons om ieder voor zich daar toch heel goed rekening mee te houden.

Ondertussen zien we bovendien nog dolfijnen en bruinvissen. Marc ziet als enige ook nog een andere walvis. Het kan niet op.

Volgens planning komen we om ongeveer 12.30 uur weer terug bij de aanlegsteiger. Wat een geweldige ervaring. En al moesten we er een aantal uren voor omrijden, dit hadden we voor geen geld willen missen. Super.

Het is de hoogste tijd voor de lunch, want de maag gaat hier van knorren. Dit kan op loopafstand van de aanlegsteiger. Telegraph Cove is overigens een heel bijzonder dorp. Het bestaat voor een groot deel uit paalwoningen die via een plankier te bereiken zijn. Het ziet eruit als een openluchtmuseum. De ligging aan het begin van de Johnstone Strait is uniek.

We vertrekken vervolgens snel want door de grote omweg hebben we nog een hele lange rit te gaan. Via dezelfde weg terug richting Sayward, door naar Campbell River (eindelijk kunnen we pinnen) en daar de inlandse highway, want deze schiet beter op en de kustweg hebben we grotendeels op de heenweg al gevolgd, door richting Nanaimo. Vervolgens nemen we de highway richting Ucluelet en Tofino, gelegen in het Pacific Rim Nationaal Park. Aan de Stille/Grote oceaan.

Het blijkt wel een heel bijzondere dag te zijn want hier zien we in de berm naast ons en heel dichtbij, los van elkaar, twee zwarte beren! Helaas is de weg te smal en met achteropkomend verkeer niet geschikt om te stoppen. Dus een fotootje als bewijsmateriaal hebben we niet.

Om half negen draaien we de campground in Ucluelet op. Moe maar zeer voldaan, heet dat dan. Uiteraard is er nog even tijd om iets te eten, een kampvuurtje, marshmallows en een biertje.

Daarna naar bed. Uitgepierd, maar deze dag zullen we ons nog lang heugen.

Het weer: zeer wisselend van ongeveer 10 graden op zee tot 25 landinwaarts. In Ucluelet is het behoorlijk bewolkt en nog zo'n 15 tot 20 graden.





Nieuwsgierig naar de onderkant.....
Die foto hebben we helaas niet