vrijdag 18 juli

Vandaag is voorlopig ons laatste dagje in Canada. We trekken door naar de USA. Maar eerst op zoek naar de fietsen dus een goed ontbijt is nodig. Om tien uur gaan we op zoek naar de fietsenverhuurder en ja hoor. Er zijn mountainbikes beschikbaar. Marc heeft natuurlijk weer dikke pech want hij krijgt een exemplaar zonder achtervering. Maar verder zit alles erop en eraan. Clemens krijgt een Giant, dus eigenlijk net als thuis. Maar dit fietsje is wel iets luxer. Schijfremmen, achtervering, kortom hier kun je fatsoenlijk mee de bult af rossen. Uiteraard allebei met de helm op. Dat is wel net zo verstandig.

De verhuurder is nogal precies en voordat we op pad kunnen zijn we toch een half uurtje verder. Ondertussen maken Thom en Anja zich gereed om Invermere onveilig te maken. En wat we gisteren hebben gezien geeft redenen te denken dat dat wel gaat lukken.

Met het rugzakje vol met eten en drinken en de koersbroeken aan gaan Marc en Clemens op pad. Het valt nog niet mee om Invermere uit te fietsen. Het loopt nogal redelijk steil omhoog. Maar op goede asfaltwegen lukt dat nog wel. We gaan op zoek naar de Canyontrail, maar we hebben een beetje pech omdat ze net met de straat bezig zijn. En niet zomaar, er wordt lijkt het wel een compleet nieuwe weg aangelegd. Dus het is een stukje fietsen, afstappen, omhoog door de berm, weer omlaag. Kortom, nog niet echt lekker mountainbiken. Maar na 20 minuten hebben we het pad toch te pakken. Ook dit is flink klimmen en dalen en we zijn natuurlijk ook niet zoveel gewend. Maar, de route is schitterend en het uitzicht zo mogelijk nog beter. Beneden in de canyon stroomt nl. een groen stroompje, we zien hoodoo's, een adelaar en adelaarsjongen die leren te vliegen, maar helaas in de afgrond ook een grote vuilstortplek. En dat laatste snap je toch niet op zo'n mooie route.

Helaas komen er al snel donkere wolken, donder en de eerste spatjes vallen. Omdat de route bovendien ook nogal pittig is voor ons laaglanders besluiten we terug te fietsen. En hoewel het voorlopig dezelfde paadjes zijn is de pret niet minder.

Vlak voor het dorp komen we weer dezelfde wegwerkzaamheden tegen dus opnieuw 20 minuten vertraging. Maar dat mag de pret niet drukken. Het onweer zet gelukkig niet echt door dus komen we zonder kleerscheuren weer in de bewoonde wereld.

In Invermere gaan we daarna nog even naar het strand en dan fietsen we rustig terug naar het beginpunt. Nu is dit wel lekker, zo van de bult af.

Als we terug zijn bij de camper zijn Anja en Thom er nog niet. Dus fietsen we nog maar weer een keer naar het dorp, opnieuw met dezelfde klim natuurlijk. Deze kuitenbijter is wel echt te voelen nu maar hierna weten we dat we alleen nog maar hoeven af te dalen. En op dat moment komen Thom en Anja er ook aanwandelen dus alle “leed” is geleden en samen dalen we af naar de camper.

Als we de fietsen terugbrengen wordt uiteraard alles weer opnieuw geinspecteerd. Nette jongens als we zijn mankeert er natuurlijk niets aan dus krijgen we het onderpand terug.

Thom en Anja hebben in de dollarstore nog wat spulletjes aangeschaft voor weinig dus hun dag is ook weer helemaal goed.

Inmiddels is het tijd om Invermere te verlaten. Clemens doet nog een laatste poging hier voorgoed te blijven maar ATM willen nog niet meewerken. Dus crossen we verder over highway 95 along de mighty Columbia River. Het blijft een mooie route.

Fort Steele, een openluchtmuseum, laten we omwille van de tijd maar links liggen. Je kunt immers ook niet alles zien. Via Cranbrook en Yakh bereiken we al mooi op tijd de grens met Amerika. Dit hebben we ook een beetje te danken aan de nieuwe tijdzone waarin we aanbelanden. Pacific time in plaats van Mountain time. Dus mag de klok weer een uurtje terug. Bij de grenspost (Idaho, USA) moeten Anja en Clemens de vingerprints afgeven en wordt er een fotootje gemaakt. Ook wil men weten hoe lang we denken te blijven en wat de reisbestemming is. Gelukkig vinden ze niets verdachts en ontvangen we het groene toeristenvisum voor 3 maanden. Als we Amerika weer verlaten moeten we deze formuliertjes die in alle 4 paspoorten worden geniet weer retourneren.

Als we Amerika in zijn besluiten we nog wat verder door te rijden dan de beoogde plaats van bestemming voor de eerste nacht. Het weer is inmiddels helemaal opgeklaard dus dat tuft nog wel lekker door. Nog steeds op wegnr. 95.

Anja heeft besloten camping Travel Amerika Cafe aan te doen. Dus zo geschiedde. Een wat verwaarloosde maar verder prima camping voor 1 nacht. En er is drank te koop, dus wat wil je nog meer. De Canadian van Molson smaakt prima dus dat handhaven we. Anja gaat aan de Amerikaanse rode wijn. En naar horen zeggen, deze was perfect.

Tot besluit van een opnieuw heel plezierige dag spelen we samen nog een kwartetspel. Verkeerskwartet. Helaas kijkt Marc bij iedereen achter de kaarten, maar dat helpt toch niet want hij wint geen enkel potje. Na dit spelletje gaan we allemaal moe en slaperig naar bed. Het was top.

Het weer: wisselvallig, regen, zon en redelijke temperatuur. Max. 24 graden.