Yellowstone: geisers, vuur en beren
Door Familie Aalderink - 03-08-2008 06:04 Trouwe lezers jullie geduld wordt beloond! Na vier internetloze dagen in Yellowstone hebben we wel weer wat voor jullie te melden.
Op reis vanuit Grand Teton hebben we het kalm aan gedaan, want de reisafstand was niet zo groot. Vandaar dat we in dit park nog even hebben gepicknickt met uitzicht op de besneeuwde toppen. In een van de kreken hebben we een otter met jong gezien.
Marine is ondertussen bijna groter dan de bergen zijn.
In Yellowstone hebben we ons gevestigd in het RV park in Fishing Bridge. Niet zo mooi als vorige campings, maar wel midden in de natuur gelegen. We werden begroet door de huisbison en we hadden nog net tijd om even bij het bezoekerscentrum aan het meer langs te gaan.
Daarna zochten we de huiselijke gezelligheid van ons huis op wielen op. De volgende morgen stond het huis wat scheef en was één van de banden plat. Dat was pech, maar we hadden de mazzel dat naast de camping een garage zat, een van de weinige in het park. Na overleg met de verhuurder mochten we hem daar laten repareren, dat wil zeggen de reserveband ging erom bij gebrek aan een passend nieuw exemplaar. Nu maar zorgen dat we geen nieuwe lekke band krijgen.
Om een uur of elf waren we weer rijklaar en was het tijd om af te reizen naar de geisers, het Yellowstone park is bekend om zijn thermische verschijnselen.
Het bekendste is de geiser bij Old Faithful, daar waren we niet alleen en je moest steeds 92 minuten wachten voor de oude getrouwe weer ging spuiten. Dat deed-ie net toen we de parkeerplaats opdraaiden, dus we hebben wat rondgekeken voor de volgende show.
Stan kon dat geduld wel opbrengen, zoals je ziet.
Maar toen ging de druk ook vol op de ketel. Een imposant gezicht.
Old Faithful spuit een minuut of vijf, dus tijd genoeg om even te poseren.
Vervolgens hebben we een prachtige wandeling gemaakt langs alle andere geisers en bronnen, die de fraaiste namen, vormen en kleuren hebben.
Zo ziet de aarde er dus vanbinnen uit.
De dames flaneerde vrolijk over de plankieren.
We besloten vervolgens niet dezelfde weg terug rijden maar de route bovenlangs te nemen via Canyon Village. Daar bleek de kortste weg terug naar Fishing Bridge inmiddels te zijn afgesloten vanwege een bosbrand en het liep al tegen zevenen. Toen zijn we eerst maar naar de imposante waterval gaan kijken en wat gaan eten in de hoop dat de situatie zou verbeteren, want de omweg terug zou ons zeker drie uur gaan kosten.
Helaas de weg bleef dicht en we besloten asiel aan te vragen op de camping, we hadden immers toch alles bij ons. En dat mocht, zo zaten we een half uurtje later aan ons kampvuur in plaats van weer langdurig in de camper.
Het kampeerplekje was wel een beetje scheef, met het gevolg dat de koelkast en vriezer uitgevallen waren en de inhoud zodanig opgewarmd dat we die de volgende ochtend weg konden mikken. Ach een beetje pech hoort erbij en omdat de weg nog steeds afgesloten was, moesten we alsnog de long way home nemen naar onze oorspronkelijke camping. Nog maar wat geisers en borrelende modderpoelen meegepakt.
Toen we Fishing Bridge weer naderden, zagen we al van verre de rookkolom boven de boomtoppen.
Ook op onze camping die een kilometer of vier van de vuurhaard lag, was de brang goed te ruiken.
Het vuur bleek ook de dag erna nog niet uit te zijn, maar uiteindelijk werd de weg naar Canyon weer vrij gegeven, gelukkig maar want daar is veel moois te zien. Zoals een kudde met bisons aan de overkant van de rivier (met opnieuw de rook op de achtergrond).
Ook in deze vallei zijn thermische verschijnselen te zien, zoals de Mud Volcano (moddervulkaan).
In dit gebied liepen de bisons ook vrij rond, dus tijd voor een snelle foto, want die beesjes zijn niet zo vriendelijk.
Aan het eind van de middag hadden we een wild life safari geboekt, met een bus met een gids.
Deze nam ons mee naar de Lamar Valley, ook wel de Serengeti van Noord Amerika genoemd, waar je heel wat wild life kunt waarnemen.
Natuurlijk massa's onvermijdelijke bisons. Maar ook zagen we een aantal beren en wolven, dat is toch wel bijzonder om mee te maken.
Het zwarte stipje links op de foto, gemaakt door de lens van de telescoop van de gids, is een baby beer die we door het gras en de struiken zagen struinen.
Betere opnamen zijn als ansichtkaart te koop in de kiosk, maar wat je zelf in het wild ziet maakt toch wel indruk.
Op de terugweg zagen we de zon ondergaan boven de bergen, met op de voorgrond de resten van de grote bosbranden van 20 jaar geleden, toen maar liefst eenderde van Yellowstone in vlammen opging.
Die oude bomen staan overal nog overeind, voor zover ze niet spontaan zijn omgevallen, ze worden omringd door nieuwe bomen, die inmiddels een metertje of twee drie hoog zijn.
Ook vanochtend toen we het park verlieten zagen we nog smeulende resten van de brand van dit jaar, die gelukkig beperkter was, maar toch heel wat inzet van brandweermannen vroeg.
Ten afscheid van het park hebben we nog heel wat keren moeten stoppen vanwege onze donkere vrienden die zich weinig van het autoverkeer aantrekken.
Vanavond zijn we tegen zeven aangekomen in ons volgende kamp na de hele dag gereden te hebben: een feel good camp in Idaho. Morgen gaan we direct door naar Mount Rainier, dat wordt ons laatste kamp voor we naar Seattle toerijden.