Dag 17, dinsdag 5 augustus Los Angeles

Deze dag wilde we eigenlijk weer vroeg uit de veren om op tijd bij de Universal Filmstudio te staan. Maar Tim en Jara hadden er geen zin in om weer vroeg uit bed te gaan, sterker nog, ze vroegen “moeten we echt naar Universal Filmstudio’s?” Wil en ik zijn al helemaal geen pretparktypes én wij hadden het al eens gezien (we vonden het toen wel leuk om gezien te hebben maar niet echt speciaal, dus voor ons hoefde het niet). Wij hadden gedacht dat Tim en Jara het juist heel graag zouden willen zien, er waren toch een aantal attracties met ook voor hen bekende films. Nou niet dus, ze wilden het gewoon even lekker rustig aan doen. Ook goed, dus ’s ochtends lekker gerommeld en gerelaxt en ’s middags richting Hollywood gereden. Het lukte wonder bovenwonder om (voor een belachelijk parkeertarief) met de camper in de buurt van Hollywood Boulevard te parkeren. Allerlei leuke verschillende winkeltjes gezien (veel posters, boeken prullaria van sterren van lang vervlogen jaren).

We bewandelden de Walk of Fame, de beroemde boulevard met honderden sterren met namen van bekende (nou ja bekende??) filmsterren, zangers, regisseurs etc.

Op de boulevard in de buurt van het Kodax Theatre stonden allerlei mensen uitgedost als beroemde filmfiguren. Naast dit vrij nieuwe theater is ook een hotel gebouwd waar je een goed zicht hebt op de beroemde letters in de bergen. Na even wat gegeten te hebben in een soort hamburgertent uit de film Grease, gingen we voor Tim op zoek naar een poster van de last Samurai. Eén winkel had wel een grote poster, maar hierop stond eigenlijk alleen het gezicht van Tom Cruise op en niet z’n hele outfit, waar het Tim eigenlijk omgaat. Daarna gingen we via Beverly Hills en Bel Air richting Santa Monica.

We vonden het leuk om Hollywood even gezien te hebben maar het is vooral veel vergane glorie.
De wijken voor de rijken vielen vooral op door de prachtige hoge groene heggen, hier en daar zag je een gedeelte van een mooi groot huis. De meeste echte rijke beroemdheden schijnen inmiddels te zijn verkast naar elders in de kuststreek.

We hebben ondertussen een aardige trip door Amerika gemaakt en het valt echt op dat de gemiddelde Amerikaan het niet breed heeft. Veel dorpjes bestaan uit groepjes verveloze kleine bungalows waar één of twee oude pick up’s voor de deur staan. Vaak is het rond het huis een beetje een zootje.
Ook veel winkeltjes doen ouderwets aan. De grotere dorpen hebben allemaal één of enkele grote mall’s (winkelcentra), over het algemeen zien deze er redelijk verzorgd en nog luxe uit.
Toch, toen Wil en ik hier zo’n 25 jaar geleden waren wist ik niet wat ik zag. Ik vond alles zo luxe en modern. Dat is nu echt niet meer zo. In Europa lopen we wat betreft algemene voorzieningen en ontwikkelingen gewoon voor. Veel van de ontwikkelingen (bijvoorbeeld op het gebied van automatisering) komen uit de VS, maar in het “gewone” leven van de “gemiddelde” Amerikaan is dat regelmatig niet te zien. Bij Santa Monica gingen we lekker naar het strand aan de beroemde historische pier met allerlei kermisattracties en winkeltjes. Tim en Jara hebben van de pier eigenlijk niets gezien, er waren leuke golven en zij waren niet weg te slaan van het de oceaan.

’s Avonds zochten we moe maar voldaan, lekker ons bedje weer op.