Dag 10+11+12+13

Het wordt een bijzondere dag.Wij vertrekken met onze 33 voets camper, wat wij een grote vinden, maar als wij onze ogen de kost geven op deze camping dan vallen we in het niet bij al die nog grotere uitschuifbare campers.                                                                                                                    Wij gaan via Kayenta naar de Monument Valley. Al van ver zien we enkele pieken en typische tafelbergen opdoemen, zo maar in een uitgestrekte vallei en wereldberoemd door de western-films die er werden gedraaid. Deze kale tafelbergen steken ongeveer 300 meter boven de woestijn uit. Monument Valley ligt in het noordelijk deel van het Navajo reservaat, op de grens van 4 staten ( Arizona, Utah, NW Mexico en Colorado) en 1.700 meter hoog. Het is geen Nationaal Park. De Navajo’s beheren dit park op hun manier met de financiële middelen die zij hebben. De faciliteiten zijn niet te vergelijken met deze in het National Park System, maar een bezoek is zeker de moeite waard. Het is een aparte wereld, nog nét iets ongerepter dan de andere parken die wij al bezochten. Verspreid in deze omgeving wonen enkele indiaanse families nog altijd in traditionele hogans. Het is een armoedig aandoende uitgestrektheid met hier en daar nederzettingen van bouwvallige hutten of voor hen wellicht huizen. Maar onze eerste tegenvaller is dat we het bord “Monument Valley”, rechtsaf niet zien en 20 miles te ver doorrijden. Terug zien we de borden levensgroot staan en gaan linksaf; betalen bij de ingang onze entree prijs en horen, maar (weten het ook) dat wij niet met een 33 voets de Valley in mogen en dus aangewezen zijn op een open auto van 6-8 personen om ons te laten rijden.                                                                                                                                     Echter de 2^e tegenslag is dat het voor 4 personen 260 dollar kost! Dat vinden wij het niet waard! Want van bovenaf kunnen wij de tafelbergen als monumenten net zo gemakkelijk fotograferen.                                                                                                                                        Dus na korte tijd verlaten wij deze Valley weer en keren terug richting Tuba City, om morgen eerst naar Oraibi te gaan voordat we de South Rim van de Grand Canyon gaan aandoen.Onderweg had ik gezien dat je ook binnendoor naar Oraibi kunt gaan, echter wel door de bergen. We besluiten dat te doen ……en krijgen de 3^e tegenslag, want na 5 miles gaat de weg over van asfalt naar een onverharde weg…….en dat zou dan wel eens 40 miles lang kunnen zijn. Na enige tijd je ingewanden in je keel te voelen, moeten we besluiten terug te gaan of door te reizen met alle gevolgen van dien. We vragen een spaarzame voorbijganger hoe lang die onverharde weg nog duurt en krijgen te horen dat over 10 mile de Hyway begint! We besluiten door te rijden en dat gaat redelijk en inderdaad zien wij het asfalt al opdoemen om met grotere snelheid ons doel te gaan bereiken.

Maar dan komt de 4^e tegenslag, dat de weg van Pinon naar Oraibi ook onverhard is en wel 30 miles lang! De enige oplossing is nu oostelijk door te rijden op deze HW naar Chinle. We zijn dus uit de koers geraakt, maar na een lange mooie asfaltweg midden in Indian Reservation komen we eindelijk in Chinle aan waar een mooie bomenrijke camping ons opwacht. Morgen gaan we dan eerst zuidwaarts, om daarna de toeristische route langs Oraibi te nemen. Wij hoorden in de kerk dat de scholen weer zouden beginnen en zien nu regelmatig de Schoolbussen voorbij gaan om de kinderen naar school te brengen en weer op te halen.

Het is bij alle bijzonderheden die we hebben meegemaakt, wel opgevallen dat het gebied van de Indianen totaal anders is dan de rest van Amerika. Een andere cultuur, een ander bergland, (overigens waar wel steenkool wordt gedolven), veel viezer op de wegen ( zonder boetebeding zoals bij de Amerikanen) en last but not least een veel armoediger bevolking.

Dag 11; dinsdag 12 Augustus. Route Chinle – Grand Canyon, South Rim. Reisafstand: 290 km.

We zijn vroeg op en vertrekken om 8.30 uur.                                                                                               Gisteren hebben we al geconstateerd dat het Indianen gebied een apart gebied is. Wij rijden ook vandaag via een prachtige, maar ook een eentonige route vanwege zijn lange kaarsrechte wegen in een onoverzienbare vlakte afgewisseld met bergpartijen. Dit gebied doet ons sterk denken aan zigeuners die hun eigen leefwereld hebben: armoede, rotsooi om hun bouwvallige houten en/of huizen opgebouwd uit grote blokken stenen, uit een ver verleden. We ontdekken wel dat in dit reservaat gebruik gemaakt wordt van vangrails, die wij tot nu toe op de Amerikaanse wegen niet zijn tegengekomen.                                                                                                                         Wij stoppen bij Oud Oraibi, een dorp dat al in 1150 werd bewoond. We spreken met een inwoner die in een ander dorpje geboren is maar eigenlijk nooit buiten deze streek is geweest. Dit Hopi dorpje telt slechts 100 mensen in voor onze begrippen een erbarmelijke omstandigheid, maar kennelijk voor hen om in te leven. Daartegenover staat wel dat je kunt pinnen, TV kijken, PC gebruiken en een grote auto bezitten. De uitersten raken elkaar hier…. Hoewel er geen foto’s gemaakt mogen worden, hebben wij er wel een paar; zelfs met toestemming een foto van de man die we spraken, zijn nicht en Greet. Tegen het middageten komen in een vrij nieuw opgetrokken dorp Tuba City aan; nog steeds in het Indianen reservaat, gaan boodschappen doen en eten om daarna op weg te gaan naar de Grand Canyon via HW 160,89 en 64. Onze eerste stop geeft al een geweldige indruk van de Grand Canyon; we zien dan nog maar een zijtak van de Colorado River! Een geweldige eerste indruk!              In het National Park zelf gaan wij overnachten bij een geweldig mooi uitzichtspunt “Desert Vieuw”. Nog mooier dan zo net…..wat zal het de komende dagen worden?                                   We staan weer op een mooie camping,