15 september Arches National Park
Door Mir en Jorn - 16-09-2008 23:25 Vandaag beginnen we met een goed ontbijt buiten de camper. We hebbeneen geweldig uitzicht en worden aangesproken door een Amerikaan die in
Nederland geboren is en op 9-jarige leeftijd naar Amerika verhuisd is.
Hij heeft zelfs nog een Nederlands vlagje op zijn trailer. Een aardige
man, die toch nog een paar woordjes Nederlands kent. En we zijn blij
dat we weer eens een vriendelijke Amerikaan tegenkomen. En hij lijkt
nog oprecht ook.
Na het ontbijt gaat het richting Arches. We bekijken eerst met zijn
allen vanaf een viewpoint een van de vele natuurlijke stenen bogen,
die zich in de loop van miljoenen jaren gevormd hebben. Daarna rijden
we naar het punt waar Mir en ik aan onze tocht gaan beginnen die
volgens de beschrijving zo'n 3 uur moet duren. We gaan bergop richting
de zogenaamde Delicate Arch.
Onderaan gaan we nog eerst even snel naar de wc, want die zullen we
onderweg wel niet tegenkomen. Terwijl ik nog op Mir wacht komt er een
man uit een toilet. Net op het moment dat hij langs mij loopt laat hij
een ongelooflijk harde scheet, kijkt niet op of om en loopt gewoon
verder. Ik sta nog een beetje met stomheid geslagen te kijken wanneer
Mir weer bij me komt. Uiteraard vertel ik het in geuren en kleuren –
nou ja, ik heb het maar nagelaten om zelf ook eens door te hoesten,
dus eigenlijk is die uitdrukking niet zo gepast hier – en als we even
later nog naar het kaartje kijken hoe we moeten lopen zie ik hem staan
en kan hem mooi even aanwijzen voor Mir.
We beginnen te lopen en ik beantwoord de vraag of ik weet hoe we
moeten lopen met "follow the Fartman". Onderweg halen we hem –
gelukkig – al snel in. Het is toch een prettig gevoel om er niet
achter te lopen, gezien mijn eerdere ervaring…
De route is erg mooi en we klimmen al snel naar behoorlijke hoogte.
Wat ons opvalt is dat het erg gemakkelijk gaat. We halen alleen maar
mensen in en zijn ook niet buiten adem. Waarschijnlijk plukken we nu
de vruchten van onze maandenlange training met hardlopen. We hebben
een leuke basisconditie opgedaan die ons nu van pas komt. De heenweg
gaat zo voorspoedig dat we al binnen 45-60 minuten boven zijn. En dat
is inclusief foto's nemen. We klimmen nog even op een paar rotsen en
langs een richeltje om een mooie foto van de Delicate Arch te nemen.
En wel vanuit een andere Arch, namelijk de Tower Arch (elke natuurlijk
stenenboog krijgt hier een naam die de boog beschrijft: de Delicate
Arch lijkt bijvoorbeeld vrij fragiel en elk moment in elkaar te kunnen
storten. Wat uiteraard niet zo is, maar toch…).
Door deze kleine omleiding hebben een paar mensen ons ingehaald en
natuurlijk lopen enkele daarvan later in ons beeld als we een foto
willen maken van de Delicate Arch. Drie keer raden wie midden in het
beeld onder de boog gaat staan: jawel, Fartfunkel. Wanneer worden we
eens verlost van die kerel?
We nemen even lekker de tijd om te genieten van het uitzicht, eten wat
(volgens mij is dit de mooiste plek die ik ooit als picknick plaats
gebruikt heb) en gaan daarna weer naar beneden. Dat gaat nog sneller
dan de heenweg. Als we beneden aankomen zien we de camper al staan.
Pap en mam zitten in een stoeltje buiten van de zon te genieten. We
drinken even samen wat en gaan dan nog wat verder het park in en
bekijken nog wat mooie plekken, met hier en daar een korte wandeling
eraan geplakt.
Als we weer naar het dorp terug gaan, gaan we eten halen bij de plek
waar Mir 2 jaar geleden zich wat gehaald heeft. Ik heb toen niks
gegeten want ik was toen zo misselijk dat ik zelfs wat
anti-peristaltische reflexen gestimuleerd heb. Deze keer voel ik me
gelukkig kiplekker. We nemen het eten mee naar de camping en eten
alweer buiten. Van dit weer krijg je niet snel genoeg. En in Las Vegas
is het nu zelfs 37 graden overdag en 24 's nachts. We hopen dat het
daar wel nog iets afkoelt naar het einde van de week, want we hebben
voor zaterdag en zondag al een kampeerplek gereserveerd. Op de Strip
welteverstaan, bij Circus Circus. Maar eerst volgt nog een bezoek aan
de Canyonlands morgen, waarna we naar Bryce Canyon vertrekken en als
laatste stop voor Vegas doen we nog Zion National Park aan. Een leuke
week dus met heel veel variatie op relatief korte afstand van elkaar.
's Avonds gaan Mir en ik nog even wat kleren wassen op de camping. We
komen dat mens van deze KOA camping weer tegen en i.p.v. good evening
o.i.d. te zeggen, zegt ze: remember, no washing lines. "Nei
grieniezer", denk ik alleen maar.
Als we later de was uit de droger zijn gaan halen en teruglopen naar
onze camper is het donker. We zien niet zo heel veel dus lopen maar de
kortste weg terug. Opeens gaat een zaklamp aan en horen we "Hey!
Please don't walk over my campground". Ik heb niet eens de zin om een
discussie aan te gaan over wiens campground het überhaupt is, maar
vraag me alleen maar af hoe zielig je bestaan wel niet moet zijn als
je je druk maakt om het feit dat er mensen een voet op "jouw"
kampeerplaats gezet hebben. Nogmaals, de mensen hier zijn allesbehalve
vriendelijk. De enige vriendelijke mensen die we vandaag getroffen
hebben zijn nota bene de Duitsers die naast ons staan op de camping.
Dus Sven, niet meer zo met je vooroordelen gooien. Ik weet trouwens
wel van wie je het hebt, want later op de avond – als het koppel ruzie
heeft – zegt mam opeens "dat is ook echt zo'n dikke Pruusj"… dat heb
ik eerder gehoord uit dezelfde mond.
Verder heb ik nog eens geprobeerd om de laptop van pap toch weer op
het draadloos netwerk aan te sluiten van de camping, maar ook het
laatste wat ik dacht te kunnen proberen zorgt niet voor succes.
Het wordt dus weer hetzelfde trucje uithalen dat we de vorige keer
hebben uitgehaald om toch nog iets op internet te kunnen plaatsen:
Word document opslaan op de laptop, SD kaart van Mir in de laptop
stoppen en het bestand erop kopiëren. Via bluetooth het bestand van
haar pda naar mijn pda doorsturen (want die kan – zij het beperkt –
verbinding maken met het draadloos netwerk), via mijn pda het bestand
via Gmail naar Paul (broer van Mir) doorsturen en aan hem vragen om
het weer op ons weblog te plaatsen. Want dat gaat weer niet met mijn
pda. En foto's kan ik al helemaal niet doorsturen of plaatsen. Zo merk
je hoe je gewend bent geraakt aan een goed werkend netwerk en hoe
vanzelfsprekend je het vindt om de schijnbaar simpelste handelingen op
internet of je pc te verrichten.
Maar goed, als het op deze manier werkt is het in ieder geval beter dan niets.
Morgen op het gemak weer ontbijten en daarna naar Canyonlands National
Park. Dat ligt hier slechts 33 mijl vandaan en kan grotendeels met de
auto bezocht worden. Daarna kunnen we dus nog zelfs een stukje
richting Bryce Canyon gaan rijden.