17 september Torrey via Cannonville naar Bryce Canyon
Door Mir en Jorn - 24-09-2008 03:05 Vandaag worden we gewekt door dezelfde peno-pubers die gisteravond met hun Harley brommers ervoor zorgden dat we niet te vroeg konden gaan slapen. Ze even observerend kan ik niet anders concluderen dan dat die mensen er vreemde rituelen op nahouden. Ze rijden eerst een voor een van de ene plek op een grote parkeerplaats naar de andere, en als ze daar allemaal aangekomen zijn gaat het in de omgekeerde richting weer opnieuw van start. En telkens worden de motoren een voor een gestart en weer gestopt. Zoals Obelix zou zeggen: rare jongens, die motorbende leden.Na het ontbijt gaan we richting Cannonville, waar de camping op 10 mijl van Bryce Canyon ligt. We zijn blij dat de lange ritten achter de rug zijn, ook al heeft er nog geen enkele echt verveeld tot nu toe.
Vandaag hoeven we maar 159 kilometer te rijden. En ook vandaag maakt onze route weer onderdeel uit van een 3 sterren Michelin Scenic Drive. En ook dat is niet onterecht. Vandaag maken we echt de mooiste rit tot nu toe. Maar het is ook de rit met de steilste hellingen. En dat merk je vooral aan de remmen die opeens beginnen te stinken. De rijstijl wordt aangepast: pap rijdt en zet de automaat in de 3 (en wanneer nodig in de 2 en soms zelfs in de 1) om zo maar wat meer op de motor af te remmen. Daarnaast gaat hij ook anders remmen. Niet meer aan een stuk maar korte herhaaldelijke keren. Dat moet van buiten komisch uitzien, want we voelen ons echt ja-knikkers door dat gehobbel. Ik adviseer mijn vader maar om de kraag op te zetten. Hij snapt het niet. Ik vraag of hij ook ruitenwissers aan de binnenzijde van de voorruit heeft. Het dringt nog niet door. Ik zeg dat als hij wat nats in zijn nek voelt dat het dan waarschijnlijk van ons is, omdat we aan het vomeren geslagen zijn. Mir komt niet meer bij en ook mijn moeder heeft de tranen over de wangen lopen. Toch leuk als je de mensen kunt amuseren op je eigen bescheiden – zij het ietwat plastische – manier…
We komen na deze enerverende rit rond half 1 in Cannonville aan. De camping heeft nog plek voor ons. Mooi. Dit is de camping waar Mir en ik al eerder in een zogenaamde cabin overnacht hebben, een houten blokhut met bed en slaapzakken. Dat was erg gezellig, maar ook fris, want we zitten hier op ongeveer 2000 meter hoogte en ’s nachts merk je dat goed. Overdag is het nog heerlijk nu trouwens. Ik trek zelfs mijn korte broek aan omdat het nog steeds zo’n 25 graden is. Heerlijk. Het zou wel nog misschien wat kunnen regenen later op de dag. Dat blijkt later niet uit te komen. Toch hebben we al de beslissing genomen om morgenvroeg maar aan een stevige wandeling te beginnen terwijl pa en ma zich met de gratis shuttle bus door het park zullen gaan bewegen.
Na de lunch op de camping gaan we naar Bryce. Eerst naar het Visitor Centre zoals gewoonlijk. Informatie verzamelen over de verschillende wandelingen en de weersverwachtingen. Morgenvroeg belooft het mooi weer te worden.
Daarna gaan we alvast met de shuttle bus door het park. Dit systeem van hop on-hop off is ideaal. Iedere 12 minuten komt zo’n bus waardoor je nooit lang hoeft te wachten. We gaan alle stops langs en kunnen zo vanaf de viewpoints de canyon bewonderen en fotograferen. Hier zitten we nog wat hoger en dat merk je aan je ademhaling als je je even inspant. En inspannen doe je hier, want alles gaat op en af. De lucht is blauw met af en toe wat onheilspellende wolken en dat zorgt voor mooie plaatjes. Dit maakt hongerig naar meer, maar dat zal moeten wachten tot morgen.
Rond 18 uur vertrekken we uit het park en gaan we nog wat boodschappen doen voor morgenvroeg. Daarna gaan we wat eten in een restaurantje dat we al kennen. Mir en mam nemen een pasta terwijl pap en ik toch voor een Munch Burger gaan. En de naam belooft veel dat later ook waargemaakt wordt. De onion rings die erbij komen maken het eten compleet.
Terug op de camping gooien we nog even 3 machines was in die 23 minuten later al klaar zijn om in de droger te gaan. Als je toch eens zulke apparaten thuis had, dan was je in een vloek en een zucht klaar met je was. Wel ideaal dat dit even kan, want zo kun je er weer 2 weken tegenaan zonder dat je hoeft te beginnen gummen….
Het was weer een geweldige dag en morgen wacht ons hopelijk nog zelfs beter.