16 september Moab via Canyonlands National Park naar Torrey
Door Mir en Jorn - 24-09-2008 03:25 De laatste dag in Moab. Na een goed ontbijtje – weer heerlijk in het ochtendzonnetje op de camping – vertrekken we naar Canyonlands National Park. Maar niet voordat ik nog even geprobeerd heb om aan mijn nieuwe hobby te spenderen. Letterlijk en figuurlijk. Ik heb sinds 2 dagen in de gaten dat er op ieder muntje van 25 dollarcent (quarter dus) aan de muntzijde een afbeelding van een van de staten geslagen wordt. En dat is natuurlijk hartstikke leuk. Nu is het de sport om zoveel mogelijk staten te verzamelen. Gisteravond ben ik – tot grote hilariteit bij Mir – tot een mooie ontdekking gekomen toen we op de camping even wat kleding gingen wassen. Er is hier namelijk een automaat die dollarbiljetten omruilt voor quarters. En je raadt het al: daar heb ik maar even van de gelegenheid gebruik gemaakt om wat quarters te “verzamelen”. Ik ben inmiddels op de helft van alle staten…We rijden naar Canyonlands en daar aangekomen (het is maar 33 mijl vanaf Moab) gaan we weer eerst even het Visitor Centre in om wat informatie te verzamelen over het park. We komen tot de conclusie dat dit park het best per auto – in ons geval dus RV – bezocht kan worden. Er is relatief weinig te lopen, behalve enkele viewpoints waar je hoogstens 400 meter voor moet lopen, en daarnaast maakt het park deel uit van een zogenaamde Michelin Scenic Drive. Niet de eerste van deze vakantie. Overigens zal de rest van de route van vandaag ook nog diezelfde Scenic Drive zijn. En we zullen later merken dat de 3 sterren die Michelin de route toekent, absoluut verdiend zijn. We hebben nog niet zo’n mooie route gezien. Maar daarover zometeen meer.
We spenderen in totaal 4 uurtjes in dit park en krijgen spectaculaire vergezichten voorgeschoteld. Het lijkt wel een unieke mix van 3 andere parken die we kennen in 1: er zijn de beroemde “Buttes” en “Mesas” zoals je die in Monument Valley tegenkomt, het grote geheel doet aan de Grand Canyon denken en tot slot zijn de rotsformaties die door erosie gevormd zijn bijna kopieën van de rotsformaties die in Bryce Canyon te zien zijn (behalve dan dat deze rotssoort anders is en de kleur veel minder rood is). Een prachtig park dus. De foto’s zullen dit later wel onderschrijven.
Om 14 uur rijden we het park uit en rijden we al richting Bryce Canyon. We hopen in het volgende nationaal park uit te komen en dat is Capitol Reef. Daar is een camping waar ook RV’s terecht kunnen.
Onderweg willen we eens de bandenspanning controleren. Na de reparatie van verleden week willen we geen risico meer lopen op weer een defect ventiel. We komen bij een tankstation waar we zowaar gemakkelijk bij de luchtpomp kunnen. We moeten alleen even wachten tot een blonde (het belang van deze toevoeging zal snel duidelijk worden) dame klaar is met de banden van haar pick-up wagen. Nadat ze al een paar keer de slang van de luchttoevoer gehanteerd heeft blijkt ze nog steeds met dezelfde band bezig te zijn. Het geluid dat ik hoor is volgens mij ook niet het goede, namelijk het geluid van een band die leeggelaten wordt. Uiteindelijk lukt het de vrouw dan toch en gaat ze met de slang – die daar duidelijk veel te kort voor is – naar de andere kant van de auto. Ze is er achter gekomen dat daar ook wielen zitten… Echter, dat de slang niet zover komt leidt haar ertoe te concluderen dat ze dat kan oplossen door er gewoon wat harder aan te trekken. En warempel, het lukt, ze kan na 2 pogingen bij haar andere banden. 1 probleem: de slang is losgekomen van de greep en het gedeelte dat op het ventiel geplaatst moet worden. Voor de iets minder oplettende lezer: jawel, ze heeft van 1 slang 2 slangen gemaakt, oftewel de slang is kapot. Fijn. In de tussentijd heeft pap van de nood een deugd gemaakt en heeft bij een standje langs de weg een verse meloen gekocht. Hij komt helemaal in zijn nopjes terug gelopen met de helft van Pamela Andersons cup.
We gaan maar even naar binnen – waar ook een Subway ligt – en al snel horen we dat ook de man van het tankstation de slang niet kan maken. We kunnen wel er tegenover naar het tankstation gaan om daar de banden op te pompen.
Daar aangekomen ga ik binnen voor een drukmeter vragen, zodat we ook daadwerkelijk de bandenspanning kunnen controleren. Ze willen me meteen een duur ding aansmeren maar een vriendelijke trucker zegt dat ik maar even mee moet lopen. Hij heeft zo’n ding in zijn truck liggen. Een beetje achterdochtig door zoveel vriendelijkheid loop ik wat schoorvoetend mee. Ik schat hem minder snel in dan dat ik ben dus ik schat dat ik het risico kan nemen. Geheel onterecht blijkt mijn tekort aan vertrouwen, want de man heeft inderdaad het gewenste gereedschap en vraagt ook nog of ik de banden dan waarschijnlijk ook wel zal willen oppompen. Terechte conclusie. Trucker vs blonde dame: 1-0. Ik hoef de RV maar even naar zijn truck te rijden en in de tussentijd blijkt dat hij zijn eigen generator heeft aangezet waarmee hij allerlei gereedschappen op luchtdruk kan bedienen. Pap is opeens spoorloos en komt even later met een nog grotere glimlach terug lopen: hij heeft nog een perzik-standje gevonden.
Intussen heeft de trucker onze banden opgepompt en drukt ons op het hart niets terug te verlangen behalve dat we zelf ook behulpzaam beloven te zijn als we mensen tegenkomen die hulp nodig zijn. Dat heeft hij namelijk van zijn vader geleerd en hij vindt dat dat tegenwoordig veel te weinig meer voorkomt. Trucker vs blonde dame: 2-0, game, set en match.
Aangenaam verrast door deze vriendelijke ontmoeting vervolgen we onze weg en rijden de rest van de Michelin route. Ongelooflijk hoe mooi het hier is. We vervelen ons geen minuut en we zijn dan ook voordat we het weten in Capitol Reef beland. Het is 18 uur en dat is voor de verandering wel eens fijn om dan al op de camping aan te komen. Alleen gooit een bordje roet in het eten: “campground full”. Dat is de eerste keer tijdens deze vakantie. We moeten dus wat verder rijden. Gelukkig komen we een kleine 30 kilometer later bij een RV park waar we een mooi plekjes toegewezen krijgen. Het is half zeven en dus zijn we lekker vroeg ter plekke. Mir maakt heerlijke tortilla’s – wel behoorlijk scherp – en we zijn om 20 uur gedoucht en wel klaar om nog van de avond te genieten. Ik lees nog wat terwijl pa zijn verslag doet in zijn dagboek en daarna is het aan mij de gelegenheid om mijn verhaal weer neer te pennen. Het was weer een mooie dag en het vooruitzicht voor morgen stemt me nog positiever dan ik al ben: op het programma staat een weerzien met wat voor Mir en mij het mooiste park van de VS tot nu toe blijft, Bryce Canyon. We zullen daar naar verwachting ongeveer tussen de middag aankomen. Doordat we vandaag zo opgeschoten zijn is dat een halve dag eerder dan verwacht. Dit betekent dat we alle tijd zullen hebben om een mooie tocht uit te zoeken die we gaan lopen. Maar zover is het nog niet. Eerst maar eens even proberen goed te slapen. Dat is al een paar dagen niet gelukt dus zo stilaan begint dat zijn tol te eisen.