24 september Bishop
Door Mir en Jorn - 05-10-2008 20:08Vandaag is de dag van de
waarheid. Om 11 uur zullen we weten of de onderdelen binnen zijn en
wanneer de wagen klaar is. We doen het dus maar rustig aan ’s
ochtends. Ieder nadeel heb zijn voordeel en in dit geval betekent
dit dat we nog eens naar de bakkerij kunnen gaan van onze
voormalige landgenoot. We kopen weer lekker brood en daarbij
heerlijke koffie voor mam en mij. Daarna lezen we wat en lummelen
de tijd door omdat we toch niet zo heel veel tijd hoeven te
overbruggen. Om 11 uur krijgen we echter geen telefoontje. Noch van
de garagehouder, noch van Cruise America. Dat laatste verbaast ons
niet zo, want dit begint meer regel te worden dan uitzondering. Wat
waar is, is waar: ze zeiden al gisteren dat als ze zelf niet zouden
bellen, wij maar naar hen moesten bellen. Waarom is me niet
duidelijk dus laat ik dat ook maar niet doen dan. Het irriteert me
alleen maar om weer een kwartier in de wacht gegooid te worden en
onverrichterzake op te moeten hangen. Ik vraag me wel af waarom ze
nog vertellen dat ze ons zullen bellen. Zeg dan gewoon dat je zelf
moet bellen. Maar het lijkt nu een nationaal fenomeen te worden om
iets te beloven en het niet waar te maken. Immers, de garagehouder
houdt zich ook stil. Om 12 uur gaan we maar eens poolshoogte nemen.
Nee, de onderdelen zijn niet binnen gekomen, is het antwoord op
onze vraag. Er wordt niets meer gezegd over, laat staan
verontschuldigingen gemaakt voor het feit dat ze niet gebeld
hebben.
Vanmiddag komen de onderdelen
“misschien” binnen, maar de mecanicien laat blijken dat hij daar
zelf niet eens in gelooft. Wij krijgen steeds meer het vermoeden
dat hij zijn kans schoon gezien heeft om Cruise America eens een
poot terug uit te trekken, na zijn eerdere ervaring met hen,
waarbij hij meer dan 7 maanden heeft moeten wachten op zijn geld.
Hij heeft het er in ieder geval voortdurend over en nooit over
wanneer onze RV nu eens gemaakt gaat worden. Overigens toont hij
zich al geen greintje meer empathisch dan de medewerkers van Cruise
America. Geen van allen heeft tot nu toe verteld dat ze het lullig
voor ons vinden. Niet dat dat onze situatie zou veranderen, maar nu
blijkt eens te meer dat ze hier geen fuck geven om mensen, maar
alleen om harde cash.
We hebben er genoeg van. Het is
duidelijk dat dit nog lang gaat duren en willen we nog enige kans
erop houden dat dit niet het voortijdig einde van onze vakantie is
dan zullen we zelf in actie moeten komen. Ik bel weer met de Travel
Assistance en ga maar eens op mijn strepen staan. De inhoud van het
gesprek is niet netjes om integraal te herhalen. Ik vertel wel dat
ze ons met kapotte remmen op weg hebben gestuurd volgens de
mecanicien en vraag me hardop af of ze hun wagenpark wel
onderhouden. Ik krijg als antwoord dat als geen klant melding maakt
van een piepend geluid of andere symptomen ze ook niks kunnen
repareren. Ik vraag of ze al eens van onderhoud gehoord hebben maar
de beste kerel lijkt wel een papegaai en kan alleen maar zijn
laatste woorden herhalen. Ik vat het maar even voor de zekerheid
voor hem samen en vraag of hij beseft dat Cruise America willens en
wetens hun klanten in levensgevaar brengt op die manier. Ik hoef
het woord “aanklagen” niet in de mond te nemen, want nu begint dan
toch iets te dagen. Hij krabbelt half terug maar merkt dat dat geen
zin heeft. Hij gooit het maar over een andere boeg en zegt dat hij
ook maar degene is die een oplossing probeert te vinden. Nou
vriend, ik heb nog geen oplossing gehoord van jou. Ik stel het dus
maar zelf voor. Het resultaat is uiteindelijk dat ze een nieuwe RV
zullen sturen die naar verwachting om 17 uur zal aankomen. We
kunnen de oude RV dan daarlaten en de sleutels achterlaten. Waarom
is het toch altijd zo dat je eerst kwaad op mensen moet worden en
bijna grof moet zijn om dingen geregeld te krijgen? Het druist
tegen mijn karakter in maar het gaat me door de naar mijn smaak te
regelmatige oefening steeds gemakkelijker af. Er nu, na bijna een
week, over te schrijven, word ik er weer boos van.
We moeten ons in ieder geval
rond 17 uur bij de garage melden. We zijn er 16.45u. Stel je voor
dat hij te vroeg is en voorbij rijdt. Wij gingen immers ook van
onze TomTom uit en dat ging niet meteen goed. Als ik bij de garage
naar binnen loop zie ik echter al het bedrukte gezicht van een
medewerker. Cruise America had hen – niet eens ons – al laten weten
dat de RV niet voor 20 uur zou aankomen. Ze willen zeker niet meer
met me praten… Fijn. Maar om nu weer met een kapotte RV op pad te
gaan vinden we te gortig. Het is teveel gezegd dat je steeds je
leven op het spel zet als je met dat ding gaat rijden maar als je
iets ermee krijgt, leg dan maar eens uit dat je al wist dat je
voorremmen kapot waren. Zeker
in sue-nation.
We wachten dus maar.
We zijn wel niet meer aangesloten op
elektriciteit en water maar we hebben gelukkig een voorraad. Na 17
uur gaan de garagemedewerkers naar huis en staan we alleen in de
middle of nowhere. Om 19 uur begint het donker te worden en het
ongemakkelijk gevoel te groeien. Als je hier wat ziet langskomen is
het niet altijd koosjer volk… Maar goed, het duurt niet lang meer.
Denken we. Om 21 uur is er nog steeds geen RV te zien. Mir gaat
deze keer maar eens bellen. Ze kan wat tactischer zijn dan ik op
dit moment. Ze krijgt doodleuk te horen dat het niet voor 22
uur gaat lukken om de RV ter plekke te hebben. Hij is ook pas
om 16 uur vertrokken uit Fresno!!!! Alsof dat al niet ongelofelijk
genoeg is – dit horen we nu namelijk pas – is het trouwens ook
volstrekt onzin. Tenzij dat ding niet harder gaat dan 30 per uur…
Vanaf nu geloven we dus echt geen woord meer van wat ze ons
vertellen. Mir spreekt duidelijk nog eens haar ongenoegen uit en
vermeldt wat onze huidige situatie en positie is maar kan verder
natuurlijk ook niet ervoor zorgen dat de wagen er sneller zal
zijn.
We hebben dus geen andere keuze
dan weer te wachten. Om 23 uur is er natuurlijk nog steeds geen RV
aangekomen en gaat Mir maar weer bellen. Deze keer eist ze een
hotel en dat krijgen we dan ook. De RV komt namelijk niet voor 12
uur aan in Bishop. We hebben schoon genoeg van die hele k.t firma,
excusez le mot en weten nu al dat we het hier niet bij gaan laten
zitten. When in Rome, act like Romans, after all… Ze zullen het nog
wel merken.
We checken in bij een Best
Western. Slapen doen we niet. We zijn nog te zeer opgefokt en om 12
uur zullen we er toch weer uit moeten om de RV’s en inhoud om te
wisselen. Maar dat wordt uiteraard pas 0.30u. Maar dan is hij er
toch echt. De chauffeur zegt 7 uur onderweg te zijn geweest en als
we hem moeten geloven moeten we hem ook nog zielig vinden. Dat dit
– snel terug gerekend – betekent dat Cruise America tussendoor ook
over de vertrektijd van 16 uur heeft gelogen maakt het hele verhaal
bijna lachwekkend. Spreken die mensen ook wel eens de waarheid? Dat
het alles bij elkaar 2 volle dagen duurt om een oplossing ter
plekke te hebben is niet eens het ergste. We begrijpen ook wel dat
het even duurt voordat je een RV ter plekke hebt. Maar dat die
oplossing niet eens van hen komt – ze willen nog steeds niet dat
het hen geld kost – maar door ons zelf bedacht moet worden is wel
triest. Maar het ergste van alles is het constante voorliegen dat
deze mensen doen. Het lijkt wel company policy nummer 1 te
zijn.
Na het omruimen van de bagage is
de man van de sleepwagen – de nieuwe RV is op een trailer gebracht
– al gevlogen zo lijkt het. Maar dan komt hij nog terug. Mir vraagt
nog even of hij de oude dan mee terug neemt, aangezien de
onderdelen er toch niet zijn gekomen vandaag. Hij weet van niks. Ik
zeg tegen Mir dat wij nu ook niet meer degene zijn die zich
daarover hoeven en moeten druk maken. Het enige wat men mij verteld
heeft is dat we de RV met sleutels kunnen achterlaten. Dat is tegen
geen dovemansoren verteld. Dat kreng laat ik met veel plezier
achter en ik ga ook niet wachten of dat inderdaad conform laatste
afspraken tussen garage en Cruise America is. Ik wil weg uit dit
gat waarvan ik de straatnamen inmiddels beter ken dan die van onze
nieuwe woonplaats Geleen.
Met wat geluk kunnen we toch nog
naar Yosemite, want door het nieuwe oponthoud kwam dat ook in het
gedrang. We vertrekken morgen in alle vroegte.