26 september – van Yosemite naar Pacifica

Vandaag vertrekken Mir en ik misschien iets te laat om onze geplande tocht te ondernemen. Om 9.40u stappen we uit de shuttlebus en kunnen we aan onze wandeling beginnen, die volgens de aanwijzingen minimaal 3 uur zal duren. En we willen eigenlijk om 12 uur terug zijn op de camping omdat we dan moeten uitchecken. Uiteindelijk zijn het maar 4,8 km, heen en terug, en ook al is het te overbruggen hoogteverschil zo extreem, toch lijkt het me overdreven dat we hier langer dan 2 uur over zouden moeten doen. Deze gedachte houd ik echter voor mezelf en besluit om überhaupt maar niets te zeggen over de duur van de tocht. We gaan dus maar gewoon op pad. En het begint meteen goed: bergop. En dit blijkt voorlopig ook niet te veranderen. Mir moppert zoals ze altijd doet wanneer de wandeling begint met klimmen en ik weet na zoveel jaren dat ik dan maar beter niks kan zeggen. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan dus af en toe kan ik het toch niet nalaten om een plaagstootje uit te delen. Maar stilletjes hoop ik ook dat het haar steeds makkelijker zal afgaan en dat ze niet teveel last van haar knieën zal krijgen. Die worden toch telkens op de proef gesteld met dit soort tochten. Na een half uur komen we op de helft van de heenreis en dat stemt me tevreden. Alsof ik bevestiging nodig had voor mijn eerdere inschatting dat we 2 uur nodig zouden hebben… We lopen verder en de klim wordt alsmaar steiler totdat we bij quasi-trappen uitkomen. Deze zijn wel door mensen aangelegd maar in feite zijn het niet meer of minder dan op elkaar gegooide stenen. En ik heb al in het boekje bij het Visitor Centre gelezen dat het zo’n 600 treden zullen worden. Zonder ze te hebben nageteld vertelt het opgehoopt melkzuur in mijn benen me achteraf dat dat wel ongeveer zou kunnen kloppen. Vooral het laatste stuk was pittig en hebben we zelfs langs een ijzeren leuning moeten lopen. Toch komt dit qua moeilijkheidsgraad en fear factor gehalte nog niet in de buurt van mijn wandeling over de bergrug naar Angel’s Landing in Zion. Misschien gelukkig maar, want ik weet niet of ik dat graag Mirianne zou aandoen. Hoe dan ook, ook hier is de beloning geweldig: we hebben een geweldig uitzicht op het dal en kunnen mooi zien hoe ons pad zich een weg naar boven gekronkeld heeft. Als we nog een klein stukje verder lopen komen we bij een werkelijk kraakhelder bergmeertje, dat vol kleuren is en heel toepasselijk de naam “Emerald Pool” draagt. We rusten een kwartiertje uit en genieten van het plaatje waar we naar kijken. Dan wordt het hoog tijd om terug te gaan. Het is inmiddels kwart over 11. Het stuk over de trapjes naar beneden gaat niet heel erg snel. Daarnaast houdt het maken van een aantal foto’s natuurlijk ook op. Om 11.35 zijn we weer op de helft en voorspel ik dat we het laatste stuk in een kwartier zullen afleggen. Om 11.49 zijn we bij de bushalte en zien we net een bus voor onze neus wegrijden. Maar gelukkig rijdt de shuttle bus hier zeer regelmatig en om 11.59 zijn we op de camping. Hoe verzin je het… Een “maar”: de RV is al weg. Blijkbaar waren pap en mam het wachten moe en waren ze bang dat ze niet op tijd van de camping af zouden zijn. Blijkbaar is bij hen niet hetzelfde opgekomen als bij mij. Ik heb bij aankomst op de camping al meteen gevraagd aan de campground ranger of we een kwartiertje later kunnen uitchecken aangezien we nu pas aangekomen zijn. Dat is uiteraard in orde, maar blijkt nu irrelevant.

Mir en ik gokken erop dat ze naar het openbaar parkeerterrein tegenover de camping zijn gereden maar ook dat blijkt niet het geval te zijn. Niet alleen God’s wegen zijn ondoorgrondelijk. Na tien minuten zoeken besluiten we op te splitsen. Mir gaat bij de ingang van het parkeerterrein zitten en ik ga weer terug naar de camping en zal later terug komen bij Mir. Als ik de camping nader zie ik pap lopen. Ze zijn bij de uitgang van de camping gaan staan en blijkbaar hebben we ze bij terugkomst van de wandeling net gemist. Na Mir opgehaald te hebben zetten we koers naar de kust bij San Francisco. Het is nog een stukje rijden.

Het eerste deel uit Yosemite is nog flink geaccidenteerd. Maar de remmen van deze RV geven – zoals het hoort – geen krimp. We maken dan ook al snel flink meters. Onderweg kopen we nog voor 5 dollar 3 grote bakjes aardbeien langs de weg. Ze ruiken heerlijk en ook de bordjes die erbij staan beloven dat ze erg zoet zijn. Dat wordt een mooi toetje vanavond.

We komen even na half 6 aan op de camping in Pacifica, een plaatsje aan de oceaan dat onder de rook van San Francisco ligt. En rook is ook wat schijnbaar aan de hemel hangt: de hele lucht is bedekt onder een dikke laag wolken. Erg jammer, want we hebben een werkelijk schitterend plekje aan de kust met uitzicht op zee. Het is ook meteen een stuk kouder doordat de zon er niet meer doorheen kan komen. Toch zetten we de stoeltjes buiten. Niet om erop te gaan zitten maar om ze morgen hier achter te laten zodat iemand anders er nog plezier van kan hebben. We kunnen ze namelijk niet mee naar huis nemen. Ze hebben hun dienst echter allang bewezen. De rest van de spullen wordt alvast ingepakt in de koffers.