27 september – Oakland en San Francisco

’s Morgens slaan we het ontbijt over zodat we lekker vroeg naar San Francisco kunnen rijden. Helaas gaat de receptie van de camping pas om 8 uur open en moeten we nog betalen voor ons verblijf. Om kwart over acht vertrekken we richting ons hotel dat we aan de Fisherman’s Wharf geboekt hebben voor de komende 3 laatste nachten. Hopelijk kunnen we onze koffers al kwijt daar. Daarna zullen Mir en ik door gaan naar Oakland om de camper in te leveren.

Bij het hotel wordt onze RV met veel interesse en nieuwsgierigheid verwelkomd. Het lijkt wel alsof men hier nog nooit zoiets gezien heeft. Toegegeven, het is natuurlijk een beetje vreemd om met een RV naar een hotel te rijden. Maar weten die mensen veel dat dat zo ongeveer het laatste ritje van de RV zal zijn in ons gezelschap. We hebben geluk: Mir heeft bij de receptie niet alleen een plek geregeld om onze koffers te stallen, ze heeft zelfs al een kamer bemachtigd. Pap en mam kunnen mooi al genieten van de ochtend in San Francisco terwijl Mir en ik even afscheid nemen en afspreken dat we wel op de een of andere manier van Oakland terug komen vanmiddag.

We kijken op de TomTom of er nog een Walmart in de buurt van Oakland is want we willen nog even kijken of we lenzen kunnen kopen. Die zijn hier erg goedkoop, hebben we al gezien. En weer hebben we geluk, want de Walmart ligt maar 5 minuten van Cruise America. Bij het opdraaien van de parkeerplaats zie ik ook nog een fanshop liggen van de Oakland Raiders, een American Football team uit, u raadt het al, Oakland. Ik had thuis al in mijn voorbereidingen gezien dat dit het enige professionele sportteam van San Francisco en omstreken was dat dit weekend een thuiswedstrijd zou spelen. De basketballers zijn net met de trainingen begonnen dus een NBA wedstrijd bezoeken zit er niet in. De MLB (honkbal) teams van Oakland en San Francisco spelen niet meer deze competitie of in ieder geval niet thuis en de San Francisco 49-ers (het andere NFL team in de buurt) speelt dit weekend uit. Zoveel toeval kan geen toeval zijn, oftewel: we zullen nadat we in de Walmart zijn geweest eens gaan kijken in de fanshop. Bij de Walmart wacht een teleurstelling: we krijgen geen lenzen mee zonder prescriptie. Ook het doosje dat Mir bij zich heeft met alle benodigde informatie is hiervoor niet afdoende. En een fax uit Nederland krijgen we op dit tijdstip ook niet meer geregeld. Dan maar naar de fanshop tegenover. Het is kwart voor tien en de winkel gaat om 10 uur open. Een man die er blijkbaar werkt staat ook nog te wachten tot hij naar binnen kan. Als we vragen of er ook tickets voor de wedstrijd hier gekocht kunnen worden zegt hij dat het bijna uitverkocht is maar dat we geluk hebben en – als we nog een kwartiertje tijd hebben – we nog een plekje kunnen bemachtigen. Bovendien is het morgen i Fiesta Latina, en dat betekent dus dat het letterlijk een feest zal zijn om de wedstrijd te bezoeken. We kopen kaartjes op de touchdown-lijn. Beter kan niet. De voorpret kan beginnen. Morgen gaat het echt gebeuren.

Helemaal in mijn nopjes gaan we naar Cruise America en ik weet nog net op tijd de vette grijns van mijn gezicht te krijgen. Dat is niet zo moeilijk meer als er herinneringen boven komen aan de twee lange dagen wachten in Bishop en de manier waarop Travel Assistance ons zovele malen belogen heeft. Terwijl de wagen gecontroleerd wordt spreek ik een Duitse man aan die naar mijn idee ook niet zulke goede ervaringen met Cruise America heeft gehad gedurende deze vakantie. En niets blijkt minder waar. Hij heeft een heel boekwerk geschreven zo blijkt en ineens lijken onze problemen niet eens meer zo erg. We wisselen gegevens uit, meer uit een vreemd gevoel van verbondenheid dan uit de wetenschap dat we hier ook daadwerkelijk een vuist mee kunnen maken naar deze logge organisatie. Het korte gesprek scherpt wel onze messen nog even. Ik besluit om Mir te laten beginnen met het verhaal, omdat zij zo heerlijk rustig kan beginnen en de beste kerel aan de andere kant van de balie op die manier al ongemerkt in een onmogelijke situatie kan manoeuvreren. En op het moment dat de man in de gaten heeft dat het de verkeerde kant voor hem opgaat kan ik er dunnetjes overheen. We overdrijven niets maar noemen chronologisch en droog alle feiten op en hier en daar laten we verwijzingen vallen naar onze veiligheid, slecht of geen onderhoud dat door de medewerker van Travel Assistance aan ons verklapt heeft en verantwoordelijkheid van Cruise America voor de levens van haar klanten. Deze keer lijkt de boodschap eindelijk over te komen. De man heeft na de aanvankelijke vergoeding die hij ons voorgesteld heeft, even tijd nodig om alles op een rijtje te zetten, en kiest uiteindelijk eieren voor zijn geld. Dure eieren. We krijgen een gedeelte van ons geld terug gestort maar moeten beloven Cruise America niet verder aansprakelijk te stellen. Dat is voor ons goed. Maar Tioga Tours, waar we de RV indirect geboekt hebben, zal van ons ook nog een mooi verslag krijgen.

Daarna gaan we met de BART, het publieke metro transport van San Francisco en Oakland, terug naar Downtown San Francisco. Hier komen we morgen terug, want waar we opstappen ligt tevens het Colliseum, het stadion van de Oakland Raiders. De metro is trouwens erg goedkoop. Het kost iets meer dan 3 dollar p.p. om de reis naar San Francisco te maken. Toch een tocht van zo’n 20 minuten.

’s Middags zijn we terug in het hotel, waar we pap en mam treffen. We vertellen over het gebeurde en ook zij zijn tevreden met het resultaat dat we er bij Cruise America uitgesleept hebben. Daarna gaan we nog de stad in om nog wat van het mooie weer – vandaag geen mist maar weer 25 tot 30 graden – te genieten. We gaan weer ieder onze eigen weg, nadat we van de wereldberoemde cable cars gebruik hebben gemaakt. Pap en mam gaan naar Chinatown en Mir en ik winkelen wat in de buurt van Union Square. Helaas vindt Mir dit keer niets van haar gading bij Niketown, de zaak waar ze twee jaar geleden nog super hippe basketbalschoenen op de kop tikte. Oranje schoenen welteverstaan, dit tot zeer groot verdriet van haar Belgische teamgenoten in Maasmechelen…. Deze keer hoeven ze daar niet bang voor te zijn.