De heenreis

Door Margré en Jan - 26-08-2008 04:11

De heenreis.

We hebben al de nodige prettige weblog-verslagen gezien en gelezen, maar ben tot de ontdekking gekomen, dat haast niemand ook het reizen er naartoe belicht heeft en ik kan het niet laten om dat nu te doen.

 ’s Morgens om 10 uur zouden we van huis vertrekken en dat werd 10 over 10. Dat staat voor ons gelijk met het behalen van Olympisch goud. Apetrots op weg naar Schiphol, Sibren heeft ons weggebracht.  Aan de hoeveelheid bagage was te zien, dat de reis meer dan gemiddeld lang was en met twee volle karren vertrokken we , na afscheid van Sibren te hebben genomen. We hadden amper de incheckbalie gevonden of we hoorden “joeohoe, Jan en Margré” achter ons roepen. Daar  kwamen Aletta en Sylvia aangerend, die natuurlijk bijzonder genoten van onze openvallende monden.  Ze konden ons niet laten vertrekken , zonder ons persoonlijk uitgezwaaid te hebben. Lekker koffers ingecheckt en snel met z’n vieren aan de koffie, met door Letta  meegebrachte notenkoek. Nog even bijgekletst (zij gaan volgend jaar en zijn dus heel nieuwsgierig naar onze ervaringen) en toen echt weg.

De eerste discussie over bagage hadden we al gehad, omdat volgens de site van Air Canada per persoon 2 stuks handbagage mochten worden meegenomen, maar volgens Tiogatours 1 st/p/p. Tiogatours had gelijk. Dat kwam alleen maar door dat korte stukje naar Londen. We mochten het gokken en dat is gelukt. Er bestaan namelijk gelukkig ook mensen, die met minder handbagage toe kunnen.

In het KLM-vliegtuigje had ik tegen alle verwachting in genoeg beenruimte (Margré heeft meestal dat probleem niet). De detectiepoort wilde bij Margré maar niet stoppen met piepen en ze werd daarom grondig gefouilleerd. De koffers zouden gelijk overgezet worden naar het volgend vliegtuig, dus daar hadden we geen omkijken naar. Bij Heathrow door de contole was het inderdaad nog weer heftiger, want daar moesten zelfs de schoenen uit. Daar was ik aan de beurt voor ‘visitatie’ en ik kan niet tegen kietelen!!  Dat met die schoenen was trouwens per ‘lane’ verschillend. Vervolgens gingen we in eerste instantie netjes weer in de rij staan voor de volgende vlucht, toen Margré na een kwartier besefte, dat wij die tickets ook al op Schiphol hadden ontvangen. Ze informeerde even bij een nabij zijnde deskundige en ja hoor, wij mochten aan de rij ontsnappen.

Toen de tijd wat gedood met lezen en om vier uur het grote vliegtuig in. Het gewone volk mocht via de business class doorlopen naar hun legbatterij. Dat heeft meneer Boeing slim gespeeld; de mensen eerst laten zien hoe je ook had kunnen zitten. De beenruimte was minder dan bij de korte vlucht naar Londen. Nou hadden we met het reisbureau gelukkig al exact de plaatsen uitgezocht, namelijk een 2-zitter, zodat ik mijn lange stelten zonodig in het gangpad kon gooien. Ook fijn, zo’n tweezitter, omdat je nooit weet, wat je naast je krijgt. Tenslotte is niet iedereen even enthousiast over het regelmatig toepassen van zeep of deodorant.

Zodra we op hoogte waren gooide de moeder van Remy (die voor mij zat) haar stoel in de achterste stand om te gaan slapen. Goede raad was duur, maar na een kwartier kwam ik tot de ontdekking, dat er onder de stoel wel weer opmerkelijk veel ruimte was. Daar had dat mens haar kussen onder verstopt, maar die heb ik opzij gefrommeld. In een legbatterij moet je nu eenmaal vechten voor je plekje en .....toen ging het best aardig.

In elke hoofdsteun zat een entertainmentschermpje, dat ik vooral de laatste anderhalf uur heb benut.  Daarvoor gepuzzeld en onderweg trouwens al heel wat imponerende bergketens gezien.

En dan mag je er, na negen uur vliegen, uit, tenminste….. als je nog op kunt staan. Dat ging, maar lukte bij een enkeling echt niet. De eerste 500 meter voelt aan alsof je aan allebei je heupen bent geopereerd. De tweede vijfhonderd alsof je net de vierdaagse hebt gelopen. En dan als toetje nog vier koffers van de band halen, die nog net binnen tilnorm van de ARBO vallen (Margré trouwens 3 en ik 1 stuks).

Toen flappetappen. Dat was ook lekker. Het apparaat weigerde onze VISA Card, maar gelukkig (tip van Sibren) werkt daar ook heel vaak je giropas. Gelukkig!

We werden door een chauffeur met tulband naar ons hotel gebracht. Perfecte kamer en zoals je merkt met internet. Nog warm gegeten, maar kregen niet alles op. Toen snel naar bed, tien uur aaneen geslapen en nu in feite weer aardig fit. Het ontbijt wordt zo meteen op de kamer gebracht, daarna per taxi de auto ophalen en naar tante Neel.

Bye, bye.

 

 

 

 

 

 

Je kunt alleen reageren op dit bericht als je bent ingelogd.
Voorpret-alarm! Reizigers vertellen reizigers, campers (truck-camper & C-25) & presentaties
Kom 23 of 24 maart naar de Reizigersbeurs
Kom naar een infodag met special guests, zoals Travel Texas en indianen.
Meld je gratis aan