Van hittegolfje naar eeuwige sneeuw

Wat een etappe, 248 km dit keer. Hoe krijg je iemand een beetje uitgelegd, wat je gezien hebt en hoe je dat dan beleeft. Er is echt maar een ding mogelijk, dat diegenen, die nieuwsgierig worden er zelf naar toe gaan. Binnen een half uur kwamen we al bij een ‘viewpoint’ , dat een hele geschiedenis kende. Er is daar in 1965, als gevolg van een aardbeving, zo ongeveer een halve berg afgescheurd en naar beneden gekomen. 46 miljoen kubieke meter materiaal. De autoweg was plaatselijk verdwenen en tijdens die ramp, die maar enkele seconden geduurd heeft zijn drie passerende auto’s door de grondlawine gegrepen. Twee auto’s met daarin totaal 4 personen zijn nooit meer terug gevonden. Dan word je weer even stil. Je rijdt er tussendoor en het kan jou ook overkomen.

Verder weer het bekende verhaal, waterstromen, watervallen, eeuwige sneeuw. Er komt gewoon geen eind aan. Na elke bocht steeds weer een adembenemende verrassing. Trouwens, het gaat hier om highway 3.

Onverwacht lekker lui dagje. HEET! Dertig graden met gelukkig een zuchtje wind. Hele dag buiten geweest, inclusief diner aan de rand van het meer. Als je het in een reclamefolder ziet van een reisbureau geloof je het niet, nu dus gewoon echt waar!


’s Avonds gewandeld door een ratelslangengebied. Toffe dag gewoon. Morgen naar Vernon.

Daar heeft onze jongste schoondochter dit jaar drie maanden tussen de paarden doorgebracht. Alweer een stekkie direct aan het Swanlake. Verder onderweg als vanouds qua landschap. Tijdens de reis naar Vernon moesten we nog hard afremmen want aan de kant van de weg stond een hert, het stond op de uitkijk met de bedoeling de autoweg over te steken. Magré kon er nog net een paar foto’s van maken. Tijdens het rijden heeft ze de camera meestal ‘schietklaar’ in haar handen om toch vooral maar niet die ene beer te missen. Helaas zijn we die nog niet tegen gekomen. 

De eerste KOA campground aangedaan, zogenaamd de Hiltons onder de campgrounds. Nou, we hebben ondertussen al gelijkwaardig en zelfs drie stuks zelfs beter mee gemaakt. Wel wat meer vermaak voor kinderen dan gemiddeld, maar dat is het dan ook wel.

De tweede dag daar op zoek geweest naar beren (na deskundige tips), maar het was zulk hondenweer, dat zelfs de beren hun hol niet uitkwamen. Daarna kleren vervangen en naar het Railway Museum. Daarna was het droog en wij de Mount Revelstroke op, die kun je met de RV oprijden tot 1900 meter. Daarna moest je lopen en binnen tien minuten liepen we ineens tussen de kerstbomen door, maar dan met echte sneeuw (trouwens, ook echte kerstbomen). Geweldig, de foto’s vertellen weer alles.


Drie dagen geleden 30 graden en nu dit weer. Een mens moet toch van beton zijn. Eindelijk bleken we dan toch wat vergeten te zijn. Wanten!!

Alweer een adembenemende rit achter de rug, maar we gingen dan ook van het ene National Park naar het andere: Revelstoke Park uit, Glacierpark en daarna Yoho park door en nu weer in Banff National Park. De bergen kregen weer opnieuw onze volle aandacht, ook qua foto’s dus, omdat ze inmiddels (deels) bepoederd waren met verse sneeuw. En daar stond dan ook nog de zon op. Natuurlijk een bekend fenomeen voor de wintersporters onder de lezers, maar voor ons een alweer heeeeeeeel lang geleden, dat we zoiets gezien hadden. Ondertussen passeerden we een tijdzone. Dat staat met grote borden langs de weg aangegeven. Het tijdsverschil met Holland is nu weer terug van 9 naar 8 uur. Daardoor verliep deze dag nog sneller dan normaal. Nu zitten we voor de tweede keer in Banff. Niet omdat we zo dol zijn op toeristenstadjes, maar omdat we de ‘ring’ moeten gaan sluiten. Hier gaan we morgen nog wandelen en dan naar Cochrane, dat twee keer vallen van het inleveradres van de camper ligt. We durven echt geen lange etappe te riskeren, want een vliegtuig blijft niet op je wachten. Dan naar Toronto dus. Familie bezoeken en de Niagara watervallen ook eens van dichtbij zien en horen.

24-09 Banff voor de tweede keer.

HELP, PROPANE!!!! Dit om bevriezen (van onszelf) tijdens de nacht te voorkomen, want in dat gebied zitten we nu weer. Nou, ik dit land heb je sneller tien gouden ringen gekocht dan Propane gevonden. Na het tanken daarvan (volgende dorp 40 km retour) besloten we eerst maar een ‘senioren wandelingetje’ te maken rondom het Johnson Lake. Er zouden geen ‘elevations’ in zitten, maar dat betekent hier dat dan toch nog een keer of vier je tong op je schoenen hangt van de hellinkjes. Maar wel mooi.


Alweer Elk’s gezien (zit qua grootte tussen een hert en een eland in). Tussendoor boodschappen gedaan en daarna in de avondschemer nog terug gegaan en er nog veel meer gezien.

’s Avonds wat later dan normaal thuis, om 9 uur pas aan de avondmaaltijd. Nu dus foto’s bekijken, nog even borrelen en dan slapen. Morgen naar de laatste campground. Camper schoonmaken, koffers pakken, op naar Toronto (3 uur vliegen).

Wordt vervolgd.