01. 30 augustus: vertrek

Ondanks mooie beloften om toch echt op tijd te komen, kwam de familie Lange ons 20 minuten later ophalen dan afgesproken. Als je dan op vakantie gaat, dan word je toch wel zenuwachtig. Gelukkig had Leen de vaart erin, zodat we even over vijven op Schiphol aankwamen. Na het inchecken en een laatste rookpauze zijn we door de douane gegaan, hebben goedkope(re) drank ingeslagen en een lekker luchtje en hebben we licht ontbeten. Alhoewel licht: de kaascroissant hakte er bij Wilma best in.

 

Om even voor 7 uur checkte we in bij gate E2 en na alle formaliteiten steeg het vliegtuig om even over achten op voor een reis van 8 uur. Ondanks dat het inmiddels dag was geworden heb ik delen van de eerste film gemist en met mij ook alle andere reisgenoten. Het duurde wat lang voordat de lunch werd geserveerd, maar dat is op zich niet erg, want er is wetenschappelijk bewezen, dat, hoe lichter je eet, hoe minder je jetlag is.

 

Om ongeveer 10 uur lokale tijd (in Nederland was het alweer 4 uur) landde het vliegtuig op het international airport van Toronto. De temperatuur was op dat moment 21 graden, wat me een beetje tegenviel. Na meerdere malen gecontroleerd te zijn door allerlei douaniers (die ons nogal pushten om door te lopen) en wat  strubbelingen bij de laatste post omdat Wilma de verklaring van goed gedrag in haar tas had gestopt en die stond op het bagagekarretje van Irene. Wij werden wederom gemaand door te lopen, waardoor er even een probleem ontstond. Ik mocht niet meer terug, want ik was inmiddels op Canadees grondgebied beland en zij mochten niet verder. Na wat heen en weer gepraat met de vrouwelijke douanier heeft zij uiteindelijk de verklaring aan de andere douanier overhandigd (want zij mocht ook dat neutrale gebied meer in!) en konden wij verder.

 

Inmiddels waren onze gastheer en –vrouw Leen en Tineke ook aangekomen op het vliegveld, zodat we de huurauto op konden halen. Gelukkig een Pontiac, want men had slechte ervaring met Chrysler. Tijdens het wachten op de huurauto konden Leen en Wilma een 2^e sigaret nemen.

De mannen namen de huurauto, de vrouwen de auto van Tineke. Op weg naar Halton Hills, alwaar Leen en Tineke op het platteland wonen en werken. Ze hebben een enorme lap grond bij hun huis, alwaar ze leven met 10 honden, die in shifts worden buiten gelaten, omdat de één niet met de ander kan leven. Er waren ook drie kleine puppies, schattige kleine zwarte beestjs.

 

We kregen allebei een kamer, de één beneden, de ander boven. Wij kozen de beneden slaapkamer, een enorme ruime kamer met een zitje.

Na een late lunch (tenminste voor ons Westlanders) heb ik de koffers deels uitgepakt, zodat alle spullen voor de auto naar de auto konden. Meteen de tomtom uitgetest en dat lukte goed.

 

Om even voor 6 uur vertrokken we richting Toronto om in het Mandarin restaurant van een Chinees all-you-can-eat-buffet te genieten. Hier is de Chinees een stuk zoeter dan wij in Holland gewend zijn. Lekker gegeten en me ingehouden om niet teveel van het zoete toetjesbuffet te nemen.

 

Inmiddels heeft Leen besloten sigaren te kopen, wat voor Wilma weer legitimiteit geeft om te blijven roken (ondanks doktersadvies). Ik mag er niets van zeggen, maar de 2^e belofte om te stoppen met roken zal deze vakantie niet gaan lukken. En als het hier met al die beperkingen niet lukt, dan vermoed ik dat dit nooit gaat gebeuren. Dat zou mijn strakke planning tijdens de drie lange reisdagen in de war kunnen brengen.

 

Toen we terug kwamen in Halton Hills zijn Irene en ik naar bed gegaan. Het was wesliswaar half acht, maar we waren inmiddels 23 uur op en dat gaat je niet in je kouwe kleren zitten.