16. 14 september Bar Harbour
Door Gerard en Irene van Daalen - 26-09-2008 14:46Tot onze grote spijt werden we ons, na het wakker geworden,
gewaar van het slechte weer dat Mount Desert Island teisterde. Een
zeer dikke mist in combinatie met regenbuien: we zagen het
letterlijk en figuurlijk somber in.
Gelukkig gaf Ann, onze sympathieke gastvrouw, ons nog een
beetje zon door ons een drie gangen ontbijt te serveren. De koffie
en thee stond al klaar als ook een schaal met vers gemaakte muffins
in drie smaken, de eerste gang. Een muffin met bananensmaak:
mmmm!
Ann vervolgde met een ‘fruithapje’: yoghurt met verse
aardbeien en muesli. Afgezien van het feit, dat het niet
bevroren was leek het wel de bevroren lekkernij van Ola. Ann vroeg
ons de vorige dag of we ‘pancakes’ lustten. Aangezien Irene dat
helemaal niet lekker vond, gaf ze dit aan. Vervolgens stelde Ann
voor om ‘French toast’ te maken, uitbundig ingestemd door mijn drie
mede-reizigers. Wat zij niet wisten: ik wist wat French toast was
en zij niet!
De derde gang was dus ‘french toast’, wat nog het dichtste bij
wentelteefjes komt, met veel boter en poedersuiker en, om de
Amerikaan tegemoet te komen, geflankeerd door drie worstjes.
Dat viel mijn mede reizigers dus tegen. Zij verwachtten dus
‘toast’, geroosterd brood en hadden dergelijk zware kost niet
verwacht. Pech voor hen, maar ik had ze gisteren
gewaarschuwd!
Vandaag stond Acadia National park op het programma. We kochten keurig een dagpas à $20. Voor toekomstige reizigers: als u de Park Loop Road compleet gaat rijden, hebt u zo’n pas nodig, maar Cadillac Mountain en Jordan Pond is zonder pas te bezoeken.
Wij reden meteen naar de top van Cadillac Mountain. Wat
volgens de folders en de foto’s een adembenemend uitzicht moest
zijn, was door de dikke mist wel adembenemend, maar geen uitzicht.
We besloten the Northern Ridge Trail te lopen, maar waren na 10
meter al verdwaald. We hoorden wel stemmen, maar door het beperkte
zicht konden we niets zien. Terug naar de auto dan maar en naar
Jordan pond gereden, waar we de auto eenvoudig kwijt konden. Rond
het meer is een trail gemaakt, wat wel prettig is, als je niet ver
kan zien: je komt uiteindelijk terug, van waar je bent vetrokken.
Het rondje was ruim 5 kilometer en dus spraken we af, om ieder met
eigen snelheid te gaan lopen, rekening houdend met de afstand,
zodat de onervaren loper nog terug kan lopen als hij/zij nog niet
op de helft is.
De trail was eenvoudig, maar wel erg leuk. Het ging alleen
harder en harder regenen. En het laatste stuk was over rotsen (vlak
langs het water) en plankiers (een halve meter boven het water).
Tot mijn verbazing kwamen Leen en Wilma ongeveer een half uur na
ons weer bij het restaurant en zijn hadden de trail ook volledig
uitgelopen. Respect hoor.
We gebruikten de lunch en namen allemaal ‘a cup of soup’. Toch
verwachtten we niet, dat men dit letterlijk bedoelde en dat de
‘cup’ een espressokopje was. Enorm gelachen en in de auto maar op
een zak chips aangevallen.
Met de auto reden we terug naar de ingang van het park en
volgden de Park Loop Road, een leuke rondweg langs alle belangrijke
punten van Acadia National Park: thunder hole, sand beach, otter
cliffs etc.
Toen we weer bij de ingang kwamen en dus het gehele rondje
hebben gereden, zijn we terug gegaan naar de B&B. Om even te
ontspannen, rusten of, zoals ik, om de foto’s te uploadeen en deze
weblog te updaten.
’s Avonds zijn we weer naar Bar Harbor gereden. Het was een
stuk rustiger: we konden zonder problemen parkeren en bij Geddy’s
konden we zonder te wachten aan tafel. Irene, Leen en ik besloten
onze afspraak van de dag ervoor na te komen door alle drie kreeft
te bestellen. Vonden we dit lekker? Jawel, maar van zo’n enorme
kreeft eet je maar een klein deel en ik moet bekennen, dat ik de
poten lekkerder vond dan het lijfje. Het vlees in het lijfje was
namelijk vaster dan de poten. En je betaalt best wel veel voor zo’n
kleine hoeveelhweid vlees.
Na het diner terug in de B&B zijn we alle vier de jacuzzi
ingegaan en hebben heerlijk geborreld. Ja, ook later op de
kamer!