Zondag 2 november
Door Heleen en Sijko - 05-11-2008 10:39Nou, daar is ‘ie dan, de
marathondag. Vannacht niet erg goed geslapen. Wat zitten klooien
met de precieze tijd. De wintertijd begint en we hebben maar één
klok die we op de Amerikaanse tijd hebben gezet, dus ja, dat is
natuurlijk geen 100 procent zekerheid als je toch al last van je
zenuwen hebt.
Om half zes is het dan eindelijk
opstaan geblazen. Om kwart voor zeven de PATH naar
WTC en dan lopend naar de Batteries waar de opstapplaats is voor de
ferry naar Staten Island. Daar aangekomen met een pendelbus naar de
startlocatie. Het is ernstig koud en ikzelf en de 39.999 anderen
zitten, staan of liggen te bibberen in de open lucht. Sommigen
hebben hun voorzorgsmaatregelen genomen en liggen in slaapzak, op
een matrasje, en weet ik niet wat niet al om een beetje warm te
blijven.
Het wachten duurt tot voor mij
van kwart voor negen tot twintig over tien. Gelukkig wordt de zon
steeds warmer en uit de wind is het wel te doen. En dan zet de
inmiddels gevormde rij zich in beweging naar de Verrezano Bridge.
Ik loop bijna helemaal achteraan. Ik wil zo langzaam mogelijk
beginnen om dan in de tweede helft nog wat over te hebben.
Bovendien vertrouw ik mijn hartslag niet, die is de laatste tijd
erg onregelmatig als ik loop.
Na de Verrezano-bridge begint de
tocht door de wijken van New York: Brooklyn, Queens, Manhattan en
de Bronx. En vanaf het begin tot het einde staan talloze mensen aan
de zijlijn om ons aan te moedigen. Heleen heeft een stuk stof
gemaakt met daarop mijn naam. Die draag ik voorop en dat heeft het
gehoopte effect: Ik wordt letterlijk honderden keren persoonlijk
aangemoedigd: Come on Sijko, you can do it, Looking good Sijko, of
simpel: Sijko! Mijn naam wordt door Amerikanen ongeveer net zo
wordt uitgesproken als Psycho, ofwel Psycholoog. Ik hoor dan ook
regelmatig gelach of verbazing. Het mag de pret niet drukken en het
geeft al met al een geweldige stimulans om door te zetten. En dat
geldt uiteraard ook voor de aanmoedigingen van Heleen die mij maar
liefst twee keer ten deel vallen! En dan is ze tussendoor ook nog
ter kerke geweest bij Dr. Tim Keller.
Ik heb het gehaald, de
eindstreep. Ik kan wel zeggen dat daarmee een droom is uitgekomen.
Drie jaar geleden, toen ik besloot te gaan lopen (dat was overigens
op Vlieland) was het lopen van de marathon van New York het
visioen. Toen volstrekt ongeloofwaardig en bijna aanmatigend. Ik
kon nog geen vijf minuten achter elkaar rustig hardlopen. En dan nu
toch bereikt. Ongelofelijk en een erg emotioneel moment. Als ik me
na zo’n 35 km begin te realiseren dat ik het zal gaan halen, maar
ook direct na de eindlijn, borrelen de emoties heftig op. Uiteraard
als Groningse man, houd ik ze onder traanklierhoogte, maar een
korte snik bereikt wel het strottenhoofd.
Wel heb ik er erg lang over
gedaan. Maar hoe lang, dat is mij op dit moment nog niet duidelijk
. Mijn tijdmeetapparaat blijkt al te zijn gestart ruim voordat ik
over de startlijn ga. Gelukkig is er de New York Times van morgen,
die alle uitslagen onder de vijf uur publiceert. Nu maar hopen dat
ik er minder tijd voor nodig had, want in de New York Times staan
is natuurlijk niet misselijk…
Na de eindstreep en het omhangen
van de medaille volgt een afmattend halfuurtje schuifelen naar de
bagage. Daarna kan ik naar de uitgang waar Heleen alweer op me
staat te wachten. En dan moet die traan er toch maar even uit. Ik
besef eigenlijk nu pas hoe graag ik dit heb gewild en hoeveel ik
ervoor over gehad heb om dit moment te bereiken.
Na warme kleding te hebben
aangetrokken herinner ik me dat er een Bach-Vesper is in de
lutherse kerk in de buurt.. Die begint om vijf uur en daarvoor
hebben we nog net tijd om wat te eten. We zoeken en vinden een
restaurant, eten wat en gaan de kerk in. Een hoop mooie muziek
volgt, ingebed in een wat on-luthers aandoend theatraal gebeuren.
Daarna de ondergrondse, de PATH en
slapen in de camper.