Dieren, meren en watervallen

Maandag 14 september: we zijn inmiddels in Banff aangekomen, een hele leuke maar supertoeristische plaats. We besluiten vanochtend de gondel naar boven te nemen om zo een overzicht van de omgeving van Banff te krijgen. Op weg erheen staat er een camper stil op de weg in het plaatsje. Dan weet je: een dier!!

En inderdaad: er blijken twee herten (white tailed deer) rond te lopen. Een man vertelt ons dat hij ze in het bos was tegengekomen, en ze nu gevolgd was Banff in. De dieren zijn zeer op hun gemak, John kan heel dichtbij komen om foto’s te maken. Ze zijn op weg naar hun ontbijt: de gele bloemen uit de hoteltuin.

Zou dat hotel daar ook extra geld voor in de begroting voor opnemen? En hoe noem je die post dan? Hertenbloemen?

Ze lopen verder door het plaatsje, en wij gaan ook weer door.

Dit blijkt echt een dierendag te worden: we komen bij Lake Minnewanka aan, een schitterende plek aan de rand van Banff.

Het park dat bij dit meer hoort, blijkt vòl te zitten met Bighorn sheeps. We vinden de eerste 5 nog bijzonder, zien dan een groep van 10, dan weer een groep van 5 en later, bij het wegrijden nog een aantal langs de weg. En hoe men ook probeert de dieren zoveel mogelijk ‘wild’ te laten zijn: zie hier wat ze doen, als ze te dicht bij mensen komen: dan likken ze het formuis schoon, waar mensen hebben zitten picknicken.

De één verdrong de ander, ze bleven er heel lang bezig. Dit gaf toch een beetje het gevoel van een kinderboerderij, zo mak als ze daar stonden. Alleen als er een hond aan kwam, dan waren ze allemaal weer heel alert, ging het mannetje voor de groep staan, en verscholen de kleintjes zich!

En alsof dit aantal dieren op één dag nog niet genoeg is, zien we ook nog een coyote door het veld sluipen.

De waarschuwingsborden voor deze dieren zijn dus niet voor niks!

Op dinsdag 15 september ‘doen’ we het meest toeristische wat je hier maar kan doen, namelijk Lake Louis. Je hebt er een dagtaak aan om alle stelletjes op de foto te zetten, bij dit prachtige meer. Het weer is nog steeds schitterend, dus dat is nog meer genieten.

Via Moraine Lake gaan we naar de Natural Bridge. We krijgen toch nog maar steeds geen genoeg van alle watervallen. Wat een geweld kan dat water toch voortbrengen, en wij blijven maar knippen!

Aan het eind van de dag gaan we naar de Takakkaw Falls. We hebben dan al een plaatsje gereserveerd op de Kicking Horse Campground. De camper is eigenlijk te lang om het weggetje naar de watervallen op te gaan, zien we als we weer afdalen, maar een keertje extra steken in een haarspeldbocht, levert voor John geen problemen op, en Gina doet gewoon even haar ogen dicht. Het was in ieder geval wel de moeite waard!

Woensdag 16 september is weer een dag vol indrukken: het enige prachtige meer na de andere, watervallen nog mooier dan de vorige. Kortom: zetten jullie die avonden maar vast in jullie agenda, waarop we jullie zullen vervelen met al die honderden foto’s die we aan het maken zijn! Hierbij weer twee mooie meren van vandaag:

Bow Lake

En Peyto Lake

Aan het eind van de dag bezoeken we Columbia Icefield, waar we met een snowcoach naar een gletsjer worden gebracht waar je even uit kunt stappen en op kunt lopen.

Een prachtige plek, echt heel bijzonder om daar zo op te staan, ook al is dit natuurlijk enorm toeristisch. Blijkbaar bezoeken jaarlijks 200.000 tot 300.000 mensen deze plek.

Het ijs is zo dik als de Eiffeltoren hoog is, maar door de scheuren erin, en het water dat erop staat, krijg je dat idee niet. Een hele vreemde ervaring.

Voordat we hierheen rijden hebben we al een plek gereserveerd op de Wilcox Creek Campground. Dit is self service: je rijdt het terrein op en laat je camper op een vrije plaats naar keuze staan. Dan vul je bij de kiosk aan de ingang een envelop met je gegevens in, doet er het vereiste bedrag in, en gooit die in het kluisje dat daar ook staat. Het stripje dat aan de envelop zit, scheur je af en neem je mee naar je plek. Daar bevestig je dit aan je paaltje met het nummer van de plek, en kan je met de camper weer je weg vervolgen. Dat blijkt hier echt te werken, af en toe komt er iemand van Parks Canada kijken of alles goed gaat, en inderdaad: ’s avonds is onze plek nog steeds netjes vrij.

Heerlijk, dat dit nog kan!

Donderdag 17 september rijden we naar Jasper toe. Het is vannacht begonnen met regenen. De gletsjer ziet er nu druilerig uit, het zicht is slecht, dus wat hebben wij weer een geluk gehad met ons mooie weer gisteren!

Door de regen maken we niet veel stops, maar precies als het droog is, bezoeken we de Athabesca Falls: wat een schitterende plek!!!!

Op het moment dat we dit schrijven, zitten we in een internetbakkerij in Jasper, met een cappuccino en heerlijk gebak. Het leven is best goed, hoor!
De komende zes dagen gaan we naar het westen rijden, via Prince George naar Prince Rupert. Daar doen we 4 dagen over (die afstanden hier!), maar we maken nog een tussenstop van twee dagen naar Stewart, aan de rand van Alaska, om de Bear Glacier te zien. Volgens de boekjes en foto's een spectaculaire gletsjer!
Volgende week donderdag stappen we op de boot die ons met camper en al naar Vancouver Island brengt (Inside Passage) voor de laatste week van ons Canada-avontuur.
Maar dat is nog ver weg, nu eerst maar die cappuccino!!