8 mei 2010: Van Taos naar Great Sand Dunes National Park = dag 17

Vanmorgen werden we al om half zeven gewekt door een startende motorhome, zo’n joekel van een bus, met meestal nog een auto er achter aangehaakt.

Zo rijden de meeste Amerikanen rond, altijd groter en luxer. Je hebt er ook die op een pick-up auto worden vastgehaakt, een soort caravan dus, maar dan een stuk groter. Met meestal nog een slide-out, dan schuift er een stuk extra ruimte naar de buitenzijde van de camper of caravan. Dus dan worden ze nog groter.

We staan om zeven uur op en ontbijten met uitzicht op mooie gele vogeltjes die bij een lekkende kraan vlak bij ons, hun dorst gaan lessen.

Rond kwart over 8 vertrekken we naar Taos Pueblo. Dit is een al vanaf de 12^e eeuw onafgebroken bewoonde Pueblo, (dorp), die tot de oudste en best bewaart gebleven indiaanse nederzettingen kan worden gerekend in de staat New Mexico.

Dit dorp is een paar km rijden van de camping en we betalen eerst entree
$ 10,- pp en nog $ 5,- voor het gebruik van de camera. Ja, de indianen weten wel hoe ze hier geld kunnen verdienen, maar als je ziet hoe armoedig ze hier wonen dan begrijp je dat wel.

Er staan oude lemen huisjes, een mooi wit kerkje, een begraafplaats, wat winkeltjes en veel “horno’s” dat zijn buiten geplaatste ronde lemen oventjes.

We bekijken alles en maken toch wel een paar leuke foto’s voor aan de muur thuis.

We rijden na anderhalf uur weer verder, na eerst een bakske koffie.

Via de 522 North en de 159 North, dan rijden we weer in de staat Colorado, op weg naar de Great Sand Dunes National Park. Mooie vergezichten en landschappen doorkruisen we nu weer. In een klein dorpje gaan we wat eten, een soort gehaktburger met frietjes, smaakt goed.

Voordat we bij de zandduinen zijn, gaan we naar een ranch waar ze tochten organiseren om een grote kudde bizons te bekijken. Hier is echter alles gesloten en we rijden weer verder met een stoppunt op een grote vlakte waar je bijna weggeblazen wordt. Een prachtig uitzicht op de grasvlaktes, de zandduinen en de bergen met besneeuwde toppen.

We rijden dan het Nationale Park binnen en beseffen tegelijkertijd dat we onze Parkpas in de andere camper in het voorvak hebben laten liggen. Stom, stom, stom, we balen verschrikkelijk. Ja, dan toch maar een nieuwe Parkpas kopen (is een jaar geldig en in alle Nationale parken te gebruiken).

We rijden naar het Visitor Center en zien daar een stukje film over het ontstaan van de duinen. Tussen de San Juan Mountains en de Sangre de Christo Mountains in het oosten ligt het grootste duinland van de VS. Over 100km2 strekt zich ca. 4.5 miljard zand m3 zand dat duizenden jaren geleden verder zuidwaarts in het dal van de Rio Grande opwaaide en door de wind naar dit gebied werd gedragen. Het heeft zich ter plaatse opgehoopt tot indrukwekkende duinen. Het landschap levert daarom een grandioos plaatje op doordat achter de duinen de toppen van de bergen nu sneeuwpetten dragen.

Wij rijden naar een verder gelegen parkeerplaats en willen de duinen beklimmen. Eerst moeten we door een rivierbedding ( er staat nog water in tot aan de enkels) lopen om de duinen te kunnen beklimmen.

Dus de schoenen en de sokken gaan uit, deze laten we bij de oever staan en lopen door het ijskoude water naar de overkant. We moeten nog even verder lopen via de rivierbedding met harde korrelige steentjes, lekker voor de voetjes, om daarna door het duinzand omhoog te klimmen.

Een machtig gezicht die duinen met als achtergrond de bergen.

We lopen een stuk omhoog en ik ga even een stukje naar beneden hollen door het mulle zand, heerlijk, het voelt weer aan alsof je weer een kind bent en door de Loonse- en Drunense duinen holt. De wind blaast ook hier al het zand tegen je aan, waardoor het soms voelt alsof je gezandstraald wordt.

Na een half uurtje lopen we terug en ook nu krijgen weer natte en koude voeten. Terug bij de camper zet ik koffie met een muffin erbij, hebben we wel verdiend.

We vertrekken naar de op het park gelegen camping, zonder faciliteiten met alleen wc en wasbakken. Na een tijdje zoeken, het is er erg druk, vinden we een mooi plekje met uitzicht over de duinen en de bergen. We eten soep met brood en terwijl we aan het eten zijn zie ik een drietal herten langs onze plaats lopen. Snel de camera erbij en nu staan ze erop.

Ditmaal ook weer een prachtige dag geweest het kan hier niet op.