Zonovergoten Icefields Parkway

Volgens plan en weersverwachting bijtijds opgestaan, tanden gepoetst en snel wat gegeten. De rest doen we later wel. Wel een voordeel als je geen hook-up hebt. Niets van doen met slangen en kabels, gewoon wegrijden.

Ons doel vandaag: Moraine Lake en Lake Louise. Volgens de boekjes moet je daar voor 10 uur zijn of anders na vijven. Dit vanwege de drukte maar ook de lichtinval. We rijden via de prachtige parallelweg 1B, onwaarschijnlijk mooi.

 

Rond kwart over negen zijn we bij het plaatsje Lake Louise en besluiten eerst naar Moraine Lake te gaan. Veertien kilometer steil de bergen in. Als we een kwartiertje later aankomen, hebben nog net de laatste RV parking.

We lopen naar het meer en zijn ontgoocheld. Het lijkt niet in het minst op de mooie plaatjes die in de gidsen staan. We lopen wat rond en begrijpen dan wat er aan de hand is.

We zitten op 1.900 meter hoogte en eigenlijk is het hier nog winter. De gletsjers zijn nog niet gesmolten en daarom is het meer half leeg. De omgeving is wel erg mooi, dus als Rieks en Dorita hier komen zal het er veel beter uitzien. Zorg wel dat je vroeg of laat bent vanwege de drukte.

 

We rijden weer naar beneden en slaan linksaf naar Lake Louise. Dit meer ligt veel lager en is dan ook vol met water. Er is een frummel wind dus net geen spiegelglad wateroppervlak. Het is veel drukker dan Moraine Lake, er is ook een groot hotel. We besluiten daar te ontbijten. Daarna nog wat wandelen en dan is het tijd voor de Icefields Parkway, een van de hoogtepunten van de reis.

 

Het is inderdaad een onvoorstelbaar mooie weg met steeds wisselende landschappen en nauwelijks verkeer. Er zijn veel trails en uitzichtpunten. Bij een paar stoppen we, zoals bij Peyto Lake, volgens ons boekje het mooiste punt van de Icefield Parkway. Het is wel een toer om er te komen, want we moeten door een dikke laag sneeuw over een 30 cm. smal paadje. Maar het is de moeite waard: een prachtig, verscholen meer en in de verte een gletsjer.

 

We passeren Saskatchewan Crossing en dan wordt onze aandacht getrokken door een paar stilstaande auto’s. We vermoeden wat er aan de hand is en ik parkeer de camper links van de highway. Inderdaad: een zwarte beer is op z’n gemak blaadjes aan het eten, pal naast de weg op z’n 15 meter afstand van ons. Josee herziet haar mening, volgens haar waren de berenverhalen alleen maar een marketing truc.

Het is echt een ongelooflijk gezicht zo dichtbij, trouwens ook wel een beetje eng. De beer ziet er lief uit, om te aaien. Beter van niet dus.

 

We rijden verder en nog geen 5 minuten later zijn we getuige van een grandioze voorstelling. Net voorbij een brug staat een parkwachter, in zijn rechter hand twee stokken met daartussen een blauwe lap, in zijn linkerhand een geweer. Dertig meter verderop een zwarte beer, groot model. De parkwachter probeert de beer met de blauwe lap weg te jagen. Het valt op dat hij dicht bij zijn auto blijft en z’n geweer paraat houdt. De beer laat zich grommend wegjagen, maar als de blauwe lap weg gaat rent hij weer op de ranger af. Wat is zo’n beest snel! Dit herhaalt zich een aantal keren.

Inmiddels is de brug helemaal verstopt en worden we gewenkt om door te rijden.

 

Volgende stop is het Columbia Icefield met de Athabasca Glacier. Natuurlijk erg toeristisch maar toch ook wel indrukwekkend zo’n grote gletsjer.

 

We rijden door richting Jasper en bekijken nog twee watervallen: Sunwapta Falls en Athabasca Falls. Rond half zeven zijn we in de buurt van Jasper en zoeken een plaatsje op Whistler campground. Hook-ups zijn er niet meer, wel een schitterende plek met fire pit. Morgenochtend kunnen we dan verkassen naar een andere plek.

Natuurlijk worden we voor beren gewaarschuwd, maar ook voor Elk. Die hebben nu jongen en zijn dan bijzonder agressief. Niet te geloven: 30 meter van onze plek loopt zo’n prachtig dier. Als we even later hout gaan halen, komen we er nog een tegen.

 

We maken een mooi vuur, barbequen chicken wings en genieten na van een bijzondere dag.