Van cowboys naar indianen

We hebben goed geslapen en beginnen fris aan onze tocht. We rijden op ons gemak door Cache Creek en zien overal oude auto’s rijden, uit de vijftiger en zestiger jaren en soms zelfs ouder. We hebben nergens iets gezien van een bepaalde activiteit of zo. Later blijkt dat in deze hele regio veel van die old timers rondtuffen. Nou ja tuffen, aan het geluid te horen zitten er soms moderne motoren in. Ze zien er allemaal geweldig uit.

 

We rijden iets terug naar het noorden en gaan dan westwaards op de Highway 99 en vervolgen de Gold Rush Trail richting Lilooet. Het is hier echt cowboy land. Overal ranches, paarden en trails.

 

Als we langs een meer rijden knippert een tegenligger, ik begrijp niet waarom maar rem toch. Dan kijk ik in de spiegel en zie een beer oversteken, formaat grote mama. We stoppen langs de weg en, nog steeds in de spiegel, volgen drie hele jonge beertjes met kleine stapjes. Een geweldig gezicht. Helaas kan ik het niet met Josee delen, ze zijn verdwenen in de bosjes. Een paar kilometer verderop kan ik draaien en rijden we terug. Ik concentreer me op de juiste plek en mis daardoor de adelaar die door Josee is gespot. Zo hebben we allebei onze score van de dag.

 

Naarmate we verder komen verandert het landschap; het wordt ruiger, steiler en de bergen worden hoger. Natuurlijk worden we weer vergezeld door een spoorweg. Deze keer de CN Railways.

De weg klimt en klimt en de kwaliteit is zoals in België. Helaas zijn er maar weinig view points, want het is echt bijzonder. We ontmoeten een echtpaar dat in Pentincton woont. Zij rijden de Hwy 99 voor het eerst en zijn flabbergasted. We zetten elkaar op de foto, het waaide nogal; zij: “Oh, my hair”, hij: “it’s just okay”. Dit kennen we uit onze Amerikaanse tijd.

 

Uiteindelijk komen we in Lilooet aan en zijn dan niet meer in cowboy maar in indianen land:St’át’imx ofwel fontein. Lilooet is een bijzonder plaatsje en leuk om even doorheen te lopen. Ik eet een lekkere hotdog en Josee de beste cheese cake ooit, met verse aardbeien en slagroom doch zonder chocolade saus.

 

Tijd om verder te gaan en dan begint het pas echt. We klimmen en dalen 10 tot 13 procent. Wat ben ik blij met m’n tow/haul. Het is in alle opzichten wat mij betreft de meest spectaculaire rit. De bergen worden steeds hoger, er komt steeds meer sneeuw en naar beneden kijken wil je al helemaal niet meer. Uiteindelijk komen we in Pemberton en wordt alles weer wat normaler. Helemaal niet erg. We zoeken naar een Safeway maar vinden die niet.

 

We rijden door richting Whistler, bij iedereen bekend natuurlijk vanwege de Olympische Spelen. De wegen zijn hier perfect voor elkaar. We rijden Whistler in en zijn onder de indruk. Het is een schitterende, bijna mondaine, wintersportplaats. Alleen wel verschrikkelijk druk en daar zijn we nog niet aan toe. Ons hart ligt nog in het afgelegen gebied.

 

Over de schitterende highway vervolgen we onze weg naar het doel van vandaag: Eagle Vista Resort in Squamish. Eerst nog wat boodschappen doen en dan onderuit. We zitten nog op zo’n drie kwartier rijden van Horse Shoe en ons plaatsje op de boot hebben we gisteren al gereserveerd. Dus morgen wordt het een makkie.