Het is niet stil aan de overkant

Vandaag is het toch wel een bijzondere dag. Omdat we een cruise gaan maken (klinkt beter dan de veerpont nemen) hebben we het gevoel dat we iets achter laten en een nieuwe wereld gaan ontdekken.

De reis naar Horse Shoe Bay (hoefijzerbaai) is een voortzetting van het stuk van gisteren, weliswaar een mooie weg maar allemaal te netjes en te chique. Er rijden veel dure auto’s rond en voor het eerst zien we snelheidscontroles; niet te missen met twee politieauto’s in de middenberm. Wat wel erg bijzonder is: de spoorlijn op twee meter naast de berm zonder enige afscheiding.

 

We zijn ruim op tijd bij de ferry terminal en mogen als tweede in een speciale rij voor oversized vehicles, terecht want we hebben ook heel speciaal betaald voor die extra 7 foot. In een camper wachten is buitengewoon gerieflijk en de tijd gaat dan ook snel. Net zoals het laden en lossen, allemaal uiterst geroutineerd.

 

Eerst naar het zonnedek; hier heb je een leuk uitzicht op het plaatsje en de rijen auto’s die nog op de verschillende ferries wachten. Ineens zien we een paar nieuwsgierige zeehonden, een nieuwe score wordt toegevoegd.

Ons schip vaart uit en wij sluiten aan in een lange rij voor het lunchbuffet.

Cranberry juice, clam chowder en fish & chips. Josee ontdekt kuipjes met geel spul. Het blijkt naar mayonaise te smaken; gauw nog een paar halen en smullen maar. Veel beter dan ketchup bij de friet. Daarna weer terug naar het zonnedek.

 

In Nanaimo is het spitsuur, zoveel voertuigen staan er op de boot. Wij gaan mee met de stroom naar het noorden en kijken uit naar een benzinepomp. Die vinden we aan een zijweggetje. De jongen die ons helpt is duidelijk niet de eigenaar, na 100 liter is zijn geduld op. “Hij stopt altijd bij 108,80” zegt hij, “maar als je wilt kan ik hem nog wel een keer aanzetten”. Nee laat maar.

 

We rijden absoluut in een nieuwe wereld en zijn in het begin niet enthousiast. Het is werelds en druk.

 

KNAL !!! Dit is even een intermezzo, maar terwijl ik schrijf wordt er vlakbij weer geschoten. Dat is al vaker gebeurd, blijkbaar wordt er veel gejaagd.

 

Maar goed, pas na zo’n tachtig kilometer wordt het wat minder bewoond en komt de natuur weer tevoorschijn. Heel anders dan tot nu toe maar wel mooi. De hele grote cederbomen zijn indrukwekkend.

Ons plan is om tot Port Alberni te gaan naar de Lake Shore Campground. Omdat het zo druk is gaan we onderweg toch maar even bellen. Helaas, wegens verbouwing gesloten. Ze verwijzen ons door naar de Arrowvale Campground. Dat doen we dus.

We rijden langs een riviertje waar iedere honderd meter een auto staat waar zalm wordt verkocht. Dan komen we bij de camping, het kantoor is gesloten. Ik bel het nummer dat aan de muur hangt en spreek de man van de bazin. “Als je doorrijdt en scherp naar links draait kom je bij een paar plaatsen met stroom en water. Zoek maar uit wat je mooi vindt”.

Dat doen we en even later staan we op een schitterende plek. Als ik dit stukje schrijf, ontdek ik bij toeval dat er ook nog internet is.

 

Josee doet de was en ik drink een borrel en lees het spannende boek van Stieg Larsson, waarin ik gisteren ben begonnen. Dan komt de baas voorbij met een pickup, achterin ligt haar waar: 4 schitterende zalmen van ruim een halve meter die vrijwel nog spartelen. Bij gebrek aan gereedschap en een teveel aan fish & chips laten we de handel aan ons voorbij gaan. Morgen zitten we aan de oceaan en krijgen we onze verse vis nog wel. Internet wordt echter niet verwacht.