Malibu Beach

Ha lezers,

Dat is me het dagje wel weer geweest vandaag. 

We vertrekken vandaag. 19 mei, alweer vroeg uit Watsonville. Het is er ’s nachts zo koud geweest dat de dauw nog op de picknicktafel ligt als we gaan eten. En we hebben te maken met hondsbrutale eekhoorntjes. Lopen tijdens het ontbijt gewoon over de tafel en we moeten ze voortdurend wegjagen.

We gaan op weg naar onze laatste camping, Malibu Beach RV Park. We volgen nog steeds de Pacific Coast Hyway, maar alleen het eerste stuk is landschappelijk nog mooi en relaxt om te rijden. Daarna, meer richting Los Angeles, wordt het aanmerkelijk drukker en wordt de weg slechter. Waar het geld aan uit wordt gegeven, weet ik niet maar niet aan de wegen. Rammelend in al zijn voegen, dendert de RV met 55 mijl per uur over de belabberde wegen. En je bent dat gehobbel heel snel zat.

Halverwege stoppen we in Santa Barbara, een badplaats met een oude houten pier. Deze pier, Stearns Wharf genaamd,  steekt 700 meter in de zee uit. Wel leuk maar voor het mooi te toeristisch. Bovendien is het plots erg warm, zo warm hebben we het de hele vakantie eigenlijk nog niet gehad. We lopen de pier op, kijken even rond en zijn binnen een uur weer op weg.

Halverwege de middag komen we aan op Malibu Beach RV Park. We hebben thuis al geboekt en gekozen voor plekken met zeezicht. Inderdaad, die hebben we dan ook. Het uitzicht is mooi, zelfs vanuit het bed.

Jammer alleen dat de camping ongeveer 20 meter boven  een drukke weg ligt en dat daarna pas de zee komt. Dus naast de ruisende zee, ook het geruis van het verkeer. Ach, zoveel verschil maakt dat nu ook weer niet. En bovendien moeten we de koffers pakken en de camper schoonmaken. Nou, dat laatste kan ik heel vlug hoor.
Het ziet er nu héél schoon uit.

Morgen, 21 mei vliegen we naar huis. Er lijkt geen aswolk uit IJsland roet in het eten te gooien.

Amerika is overweldigend. Het land is zo groot, zo divers, zo bijzonder soms. En dat terwijl we maar een klein gedeelte hebben gezien. Ook is het leuk om de verschillen te merken tussen de diverse staten. Utah en Arizona zoveel degelijker en traditioneler dan Californië.

Maar Amerika is soms ook zo tegenstrijdig.  Supercenters met zoveel keus in eten, snoep, drankjes enz. enz. en dan bij de kassa schappen vol gezondheidsmiddelen en afslankpillen en repen. En bijna op elk pak staat fat reduced maar dan zit er toch nog meer vet in dan bij ons.

En de 24-uurs maatschappij is in ieder geval in Californië helemaal ingeburgerd. En dat betekent dat er op zaterdagavond om 22.00 uur maar ook op zondagmorgen om half acht gewoon een ‘greeter’ je welkom heet bij de Wal Mart en dat een schoonmaakster (met kind op haar schoonmaakkarretje) gewoon haar werk aan het doen is. Een beetje bizar vond ik het wel.

En verder lijkt iedereen er aan het werk te zijn. Bv. als greeter bij de Wal Mart. Het zijn vaak ouderen, gehandicapten of zoals laatst volgens mij een oorlogsveteraan (van klanten begroeten kwam niet veel, daarvoor was hij wel een beetje teveel de weg kwijt). Overigens weet ik natuurlijk niet wat deze mensen verdienen.

Vanmiddag zagen we op het strand in Santa Barbara toch het toppunt van creativiteit. Bedoeld voor het publiek dat op de pier wandelde. En het werkte. Veel mensen probeerde een gokje vanaf de pier. Kan me zo voorstellen dat de creatieveling die het heeft verzonnen en uitgevoerd, verderop in het zand van de zon ligt te genieten.

                             Onder de gedekte tafel: JUST PLAIN HUNGRY
                             Tekst daaronder: MAKE A WISH

Misschien dat ik morgen op het vliegveld nog kans zie om een eindblogje te maken. Zoniet, dan is dit mijn laatste blog. Ik heb ze met veel plezier geschreven en van foto’s voorzien en uit de reacties te oordelen die ik heb gekregen, hebben jullie ze met plezier gelezen. Dus iedereen blij.

Liefs,

Corien en Jan