Het weerzien
Door Familie ten Kate - 12-06-2010 19:17 Vrijdag, de 2e dagNadat we heelijk geslapen hadden in het hotel konden we natuurlijk niet wachten om Martijn te zien!
Eerst nog even een auto huren, we rijden nu in een chevrolet traverse voor 8 personen. Was even wennen aan een automaat.
Op naar Martijn. Het huis leek al heel herkenbaar, doordat we het op google maps hebben gezien.
Martijn rende het huis uit en omarmde Erik terwijl ik snel een foto hiervan maakte (zie afbeeldingen). hij was heel blij om ons weer te zien en wij ook natuurlijk.
Martijn vond ik niet veel veranderd qua uiterlijk, eigenlijk net zo als toen hij NL verliet.
Na Martijn kennisgemaakt met zijn andere 'moeder' Jean en zijn
broertje Jarom. Jean is preies het tegenovergestelde van mij qua
uiterlijk. Draagt nooit make-up op, liep op blote voeten, rookt
niet, drinkt geen spatje alcohol, koffie en thee vanwege het
mormoonse geloof. Dus dat deden wij ook maar niet in haar bijzijn.
Ze komt gereserveerd en afstandelijk over in eerste instantie maar
bleek een hele sociale warme, integere persoonlijkheid te zijn. Ze
praatte heel positief over Martijn en keek er ook tegenop dat hij
weg zou zijn. Haar man Curt was er niet, die was "op een kamp" en
komt morgen terug.
Marloes gaat nu verder met typen want ik moet even oefenen met
rijden, tot later.
Marloes: de gehuurde auto is een automaat, wat best grappig is,
gezien papa herhaaldelijk zegt tijdens het rijden 'oeps, wilde ik
toch weer de koppeling indrukken die niet bestaat'.
Ik heb echt een vette jetlag. Gisteren gingen we uit eten om 17.00,
dat is dan 01.00 's nachts voor Nederland en zo voelde het ook.
En al ben ik echt een avondmens, was ik vanochtend al om 6.45
wakker.
Wat me hier opvalt is dat alles groot is. De auto's (vooral
trucks), de wegen, de huizen, zelfs de glazen in de restaurants.
Gisteravond bleven ze maar salade, brood en water gratis bijvullen
in het restaurant. Zelfs zoveel dat veel van ons het hoofdgerecht
nauwelijks opaten. Geen probleem, er kwamen al snel doosjes aan
waar het eten in werd gedaan, zodat we het lekker mee naar huis
konden nemen.
Hoe zo'n restaurant winstgevens kan zijn, is mij een raadsel. De
kosten waren erg laag, we namen naast het hoofdgerecht zelfs de
overgebleven broodjes mee naar huis en zijn zeker 4 personeelsleden
herhaaldelijk langs ons tafeltje gegaan 'How are doing? Everything
okay?'
De standaardgroet lijkt hier 'How are you?' te zijn, waarbij het
antwoord altijd 'good' of 'fine' is.
In de Shell ligt er alleen voedsel te lonken vol
palmolie, transvetten en suikers (lees: hotdogs, koekjes, chips en
chocoladerepen). Een flesje water heeft een kleurtje en er staat
met grote letters op dat er vitaminen inzitten. Een blik op het
ingrienten leert dat er naast water ook suiker inzit. De
zoektocht naar een gezonde, vegetarische snack leert dat, dat
een uitdaging is. Hmm, een zurig, wit broodje met eisalade dan
maar.
Martijn kent het liedje van de Veggie Vegetables (een cartoon
waarin groenten iets vertellen over religie) al uit zijn hoofd, is
fan geworden van Cinnamon roles (al vind hij het ook jammer dat er
in de US geen kroketten of frikandellen zijn) en is van mening dat
de Wendy's veel beter is dan de McDonalds.
Merken zijn hier een begrip geworden. Je hebt hier de Walmart voor
al je benodigheden en voor dure kleding ga je naar Macy's. Er is
hier zelfs een valley genaamd Happy Valley. Op de televisie zijn
constant reclame's met slogans die doen vermoeden dat je erg
gelukkig wordt van alle producten. Het is een
consumptiemaatschappij tenmidden van popperige, schattige huisjes
en enorme advertentieplaaten met uistspraken van Jezus en de
bijbel.
De mensen zijn vriendelijk, nonchalant gekleed en de zon shijnt
volop.
So far de tweede dag in de US. Halleluja!