Hup Holland Hup!

Hup Holland Hup!

Voordat ik onderstaand voorval op onze campground vertel, even een inleiding:
Vorig jaar zijn  Mieke en ik 3 weken met de caravan door Italie getrokken. Aangekomen op 1 van die campings hebben we gelijk een duik in het zwembad genomen. Weinig mensen in het zwembad, maar die er waren, waren nadrukkelijk aanwezig: Nederlanders dus, die samen met de ANWB op reis waren. Gemiddelde leeftijd 60 plus. En hun omgeving met luide stem moesten laten weten hoe leuk ze het wel niet hadden.
Daar heb ik het niet zo op, die zogenaamde gezelligheid die je vooral met je hele omgeving moet delen.

Goed, waarom deze inleiding? Mieke heeft al geschreven dat we, op reis naar de Zion, 2 uur extra om moesten rijden omdat de laatste 11 miles van de weg afgesloten waren.
En dat terwijl we maar 1 dag hadden om in Zion de omgeving te verkennen.
Dus: matige stemming aan boord van de Kaatjes Camper.
Draaien we de campgroud op, komt er een Amerikaan in een golfkarretje op ons af om ons de weg naar onze plaats te wijzen. Dacht ik.  Zijn vraag: are you from de Dutch group?
 En achter hem straalt mij het gele bordje ANWB tegemoet.
Help!
Zelfs hier is de A, N, dubble You, Bie aanwezig.

Nou viel het wel mee, we stonden gelukkig op een andere plek.
Maar in de bus terug van het Zionpark waren zowaar onze Dutch friends weer aanwezig.
Ook nu weer 60 plus. En luidruchtig. Jan probeert een open busraampje dicht te doen. Lukt niet. Krijgt aanwijzigen van alle dames: Jan je moet aan dat hendeltje trekken. Naar links of naar rechts? Nee Jan, trekken. Hoe dan, etc.
Nou had ik op de heenweg ook zeker 5 minuten nodig om uit te vinden hoe dat raampje werkt, maar dat terzijde.

Volgens Mieke wordt dat ons voorland: over 10 jaar gaan we ook met zo’n groep.
Voorlopig ga ik liever alleen met zijn 2-en of 4-en.
Dan neem ik een open raampje maar voor lief.
(NB: gelukkig weet Mieke altijd hoe dingen werken!!)

Het laatste stuk van onze reis van Zion naar de Grand Canyon ging door (alweer) een indianen reservaat. Dit keer de Navajo indianen. Die hebben stalletjes langs de weg staan om spullen te verkopen. Om de toeristen te trekken hebben ze grote vlaggen opgehangen.
Geloof het of niet, maar naast de Amerikaanse vlag is de Nederlandse de meest voorkomende.
Ons rood-wit-blauw wappert fier hier in Amerika!
We zijn niet gestopt.
Veel te bang dat ook hier de man van het gele bordje met A,N, dubble You Bee achter zit.

Is het leuk in een camper?
Dat ligt er maar aan van welke kant je dat bekijkt.
Letterlijk.
Voor de besuurder is het leuk: wel geconcentreerd blijven want de wegen zijn lang niet altijd goed, maar je ziet van onder je afdak (slaapplaatsen voor de kids) het hele landschap aan je voorbij gaan.En dat is absoluut de moeite waard. Wel oppassen met de soms erge harde wind die van de camper een zwalkelt schip wil maken.
Voor de zitplaats naast de bestuurder: wisselend, soms met de ogen dicht.
Voor de 2 aan de eettafel: niet echt. Veel computer en muziek via oordopjes.
Dus weinig communicatie in de Kaatje Camper.
Maar dat is ook niet mogelijk in onze rammelkast. Los van het feit dat onze oren ook al 50 jaar meegaan, moet je je stem verheffen om elkaar iets duidelijk te maken en daar hou je vanzelf snel mee op.
Nu is het aan de andere kant een bewezen feit dat er in een relatie per dag 8 minuten echt gecommuniceerd wordt. Op vakantie maakt dat geen verrschil.
Mieke en ik hebben vandaag na 16 minuten echt gecommuniceerd, hebben we morgen lekker een dagje vrij!!

Voorvalletje onderweg
In Europa heb je grote verzorgde parkeerplaaaten waar je pauze kunt houden.
Hier niet.
Om de zoveel kilometer staat er, vaak in de middle of nowhere, een tankstation. Met een stuk grind waar je eventueel kunt parkeren.
Bij een van onze koffie/rook pauzes stonden we iets voorbij een tankstation naast een desolaat huis.  Vlak voor ons stond een oude Chevrolet die met ducktape aan elkaar hing. Vanaf de auto was een deken gespannen naar een klein boompje. In de auto iets onduidelijks.
Ik dacht alweer aan B-films en zag een werkloze indiaan die ons wel even van ons geld zou beroven. Mieke zag het anders, nl een oude vrouw van indiaanse afkomst met hoofddoek.
En had gelijk.
Toch wel een beetje ongemakkelijk, om je bij Wal Mart gekochte klapstoeltjes uit te zetten en uitgebreid te gaan picknicken, terwijl er 10 meter voor je een –nu duidelijk- oude vrouw uit de auto kruipt en op een vieze deken gaat liggen.
Mieke zou Mieke niet zijn om te vragen of ze ook iets te eten wilde. Maar dat was niet het geval. Ze had vandaag al wat koekjes op…
Weer wat geleerd:  Indianen wonen in auto’s en leven van koekjes.
En ik moet van Martijn eens ophouden Amerika als B film te zien.

No Alcohol below 21!

Na een korte maar door de stevige wind heftige reis zijn we aangekomen in Kingsman, als tussenstop naar Las Vegas. Voordat we de camping op draaien nog even naar de Wal Markt geweest.

En daar stonden ze, voor het eerst in de vakantie: de flessen rose!!

Met een temperatuur boven de 30 gaat dat er wel in, zeker omdat onze koelkast prima werkt, dus gauw 3 flessen in de kar bij alle andere boodschappen gestopt.
Bij de kassa aangekomen hebben we de hele bubs op de band gezet en halverwege vraagt de cassiere iets onduidelijks over Martijn. Ik antwoordde in mijn beste Engels: watboellu, maar dat maakte de spraakverwarring alleen maar groter.
Uiteindelijk melde ik dat Martijn 18 was.
En toen kwam het.

Dan kon ze de 3 flessen rose niet afrekenen, want Martijn had die op de band gezet. (toch netje opgevoed: gewoon helpen met boodschappen…)
Ik stelde voor to pick them up en stand again behind in de row, but dat ging d’r niet in.
Martijn was geflimd.
De manager werd opgeroepen.
Tegelijk kwam Mieke aangelopen en ik vroeg direct: ga even 3 nieuwe flessen rose halen.
Normaal loopt Mieke niet zo snel bij gebiedende wijs enkelvoud, maar het vooruitzicht zonder flessen rose de Wal Mart te verlaten gaf de doorslag.
Intussen kwam de manager aangelopen. Na wat gesmoes begreep ze het probleem en gaf als antwoord aan de cassiere: neem maar een beslissing, jij bent de cassiere.
That what I love about managers: gewoon het probleem terug delegeren en als het niet goed is achteraf je personeel op de kop geven. Love to be one!!

Eind van het verhaal: Ik moest mijn ID laten zien en alle, inmiddels 6, flessen wijn werden afgerekend.
Bij vertrek wenst de cassiere ons aufwiedersehen en maakte met haar hand een schalks gebaar van een borreltje. Dus toch niet zo’n beroerd mens afterall.
Gevolg: we hebben 6 flessen rose. We kunnen het risico niet lopen dat deze over de houdbaarheid datum gaan, dus die moeten snel op: Zo maken ze hier gewoon alcoholisten van ons!!!