zwarte beren en ander spul

Hallo allemaal, hier zijn we weer. Drie dagen en weer heel wat belevenissen verder.

We hoefden 4 juli slechts 289 km de weg te blijven volgen en dan waren we bij de Pocahontas Cabins. Na een klein uur reden we over de Icefields Highway, de “droomweg van de Rockies”, 230 km tot aan Jasper. De weg voert langs gletsjers, bergmeren en watervallen. Mooi weer was een vereiste. We reden eerst naar de Crowfoot Glacier. Het regende nog steeds, maar er kwam langzamerhand een sprankje zon door de wolken en de bergen tekenden zich wat meer af tegen de grijze hemel. De gletsjer liet zich zowaar zien en fotograferen. De omstandigheden waren nog wel niet ideaal, maar toch. Iets verder lag het Bow Lake en de Bow Glacier. Ter plekke brak de zon waarachtig door. Het was een schilderachtig mooi gezicht dat niet te vangen is in foto's, maar onvergetelijk mooi.
 

De Mistaya Canyon was ons volgende doel en een nieuw hoogtepunt, te midden van alleen maar hoogtepunten. Het gletsjerwater van de rivier had hier een diepe kloof getrokken door de rotsen. Deze waren heel grillig uitgesneden. Hoe bedenkt de schepping dit weer elke keer opnieuw: fenomenaal en verbluffend. Wat een schoonheid.

Zo, nu eerst maar weer eens een stukje rijden. Dat duurde niet zo heel erg lang. We keken steeds al tegen prachtige bergen aan, maar toen we een scherpe bocht naar links namen werd ons de adem bijna ontnomen. Voor ons strekte zich een majestueuze bergketen uit, helemaal gedrapeerd met ijs en sneeuw. Zo mooi hadden we ze nog niet gezien.

We bereikten het Columbia Icefield. Dat lag er prachtig uitgestrekt bij. Eerst konden we het heel mooi zien vanaf een afstand. Je kon er ook vlakbij naar toe rijden. Ter plekke zag je mensen op de gletsjer lopen, hoewel dat niet was toegestaan. Wij gingen er maar een klein stukje op.

De Sunwapta Falls was een nieuw juweeltje op onze autorit. Ja, wat moet je daar nu weer over schrijven. Gewoon weer heel erg mooi en indrukwekkend.

Het was al dik na zessen toen we in Jasper aankwamen. Het adres van de Pocahontas Cabins was onduidelijk. Het suggereerde Jasper te zijn. Het was niet op de TomTom in te voeren. Uiteindelijk bleek het 40 km voorbij Jasper te zijn. Denk je dat je dan al het moois al gehad hebt, maar toen kregen we toch nog een schitterend berglandschap. Weer heel anders dan tijdens de rest van de dag. En heel erg helder. “Hoeveel schoonheid kan een mens verdragen?”, zeg ik dan. We stopten niet om foto's te maken. Er stak ook nog een bighorn sheep over.

We kwamen op een soort vakantiepark terecht, in the middle of nowhere. Prachtig gelegen tussen de laatst beschreven bergen. Het was een fantastisch mooie dag, de mooiste dag tot nu toe. Hoe bevoorrecht kan een mens zijn!

Toen we 5 juli wakker werden kletterde de regen op het dak van onze blokhut. We reden naar Jasper en vanwege de regen bezochten we een klein wildlife museum, als voorbereiding op de wildlife tour van die avond.

Rond half twee begon het zowaar droog te worden en er zat al weer wat tekening in de wolken. We bezochten de Maligne Canyon. Schitterend. Het tweede doel was Medicine Lake. Daar kwamen we niet. We werden door andere automobilisten opmerkzaam gemaakt dat er wild was gespot. Het waren elken, een soort herten, die we ook in het museum hadden gezien. Wisten wij anders veel.

Iets verder stond een camper en een auto stil. Er bleek een ZWARTE BEER rond te scharrelen. Eerst voorzichtig vanuit de auto, later toch iets overmoediger uit de auto maakte ik foto's. De beer trok zich niets aan van het inmiddels 'massaal' toegestroomde publiek. De beer graasde wat van struiken, schraapte wat aan bomen en snuffelde hier en daar. Hij keerde weer eens om en stak op enig moment de weg over, het publiek in zijn kielzog met zich mee tronend. Uiteindelijk maakte ik de ultieme foto: Yes we've got him!

Even daarna weer opnieuw auto's langs de kant van de weg. Opnieuw elken. Nu twee. Ze stonden mooi langs de kant van de weg te poseren. We hadden zo onze eigen gamedrive gedaan en hadden in korte tijd toch mooi het één en ander gezien.

Om 17.30 uur hadden we de wildlife tour. Die viel tegen. Het was in feite weinig meer dan het vervoer naar de warm waterbronnen. Het bad was overigens behaaglijk. 

Vandaag, 6 juli was het eindelijk mooi weer. Dat belooft het de komende dagen ook te blijven. Onderweg naar Jasper zagen we eerst een prachtige met gewei getooid hert. Of het nu een elk is, een moose of wat anders? Wie levert ons de juiste naam?



Later zagen we nog twee keer een bighorn sheep en een vos. Ze lieten zich allemaal prachtig op de foto zetten. Heel mooi en bijzonder.

Ons eerste doel was de Athabasca Falls. Die hadden we eergisteren op weg naar Jasper overgeslagen. Het was één brok watergeweld: breed, diep en een enorme watermassa. Machtig, krachtig en prachtig.

Onderweg hadden we nu magnifieke heldere bergen rondom ons. Niet ver van Jasper zagen we twee (!) zwarte beren. Er was geen auto gestopt en we zagen ze dus zelf als eerste. We waren er al voorbij voordat we erg in ze hadden. We keerden om, maar ze waren helaas, helaas al vertrokken.