Nevada en Yosemite

Maandag 19 juli Ely - June Lake

De langste reisdag van deze vakantie: ruim 300 mijl (480 kilometer). We wilden vroeg vertrekken maar op één of andere manier wil dat maar niet lukken. Maar na een korte stop bij de supermarkt voor cola en chips (...) lieten wij om kwart voor 9 Ely achter ons voor een rit door de woestijn. Toch was er in het eerste gedeelte nog best wel wat groen te ontdekken, van die graspolletjes maar van enig ander leven was bijna geen sprake. Er stonden wel waarschuwingsborden langs de weg voor overstekende koeien, stieren, paarden en tractoren maar van dat alles hebben we niets gezien. Wanneer er toch een minuscuul stroompje zijn weg had gevonden door de bergen dan was er wel een ranch in de omgeving te ontdekken die al het water dat er was voor irrigatie gebruikte. Heel af en toe kwamen we een tegenligger tegen.

Na ruim 160 mijl kwamen we in Tonopah aan, een oud vervallen mijnstadje met een heleboel lege, vervallen en soms uitgebrande motels. Wat een narigheid. Gelukkig ging onze weg verder. De woestijn werd nu echt heel dor, met grote opgedroogde meren en de onvermijdelijke bergen. Even werd het druk op de weg (de route van de ene gokstad Carson City naar de andere gokstad Las Vegas viel samen met die van ons) maar na een tijdje waren we bijna weer de enige op de weg. Na een spectaculaire afdaling kwamen we in California waar we aangehouden werden door een soort douane met de vraag of we kersen uit Idaho bij ons hadden of anders misschien citrusvruchten? Helaas we hadden alleen nectarines en tomaten, dus mochten we door. We kwamen nu op een achtbaan terecht, onze magen zaten of in de keel of ergens tussen onze tenen. Nog nooit zo'n golvende weg meegemaakt, tot groot plezier van Michiel.

Vlak voor onze eindbestemming zagen we in de verte Mono Lake liggen waar we in 1995 ook al eens waren geweest. Door een scheikundige reactie van basisch bronwater met het zoet water uit het meer worden er een soort kalkrotsen (tufa's) gevormd. Het geheel is sprookjesachtig, een bezoek dus meer dan waard. Tom, Annika en Lotte vonden vooral de miljarden vliegjes interessant want die kon je zo mooi opjagen.....

Na een halfuurtje bereikte we onze eindbestemming: camping Oh Ridge prachtig gelegen aan Lake June tussen met eeuwige sneeuw bedekten bergtoppen. We gaan lekker vuurtje stoken en bbq'en. Na een paar potjes Grote Dalmutie zit deze lange dag erop.

Dinsdag 20 juli June Lake

Lekker uitgeslapen! En dan als echte Amerikanen met de camper naar het meer... zwemmen! Maar een bergmeer staat niet bekend om zijn aangename temperaturen. Toch duikt Tom er het eerste in. Hij zalinmiddels dus toch geen waterrat gaan worden? Michiel, Annika en Lotte volgen snel, ik zoek de schaduw op en bekijk het van een afstandje. Het water blijkt toch wel lekker. Dus de hele dag wordt er alleen gezwommen, gezonnen, gelezen en geluierd tot de wind zo hard te keer gaat dat het niet meer prettig is. Vijf minuten later staan we weer op ons plekje. Helaas stormt het inmiddels dus van vuurtje stoken komt er vanavond niets, jammer van al het gesprokkelde hout. Gelukkig hebben we een grote opslagruimte onder de camper. De Grote Dalmuti is mij vanavond goed gezind, tot grote ergenis van de rest.

Woensdag 21 juli June Lake - Yosemite - El Portal

Een korte rit in mijlen maar we doen er de hele dag over. We beginnen met een spectaculaire bergbeklimming van de Tioga Pass. In korte tijd stijgen we bijna 2000 meter. De uitzichten zijn fenomenaal. We rijden Yosemite binnen! De eerste echte stop is bij Toulumne Meadows. Een hoogvlake ten noorden van de Yosemite Vallei. We otnbijten en maken een korte wandeling over de meadows. Dan weer verder over de Tiogaroad. We stoppen regelmatig bij uitzichtpunten, eentje biedt een mooi gezicht op Half Dome, een beetje de frustratie van Michiel. Hij komt hier voor de derde keer maar heeft de Half Dome nog nooit bedwongen. Gaat her er dit jaar wel van komen? Dan komen we bij Toulumne Grove waar in de diepte enorme sequoia's staan, naaldbomen van meer dan 2000 jaar oud. We maken een wandelingetje van ongeveer 4 kilometer waarvan de eerste helft helaas behoorlijk naar beneden. De bomen zijn indrukwekkend groot: je kunt je erin verstoppen of door een staande boom heen lopen, maar zelfs door een liggende boom kun je, enigzins bukkend, lopen. Dan hebben we het voor vandaag geziebn in Yosemite en rijden we via de westuitgang naar El Portal waar onze camping zich zou bevinden. Het blijkt een eind verder dan verwacht en eigenlijk niet meer dan een parkeerplaats langs de weg maar het zwembad bij de buren (een resort) maakt veel goed. Het leek daar wel een Nederlandse enclave. Na de verfrissende duiken hebben we op z'n Amerikaans gegeten in een soort diner. Niet hoogstaand maar wel goed vullend. Ik heb nog geprobeerd Tom te verslaan met poolen maar helaas... het lukte trouwens wel met de Grote Dalmuti. Oh wat baalt de rest!

Donderdag 22 juli Yosemite

Vandaag echt vroeg uit de veren. Niemand had echt goed geslapen maar we gaan ervoor. Om 7 uur rijden we weer richting Yosemite en parkeren de camper op de day-use parking, ontbijten en gaan met de shuttle naar het begin van dé wandeling: Half Dome. De meiden en ik gaan een hele tijd mee tot aan de Vernall Falls, ruim 300 meter stijging binnen 4 kilometer! Dan scheiden onze wegen. Michiel en Tom gaan verder naar de Half Dome en wij gaan ook wel nog iets naar boven om dan uiteindelijk toch naar beneden af te buigen. We vinden ons hele berggeiten! Na een kleine rustpauze (want op de berg is het koeler dan in het dal) zijn we rond half 2 weer terug bij de shuttlehalte. We bekijken een film in het Visitor Center en sjokken nog wat door Yosemite Village maar dan is het toch tijd om terug te gaan naar de camper waar het grote wachten begint op de 2 super berggeiten. Om half 7 komen twee uitgewoonde maar toch voldane klimmers terug. Ze hebben ruim 1400 meter stijging (en daling) achter de rug waarbij het laatste gedeelte een geschat stijgingspercentage had van 45%. Je moest je omhoogtrekken via een ijzeren kabel. De afdaling is zwaarder gevallen dan de beklimming. In Tom's woorden: "Bij het klimmen had ik tekens het idee dat als het niet meer ging ik weer terug kon gaan. Bij het dalen wist ik dat ik gewoon door moest blijven gaasn. Ik had geen keuze." Op de terugweg heeft Michiel nog een duik in de Mercedrivier gemaakt, maar de afkoeling bracht geen soelaas. Het is nu 10 uur en iedereen ligt al bijna te slapen, een vroegertje dus. Wachten op de spierpijn van morgen.

Vrijdag 23 juli Yosemite (Merced River)

Het was een echte uitslaapochtend. De klimmers waren al wat eerder wakker maar de meiden werden pas rond half 10 wakker. Beide groepen waren echter niet in beweging te krijgen....tot we met het idee kwamen te gaan raften op de Merced River. Na een mooie maar bumpy rit kwamen we bij het startpunt aan. We hadden onze 'eigen' boot en stuurman: Jason. Met in totaal 9 boten vertrokken we (en kwamen we ook weer aan) voor een tocht van ongeveer 3 uur. En al waren de stroomversnelling volgens Tom niet echt spectaculair (maar eentje van categorie 4, tja het is inderdaad balen), toch had iedereen een goede tijd. Het raften werd nl. afgewisseld met zwemmen, hier en daar van hoge rotsen afspringen, proberen op de rand van de boot de blijven staan terwijl we snelle rondjes draaiden, halverwege een snackpauze, en de leuke verhalen van Jason. Rond 7 uur waren we weer terug op de camping voor een snelle bbq en een paar potjes Grote Dalmuti.