Dag 7

Donderdag, 15 juli 2010       Death Valley en een platte band

Ik loop nu een beetje vooruit op de feiten maar wat een bizarre dag was vandaag! Het begon voorspoedig. Om half acht ’s morgens liepen we de mozaïek canyon in. Dit moest wel vroeg aangezien het anders niet te harden zou zijn met het weer. Maar om eerlijk te zijn toen we daar om half acht liepen was het al verschrikkelijk heet, zo’n 36 graden. De canyon was wel erg mooi en deed zijn naam, mozaïek canyon, eer aan met een soort muur waar de stenen in ingelegd leken.  We hebben nog een stuk door de marmeren kloof gelopen maar nadat Petra en Linda bij het randje van de schaduw afhaakten zijn ook papa en mama niet verder dan de laatste bocht gegaan. Terug bij de auto waren we helemaal kapot, dorstig, flink gekleurd en hadden we erge honger, we hadden nog niet ontbeten. Terug bij het complex van ons hotel hebben we, ander half uur later, in de schaduw zelf meegekochte broodjes met skippy pindakaas gegeten.

                De mensen die ons de tickets verkochten zeiden dat we voorzichtig moesten doen vandaag want het zou een heel warme dag worden, zo’n 49 graden. We zijn een beetje omgereden om nog bij een historische water put te gaan kijken. Verder op zijn we nog bij een oude Borax werkplaats wezen kijken. En we konden ons maar niet voorstellen dat er mensen zijn die in zulke hitte kunnen werken, de temperatuur was ondertussen opgelopen tot 48 graden. Verderop zijn we naar Zabriskiespoint gegaan.  Dit was een heel mooi uitzichtpunt over de heuvels en vlaktes van de vallei. Na een flits bezoek en wat foto’s zijn we de “20 Mulecourse” geweest. Dit was een route wat de ongeveer 20 muilezels liepen die vanaf het dorpje verderop naar de werkplaats. Deze muilezels trokken ruim 4500 liter water en ruim drie ton Borax. Wij hebben respect. Maar de route was echt super mooi met mooie kleuren in de heuvels en mooie vergezichten.

                We waren helemaal kapot en de airco was heerlijk maar kon ons toch niet echt verkoelen aangezien het nu buiten ruim 51 graden was. We zijn wat verkoeling gaan zoeken in het dorpje Furnace creek wat ook niet meer is dan een hotel complex. Hier hebben we lekker een groot glas frisdrank gedronken wat wel belachelijk duur was maar bijna het lekkerste wat we ons op dat moment konden wensen.

                Hierna zijn we weer de auto ingesprongen om de “Artist drive” te rijden. Dit was een geasfalteerde route maar wij vonden hem wel iets minder mooi dan de “20 Mulecourse”. We vervolgde onze weg naar de “Devils Golfcourse” wat wederom echt een uniek bizar maar prachtig landschap is. Het is een ruige zoutvlakte waar “alleen de duivel zou kunnen golven”. En toen gebeurde het.

                Op de weg van deze zoutvlakte naar Badwater zag papa in zijn dashboard dat een band aan het leeglopen was. De parkeerplaats van Badwater was gelukkig niet zo ver maar het is wel het laagste en heetste punt in Amerika. En op deze plek, 85,5 meter onder zee niveau en ruim 52 graden, had mijn vader geen andere keus de  band te verwisselen.


Terwijl Petra en ik nog even over deze plek hebben gelopen zijn onze ouders de kofferbak leeg gaan maken om bij de reserve band te komen. Mijn moeder heeft vervolgens mijn vader een beetje uit de zon geprobeerd te houden met een krant terwijl mijn vader de band eraf en erop aan het zetten was. Toen we ongeveer 20 minuten later weer wegreden lag er ook een plas vocht op de grond. Mijn vaders zweet. Mijn ouders zijn de vlakte ook niet meer opgelopen. We moesten op een dunne band nog heel wat kilometers naar Las Vegas rijden en we wisten niet hoe lang het zou gaan duren voordat alles geregeld was. Daarnaast had mijn vader het, naar eigen zeggen, wel 80 graden en konden we niks anders doen dan de airco op zijn hardste stand zetten en hopen dat het een beetje zou gaan afkoelen.

                Voordat we in Vegas zouden aankomen moesten we nog langs wat plaatsjes waaronder Pharup. Hier is mijn vader dan toch gestopt bij een garage om de band te laten plakken. Helaas kon dat niet meer. We hadden van het autoverhuurbedrijf gewoon een auto gekregen met 2 slechte banden. We hadden dikke pech dat de band kapot was gegaan, laat staan op de heetste plek van Amerika.

                Met een nieuwe band zijn we uiteindelijk toch in Las Vegas aangekomen. Ons hotel lag net achter de strip. We hadden ondertussen wel honger aangezien we door alle hectiek niet meer hadden geluncht.  Tilly en Harm waren die ochtend aangekomen in hun hotel Circus Circus. Daar hebben we ze dan ook opgepikt en zijn daar in een steakrestaurant wezen eten. Vervolgens zijn we nog de strip opgegaan. We hebben Treasure Island gezien met de piraten show. Of laat ik het beter zeggen de show met veel vuur en spektakel en wat schaars geklede prachtige dames die er alleen maar waren om de mannen in het publiek te vermaken. Sowieso heb je overal reclame borden voor escort girls. Het lijkt wel dat als je dan toevallig geld gewonnen hebt, je het gelijk in de straten erachter aan wat meiden mag gaan uitgeven.

                Na TI zijn we naar The Mirage gegaan. Hier was een fonteinen show met vuur. Niet echt heel erg bijzonder maar wel leuk om te zien als je er dan toch bent. Hier zijn Tilly en Harm weer weg gegaan en zijn wij met z’n vieren doorgelopen naar Ceasars Palace en Belagio. Bij Belagio, het casino van oceans eleven, hebben we naar de mooie fonteinshow gekeken voor het complex. De kracht die achter deze stralen moet zitten is enorm! Zo hoog als dat de stralen komen.

                Toen we uiteindelijk weer bij de auto aankwamen zagen we dat de garage dicht was. Op goed geluk zijn we toen toch maar naar een “hoofduitgang” gereden waar we gelukkig toch nog uit konden.