stoned Dakota
Door tom cornuit - 07-08-2010 07:33 Waar waren we gebleven?South Dakota is misschien wel de meest buitenissige staat van de VS. Deze staat is driekwart prairie waar farmer men and women al decennia
de politieke scepter zwaaien. Ga na: de gouverneur is per definitie een republikein, die van de kiezer slechts een opdracht meekrijgt: de belastingen
op consumptie en energie zo laag mogelijk te houden. Dit moet natuurlijk financieel gecompenseerd worden, dus - gewiekst als ze zijn- kiest men altijd
een democratische senator, ook al druist dit in tegen de conservatieve mentaliteit. Deze senator krijgt ook slechts een opdracht mee: haal zo veel mogelijk
subsidies binnen vanuit het vervloekte Washington. En op een of anderen manier lukt het deze staat om voldoende geldstromen te laten vloeien.
Een knap staaltje van politiek opportunisme.
Maar daarvoor zijn we niet naar South Dakota gegaan. Ter grootte van een duimafdruk vind je in het zuidwesten Mount Rushmore en de Black Hills, eigenlijk
het enige wat de toerist naar deze 'Heartland staat' doet trekken. Mount Rushmore, waar de gezichten van vier presidienten uit de rotsen zijn gehouwen, biedt
je een effectief lesjein patriottisme, en daar laat de Amerikaan schaamteloos zien waarop men trots is: haar jonge geschiedenis, althans gemeten naar
Europese maatstaven. Van kilometers ver zijn de statige koppen van Washington, Lincoln, Jefferson en Roosevelt te zien. De vlaggen van de 50 staten draperen
als een rode loper de entree, richting de heuvel waar de beeldhouwer Gutzon Borglum zeer vakkundig in de jaren veertig van de vorige eeuw zijn werk voltooide.
Onder deze presidenten stonden we daar als nietige stervelingen onder de goedkeurende blikken van de founding farthers van de usa. De mare is dat Washington's
neus niet in verhouding is met zijn gezicht, maar dat na 20.000 jaar erosie dit euveltje heeft hersteld.
Opvallend is dat bij nationale momunten alles op loopafstand te doen is,want ook de corpulente amerikaan moet aan zijn trekken komen. Het is Bernadette
opgevallen dat ze minder dikke amerikanen ziet dan twee jaar geleden.
Wellicht is de crises daaraan af te lezen.
Rijden door de Black hills is een lust, maar vergt ook stuurmanskunst. Normaliter zijn de wegen breed, zeer breed, maar hier niet. Smalle wegen voeren je
door de in rotsen aangelegde tunnels. Soms moet je snel handelen als de maximale wijdte van voertuigen is aangegeven. Is die van ons breeder? Ja/nee?
Komen we vast te zitten in een tunnel van de Black Hills? Het intrekken van de buitenspiegels biedt soelaas. Dit zijn de momenten dat het stil wordt in onze
30 footer. Heel stil.
Al heel snel vindt de stress haar reflectie op de chauffeur, ik dus. De beoordelingsfout in de Badlands (een 12 kilometer trektocht ipv van de beloofde 5 km)
zit er nog diep in.
Help. Liekes MP4-speler doet het niet meer. Grote crisis bij onze jongste, want zonder haar favoriete muziek zullen de 300 kilometer prairielandschappen die
nog voor ons liggen haar hetzelfde gevoel geven als de lessen economie van haar school. Dus afgesproken, dat we in Wyoming op zoek gaan naar een Radioshack
(zeg maar de Mediamarkt van de VS). Haar humeur wordt er niet beter op als ze realiseert dat het volgende dorp 140 mile verder op ligt, en een dorp kan hier
de omvang hebben van een gasstation, drie trailers en een minimarkt. Maar we hebben haar er eentje beloofd. Maar helaas, 4 uur rijden verder blijken
de meeste winkels van een middengrote stad gesloten te zijn (zaterdagmiddag). Dus nog even wachten. Op naar Colorado (via interstate 25) na overnacht
te hebben in een buitenwijk van Lusk. Hier hebben we een trailerpark gevonden, en zoals we al vaker hebben meegemaakt: cash betalen.
Creditcards zijn op sommige plekken geheel uit den boze.
Aangevreten Colorado.
Door Colorado lopen de majestieuze Rockies. We hebben besloten de noordkant te bezoeken, dwars door Roosevelt national Forest. Maar wat blijkt? De pine beetle,
een kleine kever, heeft grote delen van de pine trees aangevreten. Een plaag die al jaren (grote) delen van de bossen in Alaska, Canada, de VS en Mexico teistert,
en war het einde helaas nog niet in zicht is, ondanks alle wetenschappelijke efforts ten spijt. Veel bomen staan er troosteloos en aangevreten bij. We hebben ons laten
vertellen, dat deze beetle zich nestelt in de stam en een soort van zuur afscheidt. Daarnaast trekt die tegelijkertijd de levenssappen uit zo'n boom. Het enige probate middel
is delen van deze bossen te kappen. Wat dus op grote schaal gebeurt. De campgrounds in de Rockies liggen er daarom enigszins desolaat bij, want het behoeft
weinig verbeelding je voor te stellen hoe deze campgrounds eruit hebben gezien voor deze beetleplaag. De omgehakte omgehakte stammen zijn de getuigen daarvan.
We hebben drie nachten in de Rockies doorgebracht, en over bussiness gesproken; de aangetaste bomen worden als brandhout verkocht (per bundel $5).
Desondanks blijven de Coloradose Rockies indrukwekkend, zeker toen we in het Nationel Park (NP) over de hoogte toppen reden, richting Denver. Dit zijn de momenten dat je de
benzinemeter snel in neerwaartse stand ziet bewegen. Alle nationale parken worden zeer professioneel onderhouden. De informatievoorziening is ronduit goed,
de trails zijn goed onderhouden en de faciliteiten zijn sober, maar dat maakt kamperen zoals het ooit bedoeld is. Althans, dat vinden Bernadette en ik. Thomas en Lieke
denken hebben daarover een andere mening. Dat mag. Maar de kampvuren 's avonds doen het gemis van computer/internet snel vergeten. Vuurtje stoken wakkert blijkbaar het kind
in de mens aan.
Elke camping in een NP heeft elke avond een educatief programma, waarin een highlight van het gebied belicht wordt. In de Rockies hebben we een spreebeurt van een ranger
over de wildlife van de Rockies bijgewoond. In twee woorden; zeer indrukwekkend. We hingen alle vier aan haar lippen (Thomas: 'boeiend, ga door, boeiend'). Haar verhaal
(inclusief diapresentatie) had een behoorlijk academisch niveau, zonder allerlei vervelenden uitweidingen, en desondanks wist ze jong en oud te winnen voor haar verhaal.
Hieraan merk je dat Rangers een gedegen opleiding krijgen en met veel verstand van zaken een onderwerp kunnen uitdiepen. Dit zijn de momenten dat opvalt dat
openbaar spreken en presentatievaardigheden een vaardigheden zijn die al op de basisschool structureel worden onderwezen.
MOAB revisited
Wat doe je na vier dagen campgrounds, met twee pubers vol inspraakambities op de spreekwoordelijke achterbank? Utah! Wel even doorblazen, want 700 km is met een camper
anders rijden (en anders meerijden). Dwars door Colorado. Zeker geen straf hoor. Dat zeggen we vaak tegen elkaar, want wat het westen van Colorado te bieden heeft (namelijk
het begin van de Canyonlands) is een schouwspel van kleur en vorm waar we alle vier stil van werden. Wat hielp is dat Lieke inmiddels wel een nieuwe MP4
heeft (Lang leve Radioshack!).
Moab hebben twee jaar geleden al bezocht voor de Archers, maar vlak daarbij liggen Canyonlands. Toen niet, nu dus wel. nou krijgen we voor een hike door een
NP niet de handen op elkaar bij Thomas en Lieke. Dus hoe pakken we dat aan? Dus eerst Raften op de Colorado river. Er zijn 6 niveaus waarop je kunt raften:
elke klasse vertegenwoordigt een moeilijkheidsgraad. Wij dus de gemakkelijke (klasse 2), inclusief een duik in de rivier en een adembenemend schouwspel van rotspartijen.
De gids wees er daarnaast fijntjes op dat in dit gebied ook de western Rio Grande is opgenomen. Na ampel beraad maar geen camera meegenomen, want we zouden
minimaal kopje ondergaan, was de gedachte. Al vrij snel bleek dat deze verwachting iets te avontuurlijk geprikkeld was, een kalme rivier lag voor ons.
Gelukkig was een akela van een boys scout, die ons vergezelden, zo vriendelijk zijn foto's met ons te delen.
En het was warm, beter gezegd: heet. Heerlijk.
De volgende dag: Canyonlands. Dit plateau is een combinatie van Zion, Brice, Archers en Grand Canyon. En het gekke: een relatief onbekend park waar we in alle rust doorheen
konden rijden. In dit NP stromen de colorado river en de green river, die beide het landschap hebben uitgeschuurd en het hebben omgetoverd in diepe kloven en grillige
bergstructuren. De diep rode kleuren van het gesteente geven hun volle glans prijs bij zonsondergang. De talloze rockzenders zorgen voor passende begeleiding.
Volgende keer: de loneliest highway (Nevada), hoe Lieke Bobby Freeman heeft verleid tot een priveconcertje en Foggy San Francisco