lonely highway

 Amerika staat bekend om haar fijnmazig wegennet. Ik denk dat in geen enkel land ter wereld zoveel zorg en aandacht wordt besteed aan de wegen. Als toerist heb je in principe te maken met twee soorten wegen: de blauwe (interstates) en de rode, oftewel de bekende highways. Op beide wegen is de informatievoorziening over de omgeving en de te volgen route accuraat en uitvoerig. Verdwalen is er niet bij.  Amerika heeft twee beroemde highways: natuurlijk de wereldberoemde Route 66, en de lokaal beroemde highway 50, ook wel bekend als The loneliest road of America. We besloten de laatste te rijden, vertrekkend vanuit Moab (Utah). Deze highway is de enige weg die het oosten met het westen verbindt. In principe loopt die vanuit New York om via diverse staten uiteindelijk uit te komen in San Francisco. Dit is ook de weg waar Bernadette haar eerste miles heeft gereden, en een flink aantal. In het westen van Utah (voor de fjinproevers, voorbij Delta) doemt in de woestijn de kaasrechte weg op, alsof hij met een liniaal is getrokken. Voor de gein begonnen we het aantal tegenliggers te tellen, want de vraag was natuurlijk of deze weg haar bijnaam wel eer aan zou doen.

We kwamen niet verder dan 12 (over een traject van120 km), en dan te bedenken dat de ‘ echte’ loneliest road pas begint in Nevada, bij de Great Basin, een bosrijke hoogvlakte in het noorden van Nevada. Een reden voor ons om te overnachten in dat prachtige Nationale Park, dat merkwaardig genoeg het enige NP is van Nevada. Het park staat vooral bekend om zijn ‘nachtelijke skilines’, en inderdaad onthulde het een overweldigende sterrenhemel. Een kampvuur was natuurlijk snel gemaakt.

Maar zoals gezegd: highway 50 in Nevada. Een weg van ruim 500 km lang over de hoogvlakten van noord Nevada met welgeteld drie dorpjes: ‘ride on’. Je komt vooral motorrijders tegen, al of niet gehelmd, al of niet met blote borst. De verzengende hitte werpt een nevel op het asfalt waaruit zo nu en dan een tegenligger te voorschijn komt. Maar voor zover het oog reikt:  een horizon die zich laat omzomen door grillige, donkere bergen, waar zo nu en dan ook een zijweg naartoe leidt. Wie zou daar wonen? Bernadette begint de smaak van ‘ het stuur’ te pakken te krijgen, wat mij in de gelegenheid stelt foto’s te maken.   Zoals ik al zei: drie dorpjes die volledig zijn toegerust op de noden van de doortrekkende reiziger. Ook onze achterbank begon dat in de gaten te krijgen, bijgevolg hectoliters cola en ‘voetlange’  broodjes van Subway ingeslagen werden. Maar eenzame weg of niet, om de paar kilometer een verkeersbord met informatie, en ook hier, ja zelfs hier, een file (5 auto’s) die stil moest staan bij een van de vele roadconstructions die in het kader van the ‘ new deal’ een impuls moeten geven aan de (lokale) economie. In heel Amerika, wist iemand mij te vertellen, worden talloze infrastructurele projecten uitgevoerd, zeg maar groot onderhoud aan de wegen. En dat levert vele ‘ Melkertbanen’ op. Want ga maar na, bij elke roadconstructie zijn minimaal 6 mensen in de weer om het verkeer (in ons geval 5 auto’s) te regelen. Iemand dus met een stopbord (ook iemand aan de andere kant), iemand die toeziet dat dat veilig gebeurt en minimaal twee mensen in een volgauto die de karavaan voorgaat.

’ s Avonds aangekomen in Sparks, een voorstad van Reno. Al eerder is ons opgevallen dat Nevada zeer schone RV parks heeft vooral gericht op de 50+ er. “ Nou toch niet weer naar zo’n fossiele camping” , protesteert Lieke heftig als we de afslag hebben genomen naar dit RV Park. Zij (en wij ook niet) kon toen nog niet bevroeden dat in Reno elk jaar in de eerste week van augustus een grote old timer show is, die mensen vanuit alle staten trekt. En zij nemen allemaal hun oldtimer mee, die rise and shine en met veel trots wordt geshowd. Ik heb geen verstand van auto’s, maar wat je daar aan museale vierwielers ziet staan, is indrukwekkend. En ’s avonds is het natuurlijk paradatijd. Een voor een rijdt men een paar kilometer door het RV Park alsof de hond wordt uitgelaten. Show time dus.

De volgende ochtend worden we wakker van pianogeluiden die over het RV Park klinken. Bobby Freeman is gearriveerd met twee limousines, 45 ft chique ingerichte RV en twee vrachtauto’s met apparatuur. Bobby Freeman?  Who the hell is Bobby Freeman? Nou daar zat hij dan, achter zijn piano voor een soundcheck, want elk jaar is hij tijdens de Old Timer Show the top of the bill. Bobby is een kruising tussen Elvis, Johnny Cash en Jerry Lee Lewis. Een ras-entertainer met een onversneden Amerikaanse lach en natuurlijk vergezeld van zijn onafscheidelijke cowboyhoed. Maar Bobby was niet alleen: zijn manager, zijn roadie en andere werknemers die op een of andere manier zorgen voor de Bobby Freeman show. Maar Bobby was aan het soundchecken, vroeg in de ochtend. Dat ging snel als een lopend vuurtje rond. Het werd alras drukker bij zijn RV. Na een half uur vond Bobby het welletjes; dat was nou jammer voor Lieke en Bernadette, die beiden op de muziek afkwamen. Maar Lieke is Lieke, dus die begon een praatje te maken met Bobby. “ Oh your guys coming from Holland, well you are a long way from home. Ye know a lot of people from Holland are coming to my shows. Also people from Scandinavia, Germany, the Netherlands……Ja Bobby wist zijn roem wel te verwoorden. Dat was nou jammer dat Lieke net zijn concertje had gemist. Bobby overlegde even met zijn manager. Well Leike, a play a few songs for you, cause you’re so far away from home. En zo geschiedde het, dat Lieke werd getrakteerd op een priveconcert  van Bobby Freeman. We dansten nog lang na in de RV toen we een uur later vertrokken naar San Francisco.

Volgende keer: foggy San Francisco en whaling Oregon