Maandag in San Francisco

Maandagmorgen in San Francisco. Hoewel het hotel niet in het echte centrum ligt, is het toch deel van een grote stad. Waarschijnlijk is de gemiddelde Amerikaan niet zo rijk. Vele motoren rijden zo het lijkt zonder uitlaat rond. Als er dan zo’n gevaarte door je straat buldert, dan valt het ernstig tegen om in slaap te blijven. Als daarna de sheriff met volle sirene de achtervolging in zet, dan ben je daar met het volle bewustzijn bij. Het ontbijt was weer zoals het gisteren was. Waarom ook iets veranderen als het goed is. Rob is het koksmaatje. Gezien het feit dat hij over voldoende energie beschikt, is het voor hem een goed begin van de dag. Een prima service op de koop toe.

Na het ontbijt de receptionist gevraagd om een taxi te bellen. Vandaag gaan we naar Alcatraz. Op het juiste tijdstip stond de taxi voor. De taxichauffeur was not amused. Hem was verteld dat hij een ritje naar de Airport zou krijgen (45 dollar) in plaats van een ritje naar pier 33 (10 dollar). Deze keer was de chauffeur een Pool of een Rus. Weinig spraakzaam door  waarschijnlijk de vroege tegenvaller.

Bij pier 33 was het een geval van ijzeren discipline. Alles liep op rolletjes richting de boot. Eerst nog even een foto van ons vieren laten maken, met als achtergrond een foto van Alcatraz. Later bleek dat het net echt was. Het personeel van de boot was weer vriendelijk en na een gewichtige toespraak van wat te doen bij calamiteiten richting Alcatraz. Op de boot nog een paar flesjes water gekocht. Op Alcatraz was volgens de Captain geen food  and drinks te krijgen. Nou ja, op Alcatraz bleek een flesje water zeker te krijgen en een stuk goedkoper ook nog.

Alcatraz is indrukwekkend. Je moet er niet aan denken dat je daar in een cel de jaren door moet brengen. Het is echt heel krapjes. Op Alcatraz hebben we de audiotour gedaan. Ik had er persoonlijk spijt van dat ik voor onze eigen taal had gekozen. Met de Engelse stemmen was het wellicht  wat meer authentiek geweest. We vonden het echt de moeite waard. Door het einde van het broedseizoen was het niet mogelijk alles te bezichtigen. Het eiland is nu onderdeel van een nationaal park en het heeft een rijke flora en fauna. We hebben natuurlijk weer veel foto’s gemaakt. Onder andere van de uitgehakte gaten waardoor een aantal mannen in 1962 (film met Clint Eastwood) zijn ontsnapt. Tijd om weer naar wal te gaan. Weer de gewichtige toespraak en richting San Francisco.

Nog een grote attractie te gaan. De Cable Car. Hoelang deze al bestaat weet ik niet, maar het is een stukje nostalgie. Een tram die door een ondergrondse kabel wordt voortbewogen. Eerst echter een hamburgertje scoren. Moet je tenslotte ook in het land van oorsprong (is dat zo?) hebben gegeten. Gewoon bij een snackbar gekocht, maar heel smakelijk. Niet zo’n uitgedroogd Mc Donaldsding, maar een goed stukje gegrild vlees met wat sla en uien. Geen echt vette hap dus. Beetje ketchup erop en 5 minuten later is het lichaam weer op gewicht.

Richting Cable Car dus. Helemaal aan de andere kant van Fishermans Warf is een instappunt. Een rij wachtenden die in een pretpark niet zou misstaan. Maar ja, als je hier toch bent kun je eer rit met de Cable Car niet overslaan. Al met al viel het wachten niet mee in het zonnetje. Het laatste stukje was in de schaduw met een fris zeewindje. Tijd om de rits dicht te doen. Het gejammer van een bejaarde straatartiest deed geen goed aan het gevoel van warmte. De man deed z’n best, het instrumentale ging nog wel, maar vocaal gezien kreeg je de neiging hem een tip te geven met het verzoek een uurtje rust in te lassen. Ook dat is San Francisco.

De rit met de Cable Car is een belevenis. In een stad waar geen weg horizontaal loopt en sommige wegen echt ongelooflijk steil zijn heb je het gevoel je leven te wagen door het meerijden met een Cable Car. Voorop zit de bestuurder, er valt niets te sturen, en achterop staat de remmer, gelukkig valt er genoeg te remmen. Het gaat ook best allemaal erg snel. Rob hing de helft van de tijd aan de buitenkant van de tram. Voor dit soort kamikazepiloten zijn er een 10-tal hangplaatsen. De rugzak mag je niet ophouden, omdat anders de kans bestaat dat je door een tegemoetkomende Cable Car ongewild mee terug wordt genomen. Rob is tot het einde van de rit bij ons gebleven. Eind goed al goed.

Daarna hebben we bij een pizzeria een pizzaatje gegeten. Een small one gekozen, maar goed ook. De large one was voldoende om een klein leger te voeden. Flesje Chianti erbij en smullen maar. Prima pizza, het eten is al met al uitstekend hier in San Francisco.

Het lichaam raakt alweer vermoeid en door de vele indrukken vandaag kom de geest ook wel aan zijn (of is het haar) trekken. Nog een glaasje in het hotel en dan tussen de lakens. Morgen gaan we de camper halen om te starten met het tweede deel van deze trip.