vrijdag 20 augustus

Vrijdag 20 augustus. Afgelopen nacht geslapen bij het Mono Lake. Maar dat wisten jullie al. Vanmorgen een beperkt ontbijt. We moeten nogal een paar mijl rijden. Lekker op tijd om 08.12 uur vertrokken richting Sequoia Park om de grote bomen te bekijken. Vandaag was het weer mijn beurt om te rijden. Eerst de Tioga Pas weer gereden. Dat was nodig omdat alleen vanaf de westkant het Park te bereiken is. Na de Tioga Pas rustig aan afgezakt naar het zuiden. Het was naderhand bekeken een teleurstelling. Bij de eerste gelegenheid om de oudste boom (2700 jaar)  van Amerika (waarschijnlijk de oudste van de wereld) bleek dat er geen parkeergelegenheid was voor onze camper. Paar rondjes gedraaid, maar no way. Toen verder gereden naar Mariposa Park, waar de boom staat. Ook daar geen gelegenheid tot parkeren. I’am sorry man, this is reality. Maybe next year.

Niet getreurd, in het Sequoia Park staan de wereld van die grote bomen. Nee, geen geluk vandaag. Onze camper van 27 feet bleek anderhalve meter te lang. Dat zou problemen geven bij de haarspeldbochten. Grote kans dat we rechtstandig de berg af zouden rollen. Gezien de afwezigheid van een rollbar in de camper alsmede de diepte van de ravijnen, leek het ons alle vier beter de trip niet te wagen. We hadden wel bij de bomen kunnen komen, maar moesten daarna een lange weg terug rijden. Dan zouden we qua tijd helemaal verkeerd uitkomen. Jammer maar helaas.

Op naar Bakersfield. Ooit opgericht door onze voorouders, de familie Bakker. Leuk vooruitzicht om daar eens rond te kijken en te snuffelen aan wat de rijke tak van de familie gepresteerd heeft. Jammer, jammer, jammer, zover zijn we vandaag niet gekomen. Op ongeveer 70 mijl te noorden van Bakersfield hebben we aan de snelweg een RV-park gevonden. Daar zitten we nu aan wat borrelhapjes en een bekkie (natuurlijk). Om hier te komen hebben we een scenic route gereden de California 254. Volgens de kaart was het een rechte vlakke weg. Het tegendeel is waar. Up and Down en heel erg bochtig. Mijn gas/rembeen begon behoorlijk overbelast te geraken en armen en schouders kregen er door de ontelbare bochtjes behoorlijk van langs.  Mooi, mooi, mooi, maar snel ging het niet. Zeker niet toen ik er weer van langs kreeg dat het wel wat rustiger mocht. Begrijpelijk, want soms hingen zowel voorzijde als achterzijde van de camper boven de afgrond. Als je zelf rijdt heb je dat niet zo in de gaten.

Bovenstaande route was natuurlijk wel debet aan het feit dat we Bakersfield vandaag  niet bereikt hebben.

De andere drie zijn, terwijl ik schrijf, even naar de benzinepomp om nog wat inkopen te doen. De wijn is op en dat is natuurlijk niet goed voor de stemming. Rob is mee om te controleren of er niet een te dure wijn wordt ingeslagen.

Het gaat prima met ons vieren en we vinden het allemaal geweldig dat we zo nu en dan een sms-je of een email ontvangen van familie, buren. vrienden, combinaties van vorengenoemde  en van wie dan ook.

Morgen gaan we op weg naar Las Vegas waar we 2 nachten blijven. Als we de eerste dag verliezen, kunnen we in ieder geval de tweede dag een poging wagen om het weer goed te maken. Lukt dat niet, nou ja, dan zijn we over een paar dagen weer thuis.

Ach, er is zoveel te vertellen. Het is onmogelijk alles op het weblog te zetten. Ik zou wel willen, maar dan zou er een jaar in een dag moeten zitten.

Groetjes, Janneke, Rob, Triensje en Alex.

Oh ja, het heeft eventjes geduurd voordat er weer wat op het weblog stond. De crisis heeft ook Amerika getroffen en waarschijnlijk daardoor was er  niet overal internet beschikbaar. Ook de mobiele telefoon was zo goed als dood. Dus geen zorgen maken als er geen bericht is.

Verder wil ik als scribent nog even benadrukken dat humor een onderdeel uitmaakt van de berichtgeving. Mensen die mij kennen weten dat op waarheid gelijkende feitelijkheden meer korrels zout kunnen bevatten dan de Dode Zee.

Alex