Donderdag 26 augustus

Donderdag 26 augustus. Wat ik zo allemaal vertel weet ik de dag erna meestal niet precies meer. Of dat met de leeftijd heeft te maken weet ik niet. Het zal wel. Ook de vele indrukken die we elke dag opdoen spelen vast een rol. Om alles bij te houden is het nodig dat mensen bionisch worden aangepast en een harde schijf ingeplant krijgen.

Maar goed, dat is niet aan de orde. Vanmorgen vroeg bleek dat de goedkope rode wijn niet bij heeft gedragen aan het algemeen welbehagen. De BBQ, ja alweer, was weer prima voor elkaar. Ook genoeg groente erbij om in ieder geval het gezonde niet te vergeten.

Vanmorgen bleek dat ikzelf niet op het best was, Was dat gisteren ook al niet zo? Hoewel ik niet zo vaak mijn privaat toelicht, kan ik nu wel zeggen dat het vervelend is als de stoelgang eigenlijk vlotter gaat dan je zou willen. Gelukkig was het secreet in de buurt. Ik ben gevoelig voor warmte en steeds als het extreem warm is krijg ik wel eens problemen, waar snelheid erger kan voorkomen. Ondanks het eerder aangekondigde bereiken van respectabele leeftijd, werd mijn vroegere sportieve kwaliteit op de 60 meter sprint niet verloochend. Uitgemeten lag het toiletgebouw op 59 meter 99. Ruim binnen de marge dus.

Vandaag was een “rustdag”. Wie Rob kent weet dat rustdagen niet in het vocabulaire voor komt. Nee, dat is een beetje flauw. Vandaag stonden er maar liefst drie parken op het programma. Nog redelijk op tijd, na een licht ontbijt, met veel vruchtensap, zijn we met volle moed weer op pad gegaan. Juist aan de ander zijde van Moab ligt het Nationaal Park Archers. Een fototoestel met een miljoen gigabyte geheugen is nog onvoldoende alles vast te leggen. We hebben ons best gedaan. Eerst maar een film bekeken in het bezoekerscentrum, waar het ontstaan van het gebied werd uitgelegd. Ik ga het allemaal niet vertellen, maar wellicht dat het nog eens op Discovery komt. De film die vertoond werd is door hun gemaakt. Grote trekpleisters in het park zijn de bogen in de rotsen, een soort natuurlijke bruggen. Natuurlijk gemaakte tunnels is misschien ook goed om het te visualiseren. Door erosie lijkt het bij andere bezienswaardigheden net alsof stenen balanceren op een pilaar. Nou ja lijkt? Het is gewoon zo. We hebben hier veel te lang rondgereden, gelopen en gefotografeerd, zo mooi. Het was wel weer erg warm vandaag. Boven de 40 graden celcius. Slecht voor lichaam en geest. He, wat zeg ik nu. Heeft geen toegevoegde waarde, desinformatie zo te zeggen. Sorry hiervoor.

Tussendoor toch nog even aandacht voor de Amerikanen.  De rangers, de oppassers in de parken zijn echt geweldig vriendelijk en behulpzaam. Heel apart, heel verfrissend en eerlijk gezegd nooit gedacht dat het zo zou zijn. Ook het personeel van de campings is altijd zeer vriendelijk en behulpzaam. Altijd even tijd voor een praatje en oprecht in je geïnteresseerd. Ook de gewone burger, bijvoorbeeld iemand die naast je staat te tanken is altijd bereid dingen met je te delen. Tanken doen we regelmatig bij een gebruik van minder dan vier kilometer op de liter.

Het tweede park dat we bezocht hebben was Dead Horse Point een State Park. Hier konden we ons vergapen aan een ruig landschap waar we de Coloradorivier door een soort van hoefijzervorm konden zien stromen. Ook hier konden we diverse landschapsvormen bekijken. Dit park is niet zo groot, dus waren we met een anderhalf uur weer op pad naar het volgende.

Het volgende park lag weer 30 mijlen verderop. We zaten nog te dubben of we hier nog wel naar toe zouden gaan. Het was immers al 17.30 uur. Maar je bent er nu en het zal nog wel een paar jaartjes duren voordat we Amerika weer aandoen.  Het park Heet Canyonlands. Een redelijk groot park, maar echt wildernis. Daar bedoel ik mee dat er een beperkt aantal verharde wegen doorheen loop. Met de camper is het verboden om onverharde paden te volgen. Gezien de tijd die ons tot het donker wordt gegeven, was dit geen probleem. In de boekjes staat het beschreven als een landschap dat gevormd is door het neerstorten van een stuk van de planeet Mars op Aarde. Nou wij hebben het vandaag gezien en kunnen beamen dat de poëtische vrijheid van de schrijver niet gelijk als onwaarheid aangemerkt kan worden. We hebben niet op alle viewpoints stilgestaan. In het achterhoofd heb ik steeds de dwang van het schrijven van een dagelijks stukje. Als we alles hadden bekeken was het voornoemde schrijven niets geworden. Goed, het laatste park gaf een zeer ruig terrein weer dat grofweg in drie niveaus werd uitgebeeld. Een laag niveau, een midden niveau en een hoog niveau. Nou, dat lijkt mij dan weer voldoenden duidelijk. Je hebt er niets aan, maar, mocht je zelf ooit dit gebied bezoeken, dan weet je voorgaande alvast. Grofweg kan ik nog zeggen dat het onderste niveau ravijnen betrof, het middelste niveau een vlakte en het hoogste niveau tafelbergen.

Dat was dan weer vandaag. De laatste letters zijn getikt na het beëindigen van de BBQ, het bekkie staat nog op ons te wachten. Streven is om voor 23.30 uur op bed te liggen. Zo te horen naast mij zal Janneke daar wel in slagen. De grote gaap zorgt voor een storm in mijn rechter oor. Oke, morgen waarschijnlijk richting Cortez, een stadje waar een benzinepompbuurman van zei dat hij dat mooier vond dan de Grand Canyon.

Morgen hoor (lees) je hoe het verliep.

Groetjes, Janneke, Rob, Triensje en Alex