Vrijdag 3 september

Vrijdag 3 september. We hoeven vandaag zelf niet te rijden. Daarom gisteravond niet op een biertje meer gekeken. Dit betekende wel dat ik vanmorgen wat vroeger wakker werd dan de om 7.00 uur die afgesproken was. Na wat liggen en draaien leek het mij toch verstandiger de toiletten op te zoeken. Wat een vieze bende. Ik ga bijna terug verlangen naar de militaire latrine. Blijkbaar vinden sommige mensen het normaal  het papier naast de pot te gooien in plaats van er in. Nou ja, dit zal voor sommigen de charme zijn van kamperen. Ik persoonlijk houd toch wel van een wat meer schonere omgeving. Terug het bed in. Het tijdstip van opstaan naderde al snel. Het busje waar we de tour mee gaan maken komt om 9.15 uur. Twee uur en kwartier om na het opstaan gereed te zijn. Ik doe aan die flauwekul niet mee en sta gewoon later op. Dat blijkt bijna een misrekening te worden. Terwijl de andere drie al fris en schoon zijn sta ik te wachten op een aantal “greasers”, zo werden in ieder geval vroeger de Mexicanen genoemd. Eerst maar nat scheren, wat ik altijd doe. Geen pretje bij een wasbak die omgeven is met allerlei zwarte haren van een of andere figuur die zijn baard heeft bijgeknipt. Ik neem aan dat het zijn baard was. Aan iets anders wil ik op de vroege morgen niet aan denken.

Eindelijk een douche vrij. Snel een paar minuten dribbelend onder de douche. Met het dribbelen hoopte ik te voorkomen dat allerlei ziektekiemen de kans kregen zich aan mij te hechten. Of dat gelukt is weet ik niet; afwachten maar. Ik heb niet gevraagd of de anderen dezelfde ervaring hadden, maar het kan bijna niet anders zijn.

Het ontbijt stond gelukkig ook weer op de todo-lijst. Heerlijke volle yoghurt met honingflakes en een bolletje met gekookt ei. Een jus d’orange, kopje koffie en het is allemaal weer compleet. Ruim drie kwartier voordat het busje kwam stonden we klaar. Fijn dat qua tijdsbesef, ik, hoe kan het ook anders, toch gelijk had.

Vandaag dus met het busje door Los Angeles. Het bleek een gouden greep te zijn. We hadden ook een auto kunnen huren, maar dan hadden we niet gezien wat we vandaag allemaal hebben gezien. Onze gids, Douglas, weet heel veel van de stad. Hij is 20 jaar journalist geweest bij een prominent blad in de stad. Op enig moment dacht hij meer geld te kunnen maken met makelaardij. Dat was ook zo, totdat de crisis hier toesloeg. Hij verkoopt bijna geen woning meer. Vandaar het baantje als chauffeur/gids. We moeten zeggen het was geweldig. We weten niet wat we niet gezien hebben, maar eerlijk gezegd weten we ook niet precies meer wat we allemaal wel gezien en gehoord hebben. We hadden geboekt voor een trip van 4 uur. Toen Doug dat hoorde begon hij al te lachen. Science Fiction, he said. A city, this big, will cost you several days to see all. I will bring you back at four PM. Voorgaande betekende dat de tour van vier uur wel ongeveer 7 uur zou duren. Geen probleem, want   de prijs bleef gelijk en verder hadden we vandaag geen plannen. A star is born! Janneke werd gelijk door Doug herkend als Jamie Lee Curtis, de dochter van Tony Curtis. Jammer voor Janneke was er sprake van fictie. Bij ons op de camping stapte nog een ouder Engels echtpaar, uit Liverpool, in. Van hieruit richting down town naar het Mariott hotel waar nog een drietal jongeren de bus instapte. Zij kwamen uit de buurt van Atlanta.

We hebben, zoals gezegd, veel gezien. Er leven hier ongeveer 17 miljoen mensen, waarbij de blanke populatie in de minderheid is. Onze chauffeur, voorzichtig in zijn uitspraken, liet , voordat de mensen uit het Marriot instapten blijken dat hij hier niet gelukkig mee was. Hij sprak regelmatig van de “White Flight”. De Spanisch (Mexicanen) buurten worden geregeerd door bendes en het is dan ook niet aan te raden daar een bezoek te brengen.

LA. Er wordt veel gerenoveerd. Hoe het precies zit weten we ook niet. Doug sprak snel en vooral veel. Wel zagen we enig verval. Op de beelden op televisie lijkt het allemaal pracht en praal, maar in werkelijkheid is verval, de aftakeling aanwezig. Toch wel mooi al de oude namen terug te zien. Daarna richting Hollywood en natuurlijk de grote letters op de berg waar weer fotootjes van gemaakt zijn. En passant een huis van Ron Howard op de plaat gezet. Ron is nu een bekend regisseur, maar ik ken hem voor al uit de serie”Happy days”.

Daarna richting Hollywood Bvd. De walk of fame. Hier staan de namen van alle sterren in de sterren beschreven, dead or alive.  Bij een of ander Chinees kerkachtig iets, Ik moet toegeven dat we de naam even kwijt zijn, staan van vele sterren de hand- en/of voetafdrukken in betonplaten. Ik hoor net dat het gaat om het Chinees Theater. Hier staan bekende namen, zoals John Wayne en Rock Hudson. In de walk of fame staan bijvoorbeeld Michael Jackson, Gloria Estefan, Donald Duck (uh?) etc weergegeven. De straat was op zich wat minder imposant dan we dachten. Natuurlijk weer een t-shirtje gekocht. Leuk.

Na Hollywood naar Beverly Hills, waar de STARS wonen. We hebben de huizen bekeken van ondermeer Tom Cruise,  John Wayne, Dr Phill, David Beckham and Hugh Heffner (Playboy Mansion), je weet wel die oude grijze met 150 20-jarige volronde blondines om zich heen. Jammer genoeg te weinig zicht om het allemaal in levend vlees te aanschouwen.

Het blijkt dat er nog een duurder deel in LA is, namelijk Homy Hills. Daar hebben we de kamer, dwz balkondeuren,  gefotografeerd van de kamer waarin Michael Jackson is overleden. Ook de poort waardoor de ziekenauto is gereden is vereeuwigd door ons. Toch wel leuk allemaal.

Na deze straat waar nog veel meer over te vertellen is zijn we doorgereden naar  Farmers Market. Hier hebben we geluncht en daarna nog wat rondgelopen. Farmers Market is ontstaan door een boer die op enig moment naar water ging boren. Hij stuitte op olie en 75 jaar lang heeft hij olie uit de grond getrokken. Duidelijk is dat dit geen windeieren heeft gelegd. De familie is stinkend rijk en heeft de Market opgericht.

Wij hebben veel meer gezien en gehoord. Het is echt onmogelijk alles in dit verhaal te vertellen. Ik zou het graag doen, maar over een week moet ik weer aan het werk. Het kost mij wel twee jaar om alle indrukken te vertalen. 

Om een uur of vier waren we weer op de camping. Eerst, na de gids bedankt en getipt te hebben, maar een biertje. Janneke en, na enig aandringen van mij, ging Rob ook mee te zwemmen. Het is nu 19.30 uur, de BBQ staat weer aan. Gezellig aan een bekkie. Het leven is mooi!

Greetz from the USA, Janneke, Rob Triensje en Alex

PS.

Het verhaal is voor vandaag veel te kort, veel te beperkt, onvolledig, niet in overeenstemming met de volledige werkelijkheid of beleving. Daarvoor biedt uw scribent de nodige excuses aan.