Maandag 6 september

Maandag 6 september. Poeh poeh, enerverende dag. Eindelijk weer een dag waarop Rob eens kon lachen om mij. Dit gebeurt niet zo vaak, dus ik gun hem dat van harte. De nacht was er een van mindere kwaliteit. Eerst een smsje, van Sarina, om iet s voor 2en ’s nachts. Eerlijkheidshalve is het wel zo dat Triensje en ik daar niet wakker van geworden zijn. Sarina is geslaagd voor het examen Duits. Iedereen is hier is heel blij voor haar. Volgens Triensje was het geen eenvoudige opgave.

Om , hoe laat precies weet ik niet, maar het zal een uur of drie, vier geweest zijn, kwamen er 2 smsjes binnen van Petra. Een met de mededeling dat ze weer veilig terug was van vakantie en dat ze zaterdag de auto komt terugbrengen en een met een vraag aan Triensje. Weer wakker. Om een uur of 6 en een kwartiertje daarna nog een keer een telefoontje van de tuinman, met na later bleek de vraag of hij aanstaande zaterdag de tuin moest komen doen. Heel attent natuurlijk, maar de beste man had niet in de gaten dat het hier een uurtje of negen vroeger is dan in Nederland. Kortom een nacht die qua slapen beter had kunnen verlopen.

De eerste stap uit de RV was er een van verbijstering. Getver, het is koud hier. Ja alweer, natuurlijk aan de kust mag het wat frisser zijn, maar dit is op vakantie niet fijn. Het dagelijkse ritueel van baden en ontbijten ontbrak ook vandaag niet. Verschil is dat we vandaag, voor het eerst in de RV hebben ontbeten. Eigenlijk was de jus d’orange, de melk en de yoghurt te koud, zelfs binnen.

Vandaag gaan Rob en ik proberen een ATV, in dit geval een Quad te huren. Gisteren hebben we een winkeltje in de stad gezien waar die dingen verhuurd worden. Goed voor de stijve spieren, gevieren richting de winkel. Toen we daar aankwamen bleek het dicht te zijn, dat was dan even jammer. Niet bij de pakken neergezeten terug naar de camping, waar een vriendelijke medewerkster wel een telefoontje voor ons wilde plegen. Het lukte en ongeveer 15 minuten later werden Rob en ik opgehaald door een medewerker van het bedrijf. Hij reed in een ontzettende oude auto, een afgeragde bak, het gaf weinig vertrouwen, maar we kwamen in de Dodge heel aan bij het kantoor. Daar de papieren ingevuld en vervolgens met dezelfde kerel, maar met een andere, nog meer aftandse auto richting de duinen. Het was best wel een stuk rijden, maar er was onderweg voldoende te zien.

Bij de Quads aangekomen kregen we eerst een veiligheidsuitleg, die voor mij onvoldoende bleek. Met de helm op gingen Rob en ik van start. Het eerste rechte deel ging ook voor mij wel goed. Maar ternauwernood in de duinen ging het bij mij al snel verkeerd. Om goed op de foto te komen wilde ik een mooi kort bochtje draaien. Voor dat ik het wist lagen zowel ik als de Quad op de rug. Ik met twee benen omhoog en de Quad met 4 wielen. Gelukkig met mij en  de Quad niets aan de hand. Nou ja, niets. Mijn vlag was afgebroken en je mag alleen rijden met een vlag op het voertuig. Dus Rob en ik moesten terug naar het uitgiftepunt. Ach onderweg nog een steile duin opklimmen. Bij Rob ging dat prima, maar ik had te weinig snelheid. In plaats van terug te rollen dacht ik een bochtje te kunnen maken naar beneden. Fout gedacht en voor dat ik het in de gaten had lag ik alweer op mijn rug. Deze keer met mijn been tussen het wiel en de voetsteun. Rob, meestal niet de kwaadste op deze aardkloot, kwam mij redden. Toen hij eindelijk uitgelachen was en ik mijn wonden had gelikt konden we mijn nieuwe vlag halen. Kosten daarvan waren 10 dollar, die ik overigens wilde betalen, maar aan het eind van het verhaal niet in rekening is gebracht.

De rest van de 2 uur rijden ging zonder noemenswaardige problemen. Hooguit vermeldenswaardig is dat Rob ongeveer een kwartier vast heeft gezeten in een duinkom. Allemaal mul zand en steile wanden. Per saldo heeft hij minder gereden dan ik. Ikzelf heb een stuk rustiger gereden dan in het begin. Geen behoefte om weer op het afwezige dak te belanden. Twee uur was ruim voldoende, langer was te vermoeiend. De chauffeur die ons ook weer wegbracht zei dat mensen die een hele dag huren twee dagen daarna niet meer wakker worden van vermoeidheid. Het was een heel aardige manier om de tijd door te brengen.

De dames hadden in die tijd een grote wandeling over het strand gemaakt, koffie gedronken en gekeken hoe de camping leegliep. Gisteren stond het hier hutje mutje, en vandaag hebben we alle ruimte die we ons maar kunnen wensen. Toch voelt het nu een beetje leeg, met buren was het ook wel gezellig. Onze buren hadden we vanmorgen nog even dag gezegd en toe we de camping afliepen spraken we nog met een andere buurman. Gezellige lui en nog steeds erg vriendelijk. Zo vriendelijk dat bleek dat een hele stapel brandhout voor ons achter was gelaten. Aan dat hout warmen wij ons op dit moment, genietend van wederom de stukjes vlees van de BBQ, de bonenhachee en wat sla met ei. Natuurlijk met een slokje rode wijn er bij.

Even terug naar vanmiddag. Ik was bekaf. De rest wilde nog een stukje wandelen. Ik heb even lekker op de bank gelegen. Niet geslapen, maar wel lekker rustig.

Hiervoor al opgemerkt dat de BBQ weer gebruikt wordt. Een memorabel moment. Het is de laatste keer tijdens onze vakantie in the USA. Morgen eten we macaroni met smac, heb ik begrepen. De BBQ zal zijn laatste rustplaats vinden in de container hier op het kamp.

Morgen gaat het via de kust naar onze laatste RV-kamp. Overmorgen moeten we de RV van binnen schoon inleveren. Dus eerst nog wat toeristische stuiptrekkingen en daarna koffers inpakken en RV cleanen.

In ieder geval zal ik van de toeristische activiteiten morgen nog verslag doen.

Groeten, Janneke, Rob, Alex en Triensje