Donderdag 9 en vrijdag 10 september

Donderdag 9 en vrijdag 10 september. Woensdag 8 september liep tot het avondeten. Deze keer 2 dagen in een. Twee reisdagen. Omdat we San Francisco niet ingegaan zijn, vonden we dat we de dollars dan maar aan een lekker afsluitend etentje moesten besteden. Voordat we dat gingen doen eerst nog even rondkijken of er een flesje rode wijn te scoren viel. Het was nog namelijk nog te vroeg om te gaan eten en de lauwe witte wijn was niet een goed begin. Nou mensen, we zaten midden in een hotelbuurt annex industrieterrein. Bij de benzinepompen, waar we eerder wel een flesje konden kopen was het deze keer bot vangen. De andere kant maar op. Misschien dat de kansen daar beter zouden zijn. Ik was het al mooi zat, maar Rob, immer positief, vond dat we niet te snel moesten opgeven. En inderdaad, even verderop was een grote supermarkt. Kreeg hij weer gelijk. Met licht versnelde pas die kant op. Onderweg viel een towingtruck op. Mijn naam stond er op en moest ik daarom eerst bij de truck vereeuwigd worden op de digitale plaat. Mij valt bij het bezien van de foto op, dat mijn gemillimeterde haar aan het begin van de vakantie veranderd was in een, voor mijn doen, behoorlijke bos. Nadeel bij “lang” haar is dat het grijze nu wel heel erg opvalt.

De supermarkt zag er veelbelovend uit. Er werd ons niets in de weg gelegd toen wij als nietsvermoedende toeristen het pand betraden. Jammer genoeg bleek het een groothandel te zijn en verlieten wij met gebogen hoofden de winkelnering. Geen wijn. Ook verderop geen wijn. Positief in dit verhaal blijft dat we nu ook een groot gedeelte van de industrie van San Francisco hebben gezien. Nou ja, zo voelde het in ieder geval aan de voeten.

Op de terugweg naar ons sobere hotel hebben we snel bij een wat duurder hotel de menukaart bestudeerd. We waren te vroeg, maar na het halen van mijn vest, kwamen we juist op tijd aan om het happy hour enig luister bij te zetten. Na het nuttigen van een paar drankjes en wat chips met sour cream was het tijdstip aangebroken om ons galgenmaal te bestellen.

De dames kozen voor zalm en Rob en ik voor een New York steak. Alle vier met baked potatos als drager. Blijkt zo’n baked potato een gepofte aardappel te zijn in schil, maar het was een joekel en met de sausjes was het een hap van jewelste. De zalm was volgens de dames heerlijk, maar ook de steak was van grote kwaliteit. Het kost wat, maar dan heb je ook wat! Na deze fijne afsluiting was het weer bedtijd, alhoewel, het was nog niet zo laat. Een lange uitrustnacht voor de boeg. De volgende dag hoefden we pas om een uur of 12 in te checken. Jammer dat je voor 9 uur moest ontbijten.

We waren op tijd, als je gewend bent om 7 uur op te staan, dan valt het tegen langer te blijven liggen. Het was een continentaal ontbijt. Dat houdt volgens mij niets anders in dan dat het sober is. Dat is ook het geval. Maar er was jus d’orange, melk, cornflakes, geroosterd brood, jam, boter en verbazingwekkend, ook goede koffie. De ontbijtdame was zichtbaar hoogzwanger. Ze moest over 2 weken bevallen. Over 2 weken? Ja, dat is wel wat anders dan in onze verzorgingsstaat, waar een werknemer 8 weken voor de bevalling al aan het zwangerschapsverlof begint. Menig werkgever zal jaloers kijken naar het Amerika-model. Wat beter is; daarover mag u zelf een oordeel vellen.

Om 10 uur richting vliegveld dan maar. We konden met de gratis shuttle. Prima geregeld. De chauffeur hielp met inladen. Het bleek nog wel een eindje rijden, maar het liep voorspoedig. Daar zit je dan, veel te vroeg, met al je bagage op het grote vliegveld. Gelukkig werd er om half twaalf al begonnen met het inchecken. Dan ben je in ieder geval je koffers kwijt en kun je rustig met alleen je handbagage de tax-free shops afstruinen. Links en rechts is nog wat ingeslagen. Voor je bij de winkels bent wordt er door de security nog even streng naar je gekeken en moet je de diverse veiligheidshandelingen ondergaan. Vervelend op het eerste gezicht, maar laten we wel zijn, het is voor je eigen veiligheid. Het verhoogt de kans aanzienlijk dat je zonder problemen de thuisreis aflegt. Er zal maar een of ander sujet wat willen proberen.

Er was meer dan voldoende tijd om na het winkelen nog een laatste bodem te leggen, voordat we het vliegtuig in zouden stappen. Het werd een half lb hamburger met friet voor de heren en sla voor de dames. Het was weer een hele hap. Wat een stuk vlees en van prima kwaliteit. Lekker geroosterd op de grill. We dronken er nog een beker koffie bij. Drinken is echt abnormaal in de USA. In zo’n beker zitten minimaal 3 maar bijna zeker wel 4 Nederlandse kopjes. Ook de kwaliteit van deze koffie was prima.

Het eind komt steeds dichter bij. De weg naar Gate 9a wordt verder afgelegd. Daar moeten we nog steeds behoorlijk lang wachten. Niet leuk, maar het is niet anders. Na verloop van tijd kwamen de verlossende woorden. Zone 2 mag instappen. Hiep, hiep, op naar een ruim 9 uur durende vliegreis. De terugreis gaat vlotter dan de heenreis. Volgens Rob komt dat doordat we de wind mee hebben, maar ik denk dat het te maken heeft met het draaien van de aardbol. We hebben het nog niet uitgezocht en ook vergeten te vragen. Misschien dat jullie het zo weten.

Het was de afgelopen weken niet moeilijk om positief te verhalen, maar, oh, wat heb ik het moeilijk positief te zijn over de vliegreis. Verschrikkelijk. Het personeel is heel aardig en behulpzaam. Het eten aan boord is prima. Natuurlijk geen uitgebreide keuken, maar de hapjes zijn goed. Ook voldoende te drinken en als je het te weinig vindt, kun je zelf nog halen. Zo nu en dan een verfrissingdoekje wordt ook verzorgd. Maar het zitten in een zeer beperkte ruimte is heel vervelend. Geen lichaamsbeweging of je moet iedere keer iemand lastig vallen. Je zit direct op de persoon voor je. Als die zijn stoel in de laagste stand zet zie je niets meer op het lcd-schermpje voor je. Ik had zelf nog het “geluk” dat mijn eigen stoel niet in de lage stand wilde. Wat een ellende. Ik begrijp niet dat je mensen in deze situatie mag vervoeren. Volgens mij heeft vee het, na de aangescherpte wetgeving, beter. Zo, dat waren de persoonlijke frustraties. Ik heb wel een tegoedbon gekregen voor de situatie met mijn stoel. Een korting van 50 euro op mijn volgende vlucht, maar alleen als ik die maak voor 1 januari 2011. Ik denk niet, ik weet het zeker, dat dit er niet van komt. We hebben weinig geslapen. Volgens mij hebben we allemaal film gekeken. Rob wel een stuk of drie. Van Janneke weet ik het niet zeker.

Om kwart voor elf, Nederlandse tijd, kwamen we na een bumpy vlucht aan. Er was nogal wat turbulentie door slecht weer. De piloot verstond gelukkig zijn vak en zonder problemen zette hij op de juiste tijd het luchtvaartuig aan de grond. Uitchecken verliep vlekkeloos en ook bij de douane ondervonden we geen problemen. Snel een paar treinkaartjes kopen en om 12.19 uur vertrok de trein van Schiphol naar het o zo mooie Steenwijk. Echt Nederlands weer verwelkomde ons; regen. Daarnaast ook een warm welkom door Pa en Ma Van Doorne. Alle bagage kon niet in de auto, dus werden wij eerst even thuisgebracht. Niet natuurlijk, voordat wij vieren elkaar nog een “hug” hebben gegeven. Gemengde gevoelens, blij dat we weer thuis zijn, jammer dat het zo is.