Top of the world highway

03.09.10

Top of the World Highway

Vanmorgen was het mistig en koud, maar anders dan gisteren: het voelde alsof het een mooie dag zou gaan worden. En inderdaad, al gauw was er een strak blauwe lucht en een heerlijk zonnetje. Eerst naar de TI om te informeren naar de toestand van de Top of the World Highway. Er zijn namelijk dagen dat je er niet op kunt rijden vanwege weersomstandigheden, hadden we gehoord van een engelse dame, die er gisteren in konvooi overheen moest.. De weg is overigens van half oktober tot half mei sowieso gesloten. Vandaag zouden er absoluut geen problemen zijn en wij dus op weg. Aan het eind van Dawson moesten we op een leuk klein pontje om aan de overkant van Yukon River te komen. Daar begint namelijk bedoelde highway. Als je het pontje ziet, kun je het niet geloven, maar er gaan zelfs vrachtauto’s en touringcars op. Niet teveel tegelijk natuurlijk. Direct aan de overkant van de rivier begint het klimmen. We hadden al veel gehoord en gelezen over deze weg en dat was in het algemeen niet direct veel goeds. Aan de Canadese kant (na 100 km is de grensovergang met de VS) valt het allemaal nog best mee. Goed, er zijn geasfalteerde en ook verharde stukken, maar de gaten zijn nog te omzeilen, al rammelt de auto wel.

Op de grens, volgens de grenspolitie op zo’n 1600 meter hoogte, volgde een typische (amerikaanse) douanebehandeling: oprijden tot rode verkeerslichten, wachten tot men ze op groen belieft te zetten en oprijden tot aan het loket. Door het raampje moesten we onze paspoorten afgeven en kregen we een korte, knorrige ondervraging van een dikke amerikaan met een buik, die bij een Japanse sumiworstelaar niet zou hebben misstaan. “Of we vegetables, fruit, weapons, drugs of pets bij ons hadden“. Op al zijn vragen volgde onzerzijds een beleefd “no sir”. Toen Joop op zijn laatste vraag antwoordde met “no sir except my wife” kwam er toch nog even een grijns. Vervolgens opdracht om een paar meter verder te parkeren omdat binnen nog formaliteiten verricht moesten worden. In het kantoortje: vingerafdrukken, een foto, formulieren invullen en stempels in je paspoort en 12 US dollars betalen. Daar we allen maar Canadese dollars bij ons hadden en er niet met een Visa-card afgerekend kon worden, mochten we door zonder betalen. We waren geen criminelen of terroristen en mochten de VS binnen. Toen begon het pas goed. De weg was een soort verhard zandpad (gelukkig had het al een paar dagen niet geregend, want dan zou het ronduit gevaarlijk zijn geweest en de aangeduide “potholes” waren behoorlijk diep en door de hoeveelheid bijna niet te omzeilen. Natuurlijk maak je op zo’n weg niet echt snelheid. De omgeving was schitterend. Prachtige kleuren: van groen naar alle soorten geel en laag langs de grond verschillende kleuren dieprood. Overigens kwamen we vandaag net als gisteren grote gebieden tegen die ooit door bosbrand zijn verwoest. Op een bepaald moment werden wegwerkzaamheden aangekondigd en dat hebben we geweten. Eerst bij een man met een stopbord lang wachten en vervolgens in colonne - 2 auto’s - rijden. Een auto ervoor met knipperlichten en de tekst: “pilot car follow me” en een sluitwagen met knipperlichten achteraan), zeker 30 km - als het niet meer is - over de “weg”sukkelen). Dat was bepaald geen pretje, maar gaf wel een heel veilig gevoel. Het ging soms stapvoets, doordat stukken van de weg door een kolkende waterstroom waren weggeslagen of ondermijnd en met zwaar materieel opnieuw werden aangelegd/verbeterd. Gelukkig werd het iets beter na Chicken (een plaatsje van ca 35 inwoners. Dan te bedenken dat we op weg waren naar Tok. Je zou het niet mooier kunnen verzinnen! Dichtbij Tok nogmaals wegwerkzaamheden en ook hier weer een follow me-auto. Gelukkig maar een heel klein stukje. In Tok een prima camping gevonden. Toen we wilden betalen, was de Visa-card zoek. Dat was schrikken. Tijdens het zoeken zonder resultaat raakte Joop er steeds meer van overtuigd dat hij de card bij het tanken in Dawson had laten liggen. Amerikaanse dollars hadden we ook nog niet en daar stonden we dan. Eerst maar naar de bank of de card blokkeren.??? Ik adviseerde Joop nog maar eens te kijken in zijn portemonnaie en gelukkig, de card zat in een ander vakje diep weggestopt. Het was me het avontuurlijke dagje wel en na 8 uur over 300 km waren we blij te kunnen uitrusten in ons rijdend huisje. Poeh, poeh.