Nog 1 dag Seward en Seward-Glennallen

13.09.10

Nog 1 dag Seward

Vanmorgen eerst gediskussieerd over wel of niet naar Valdez en zo wel, hoe: met de ferry of over de weg Dus wel en daarom naar de telefoon in het dorp om te bellen met de ferrymaatschappij. De boot van vandaag was nog niet vol, maar de door ons te overbruggen afstand was te groot en de roostertijd voor de tunnel net voor Whittier in ons nadeel, zodat we die boot niet meer konden halen. Even ter verklaring: de tunnel voor Whittier heeft maar 1 rijbaan. Men rijdt dus om de beurt of van de ene of van de andere kant erin. De doorvaart schijnt ten minste een kwartier te duren. De eerstvolgende boot, waarop we terecht konden was a.s. donderdag en dat vonden we wel erg lang duren. Besloten om niet naar Valdez te gaan, ook omdat het over de weg een te grote afstand is. Enerzijds jammer, omdat we dan die grote Columbia Glacier niet kunnen zien, anderzijds hebben we gelukkig hier in de baai het geweld van de gletschers kunnen aanschouwen.

Dan maar naar Safeway om boodschappen te doen, een mens moet per slot van rekening toch eten. En dat was maar al te waar, want het was intussen lunchtijd. Omdat we hier op het terrein geen Wifi hebben, zijn we na het eten naar de plaatselijke openbare bibliotheek gegaan, waar je gratis van de computer gebruik kunt maken en dus ook daar je eigen laptop kunt installeren. Dat is in heel de VS zo, herinneren we ons van ons vorige bezoek. Ideaal. Het is altijd weer even werk, vooral door de foto’s die erbij moeten, maar het geeft veel voldoening als alles er weer op staat. De verhaaltjes zelf schrijven we altijd ‘s avonds wanneer we heerlijk in ons knusse hokje zitten uit te puffen van de vermoeienissen van de dag. Kop koffie erbij: wie doet je wat.Een straat verderop aan de baai is het Sea Life Centre gevestigd en daaraan hebben we na de bibliotheek een bezoek gebracht. Dat was zeer de moeite waard. Er was van alles te zien op het gebied van de natuur in en rondom de baai. Er was bijv. een groot aquarium van een diepte van 2 verdiepingen, waar je op allebei de verdiepingen in kon kijken. Je kon de vissen bewonderen, maar ook erboven de eenden en met name de “puffins”. Dat zijn erg leuke vogels om te zien en ze kunnen enorm goed duiken en onder water “vliegen“, want daar lijkt het echt op. Zo hadden we alles bij elkaar een reuze leuke dag, die ook weer heel erg zonnig was.



4.09.10

Glennallen

De dag begon niet bepaald geweldig. De motoraccu was leeg en dus wilde de auto niet starten. Even paniek in de tent. Dat heeft waarschijnlijk te maken met het feit dat we al eerder problemen hadden met de boordaccu. We dachten dat we de problemen achter de rug hadden, maar voor alle zekerheid hebben we ‘s nachts steeds op elektriciteit gestaan. Alleen de laatste avond en nacht stonden we niet op een zogenaamde full hook up, dus zonder elektriciteit, water en riolering, en dat heeft de motoraccu kennelijk de kop gekost. Gelukkig stond er naast ons een aardige buurman, die startkabels bij zich had en zo kregen we de motor weer aan de praat.

De rest van de dag ging het goed en ook nu staan we weer op stroom om problemen te voorkomen.

Wat later op weg dan we gedacht hadden, maar wat een prachtige rit. Vanaf Anchorage de Glenn Highway op en die was nieuw voor ons. We hebben al heel wat gezien, maar hier brak de omgeving alle records. De weg steeg en steeg en de kleuren waren weer heel herfstig. Veel meer dan aan de kust, waar de herfst kennelijk toch later inzet. Halverwege Glennallen, waarnaar we op weg waren, zagen we sneeuw, althans dat dachten we van afstand, maar het bleek een enorme gletscher te zijn, waarop we vanaf de weg neerkeken. Dat hadden we totaal niet verwacht. Het bleek de Matanuska-glacier te zijn, die een ijsveld heeft van zo’n 6 km breed. Een stuk verderop hoge bergen met de eeuwige sneeuw, die de oorsprong zijn van de gletscher. Ook in de buurt van Glennallen bergen met zo te zien ongerepte sneeuw. Ze lijken ons ook veel hoger dan de hoogste berg van Alaskade, de Mount McKinsey(6194 m), die we in het Denali Park zagen, maar dat zal wel komen omdat we toen zelf veel hoger waren.




Het loopt hier nu toch wel naar het eind van het seizoen, want de camping bij Glennallen, die we op het oog hadden, was sinds 10 september gesloten. Gelukkig kon de eigenaar, die er net kwam aan rijden, ons vertellen dat er nog een camping/RV-park in Glennallen open moest zijn. En dat bleek ook het geval. We waren de eersten, maar later overigens niet de enigen (er staan er nu al 10), want er zijn heus nog wel veel mensen op pad. Ze hebben zelfs Wifi, gaan we vanavond dus mooi weer een en ander verzenden. Voordat we dat doen eerst nog een paar foto’s selecteren om op de website te plaatsen. Omdat het vandaag niet zo’n groot verhaal is nog wat zijdelingse informatie van joop.

Langs iedere Highway zie je op bepaalde afstanden borden staan waarop verticaal de afstand in miles wordt aangegeven. Vreemd maar jullie lezen het goed, het wordt verticaal aangegeven. Daar moet toch een reden voor zijn. Horizontaal is gebruikelijk en het leest gemakkelijker. Dus maar eens gevraagd aan een alaskaan. ‘s Mans hersenen werkten hoorbaar maar hij zei tenslotte eerlijk dat hij geen flauw idee had. Ik heb hem toen een mogelijkheid aan de hand gedaan: Er rijden hier vast veel chinezen en die zijn gewend om van rechts naar links te lezen. Om horizontale verwarring te voorkomen ((901 of 109 miles is een groot verschil) worden er als een service aan de chinezen de miles dus verticaal geplaatst. Probleem opgelost. Ook toen weer flink gekraak maar tenslotte kon hij lachend uitbrengen dat het een very good joke was. Die “milesposten” hebben overigens zo ongeveer de functie van huisnummer. Een adres wordt dus aangegeven met bijvoorbeeld Highway zus en me zo, mile 134. De woningen zelf staan bepaald niet aan de weg. Een ander opmerkelijk iets zijn de postboxen langs de weg. Ze staan allemaal op een eenzelfde paalconstructie op eenzelfde afstand van de weg en zijn voorzien van een metalen rode pijl /vlaggetje. Volgens dezelfde alaskaanse informant is de paalconstructie voorgeschreven en noodzakelijk om sneeuwschuivers de nodige ruimte te geven, en de boxen bereikbaar te houden voor de alaskaanse PTT-ers . Als de pijl/vlag omhoog staat zit er post in de box die de bezorger mee moet nemen. De postkantoren of brievenbussen kunnen hier zo maar 50 of 100 km verder zijn. Tot een volgende keer maar weer.