Saai platteland

In plaats van in een rechte lijn van Québec naar Montreal te rijden, zijn we halverwege noordwaarts gegaan en zijn we via binnenwegen naar Montreal gereden. Deze streek behoort tot het laaggelegen stroomgebied van de Lawrence River. Het is niemandsland: de boerderijen zijn er niet groot, de percelen landbouwgrond zijn arm en alleen geschikt voor maïs en er is wat industrie. Van allebei wat en van beiden niks.

Tussen de middag weer een McDonalds aangedaan: altijd goed voor een eenvoudig hapje en een kop koffie. Er zijn wel verschillen in de diverse McDonalds: de Amerikanen staan voor een soort van batterij van spullen (zie foto), terwijl in Canada het er net als in Europa uitziet: veel werkruimte met uitzicht op de keuken.

In de Mac schrok ik toch wel even: ook hier in het verre Canada blijkt het kapperscollectief invloed te hebben. Je leest er nooit over, maar ik ben ervan overtuigd dat er een kappersmaffia is die wereldwijd afspraken maakt. De bewijzen zaten aan een tafeltje naast ons: drie dames die WOII nog bewust hebben meegemaakt, waren ieder gesierd met een keurig kapseltje. Het verkleinwoord is hierbij beslist van toepassing want het kapperscollectief schrijft immers voor dat als de klant vaker dan strikt noodzakelijk naar de kapper gaat, de klant het gevoel moet worden gegeven dat het hard nodig was. In plaats van dat de kapper iets optisch doet met wat schuim en aandacht, knipt hij gewoon wat weg. Het resultaat is desastreus: het immer kleinere kapseltje balanceert als een toefje slagroom op een ijsbolletje. Ik snap trouwens niet dat de dames in kwestie dat zelf niet merken: het moet toch tochten zo om het hoofd.

Het hotel in Montreal ligt vlak tegen het centrum. Een mooie plek. Zonder verder transport loop je zo de oude stad in. Ook hier is de sfeer Europees. Dat geldt ook voor het hotel: het is gevestigd in een oud herenhuis (foto!) met veel charme en weinig kwaliteit. Onze kamer is gelijkvloers en bestaat uit een oud keukentje (foto!) met zijwaarts daarvan een duistere ruimte met twee bedden. Toen ik mij op het bed liet zakken, kreunden de veren metaalmoe. Wat niet zuchtte onder mijn gewicht was het leven in het matras. Ik meende haast zeker een gejuich te horen opstijgen van allerlei klein gespuis dat – nu eenmaal wakker – juichend in afwachting was van mijn blote benen.

Parkeren in deze omgeving is een probleem. Gelukkig kon ik bij het hotel de auto kwijt; nou ja, ‘parkeren’, ik moest de auto door een miniem steegje manoeuvreren, een gigantisch hek openschuiven en de Kia op een postzegel van een plaatsje lepelen. Dat lukte allemaal, maar tijdens dit proces ben ik de sleutel van de hotelkamer verloren. En dan blijkt weer eens dat je steeds moet opletten: waar bewaar je wat, hoe pakken we route/eten/betalen aan. Na tien minuten zoeken, vond ik de sleutel: hij moet bij het uitstappen uit m’n zak gevallen zijn.

Vanmiddag Montreal bekeken, waarbij we tegen een Imaxtheater aanliepen en daar een film over surfen in 3D bekeken hebben. Mooie techniek; is inmiddels behoorlijk volwassen.