Op weg naar huis

Woensdag 27 juli 2011.

De tassen zijn heringericht. Folders, kranten, de pindakaas en andere eetresten zitten in de prullenbak en om negen uur zitten we klaar om te vertrekken. Ik sta nog even buiten te kijken bij de snelweg die hier voor langs loopt. Een grote stroom verkeer trekt aan je voorbij,  honderden zware vrachtwagens en volgeladen pickups. Aan deze weg staan ook gewone huizen op enkele tientallen meters afstand, die nauwelijks enige geluidsbescherming hebben. Je kunt je dat in Nederland niet voorstellen. Hier zouden al die huizen al lang zijn voorzien van geluidwering of de weg was weg geweest. Verder hangt er een penetrante geur van kunstmest. Maar ga je een blok terug dan zit je ineens in een slapende woonwijk met vrijstaande huizen in de Noord-Amerikaanse stijl. “It’s a living”, zullen we maar zeggen.

Om 10 uur vertrekt de shuttlebus naar de luchthaven. Kwartiertje rijden en je wordt voor de ingang afgezet. Een mevrouw in een groen hesje vangt ons op en wijst ons waar we heen moeten voor de Departures. Veel gepensioneerden hebben zo nog een aardige dagvulling: dienstbaar zijn aan de samenleving voor dingen waar eigenlijk geen geld voor is, maar het helpt wel en het maakt de beleving voor de toerist heel wat vriendelijker en uitnodigender dan ons Europa. Als je dan toch niets te doen hebt doe dan de dingen die het systeem niet tot haar taken rekent.

De wachtrij voor de intake is lang en toch kunnen we binnen 10 minuten onze ruimbagage afgeven. Er wordt niet moeilijk gedaan over de paar kilo die onze koffers teveel wegen. Met de toch nog zware rugzakken en laptoptassen op weg naar de controle. In mijn ogen nog altijd een wat vernederende ervaring om je zakken leeg te halen, jas-horloge-riem-schoenen in een bak doen, laptop uit de zorvuldig ingepakte tas frommelen, door een poortje (wat deze keer niet piepte) en dan zie je dat iemand op een schermpje in jouw persoonlijke eigendommen zit te gluren. Daarachter begint de jacht op je resterende valuta als tientallen winkeltjes suggereren dat je taxfree veel goedkoper uit bent door juist nu die overbodige luxe aan te schaffen waarvan de merknaam doet vermoeden dat je er dan pas helemaal bij hoort. Lijkt me afschuwelijk om in zo’n winkel te moeten werken.

Het vliegtuig lijkt echt van plan om op tijd te vertrekken, ook al moet je daarvoor minstens twee uren te voren klaar zitten. Er is hier free Wi-Fi (kan Schiphol nog wat van leren) en dat verkort de wachttijd. De boarding is nog wat chaotisch. Een vliegtuig met één ingang vul je van achteren naar voren, maar hoe communiceer je dat naar een groep van honderden rumoerige mensen, die alleen maar op weg willen en jouw taalgebruik niet herkennen.  Ruim voor één uur zitten wij klaar en na drie kwartier zijn we los. Het wordt al een routine ervaring.

De vlucht verloopt zonder hoogte- en dieptepunten. Hoewel we een nachtovergang passeren merken we daar nauwelijks iets van. Je leest veel, doezelt wat en krijgt je natje en droogje. De getoonde films hebben het bekende lage IQ-niveau, gelukkig staat het geluid uit. Dan maar de klassieke muzak in je oren, ook niet geweldig maar het vult de leegte.