ons bezoek aan Mesa Verde, de reis naar Monument Valley

Goede morgen of zoiets. Hier weer bericht van de reizende reporter in dienst van drie geweldige dames. Het is mijn beurt weer om jullie te vergasten op onze belevenissen in het land van de onbegrensde mogelijkheden.

We hadden ons bivak opgeslagen op een KOA camping (Kampground of america), een hele mooie! Lekker hoog, op bijna 2000m hoogte met als gevolg een koude nacht en een perfecte nachtrust dientengevolge. We lagen er vroeg met als gevolg dat ik voor de wekker over Wilma kroop (die voor mij in de alkoof ligt en als hindernis moet worden genomen voordat ik mijn ochtendbehoeften kan doen), toen geen zin meer had om terug te gaan, mijn sportoutfit aangeschoten, de rv uit en hard rennend de konijnen de stiuipen op het lijf gejaagd. Gelukkig zaten er geen slangen en beren want dan zou ik nog harder lopen.....

Daarna met zijn vieren snel ontbeten en vertrokken naar Mesa Verde National park. Na een half uur kwamen we aan en bezochten het visitorcentrtum. Daar stond een enorme rij van potentiele bezoekers van indianennederzettingen in de rotsen. De indianen leefden daar rond 1200. Eebn ranger sjouwde rond om je van tevoren te informeren om het proces `o goed mogelijk te laten verlopen aan de kassa. Je moet je voorstellen een echte indiaan met een enorme vlecht donker haar onder zijn rangerhoed uit, donker van kleur een hemd met vouwen waar je je aan kunt bezeren en perfect gepoetste schoenen, ik kon er wat van leren..... Maar dat terijde, wij gingen naar Balkony House. Enorm klimmen op hoge ladders, door een smalle tunnel, kortom|: spanning en sensatie!! Het werd Fleur allemaal een beetje te veel. Eerst was ze nog heel stoer, samen uit, samen thuis immers, maar na een explicatie van de Ranger en het doorvragen aan de ranger door Wilma ging het licht uit. Fleur zou op de rugzak passen en een boekje in de schaduw doen, Pam Wilma en ik gingen als sterksten op pad! En we zijn  er nog. Het was een waardevol bezoek, lekker klouteren, uitleggen aan Amerikanen dat we geen Tjechen waren en uiteindelijk een reunie met onze oudste dochter.

Lunchen in de camper en toen op pad naar Monument Valley, heyt echte wilde westen. Ht is een reservaat van de Navajo indianen. Na een vermoeidende rit kwamen we rond half 7 aan. Meteen voor morgenvroeg een jeepsafari geregeld om 8 uur en de bbq angestoken. Door een toevloed aan vliegen werden we gedwongen ons diner in de camper te gebruiken, die we eerst maar even door de onovertroffen airco lieten afkoelen. Het was genieten.

Daarna nog ff met nachtzuster Heleen zitten pingen, gegeit en toen naar bed....

O ja, in de story's eromheen natuurlijk nog wat klein leed. De tweede korte broek van Wilma ging eraan, hij was al wat dun hoor. 

En tijdens de reis, ho stoppen, we hebben een overstroming......wat was ert gebeurd: tijdens het rijden was de kraan van de wastafel aangegaan, stond de waterpomp nog aan en dat werd duidelijk nadat de wasbak overliep hetgeen tot bijna bij mijn werkplek duidelijk werd. Wilma als razende poetsster (en dat kan ze!)  aan de slag en binnen now time was de camper weer om door een ringetje te halen. De alarmlichten uitgezet en onze weg vervolgd. Natturlijk was de landkaart van uthah zeiknat hetgeen Wilma 's avonds nogmaals herhaalde maar nu aan tafel met een potje bier....

Veel groeten aan jullie allemaal daar, werk ze, geniet van onze afwezigheid, desondanks denken we aan jullie.

Gegroet!!!

Joost en zijn redskins