15 augustus maandag

15 augustus maandag.

Alweer twee dagen onder een deken geslapen; just like home. Heerlijk behaaglijk wakker geworden om 07:00 uur. Schuin achter ons hadden mensen hun kampvuur hoog op om het zo een beetje warmte te krijgen. Klokslag 08:00 uur waren we buiten de camping. Het eerste stuk kenden we al omdat we die op de heen weg al hadden gedaan. Gedurende twee uur met blote voeten op de grond van de camper om ze zo  op te warmen. In Orderville boodschappen gedaan. Theo werd aangetrokken door het woord drugs op het bordje: ‘food and drugs’. Het bleek een kleine supermarkt te zijn. Het eerste wat je in deze supermarkt kon kopen was het boek van Mormon. De inwoners van het dorp zijn navolgers van Mormon. Wat verder opviel in de supermarkt was dat wij, behalve 1 oud mannetje er verder niemand was behalve nog een ander Hollands stel. Hoe vreemd kun je het hebben. Vanaf dit dorp ben je zomaar in het Nationaal Park. Bij de tunnel voor het park aangekomen moesten we, omdat onze camper breder was dan 2.4 meter, in ons eentje door de tunnel.

Nog een klein eindje verder en we kwamen aan bij ‘Watch Men’, de campground. Hier hebben we een plekje vastgelegd via internet. Op deze plek zullen we een picknick tafel en een kampvuur moeten delen met nog 2 plekken. Daarbij zal de camping wat over moeten hellen. Maar ja, de camping staat praktisch in het park dus vandaar wel geboekt. Toen we ons meldden bij de park ranger gaf hij aan dat de plek nog niet vrij was, en of we niet even wilden wachten. Gelukkig keek hij zijn gegevens nog eens na, want er was nog een plek, die mooier was. Op de plek aangekomen bleek dit ook zo te zijn. Een hele mooie plek. Ruim en weer in de buurt van toiletten. Helaas mochten we vanwege het brandgevaar geen kampvuur maken. Terwijl we op onze plek zaten te eten, hoorden we steeds een hoog gepiep. Theo en ik nog gezocht in de bomen en bosjes, maar geen vogel te bekennen. Ineens zie ik een groot grijs beest op een boomstam zitten. Daar hebben we de fluiter, het was een eekhoorn die het gepiep maakte.

Vanaf de camping zijn we lopend naar de Zion Canyon Visitor center gegaan. Ook hier waren weer die handige shuttle busjes. In de eerste shuttle bus zijn we direct doorgereden naar de Temple of Sinawava. Dit was het laatste punt van de route. Wat opvalt in deze Canyon is dat je niet van boven naar beneden kijkt, zoals in de Grand Canyon en Bryce, maar dat je van beneden naar boven kijkt. Je bent nu in de bodem van de kloof. Je staat tussen loodrechte rotswanden (910 meter, met de kleuren beige, roze, oranje en rood. Dit is heel mooi om te zien). Onderweg van onze wandeling hebben de kinderen pootje gebaad in de Virgin River. Weer lekker afgekoeld konden we weer op pad. Het water liep op sommige plekken van de rotsen af. Het was dan ook mooi groen begroeid. Zelfs in dit jaargetijde  bloeiden er de mooiste bloemen. Het pad voerde ons naar de steeds smaller, wordende achterste deel van de kloof binnen. Toen we werd me duidelijk dat je waterschoenen nodig had. Om in de Narrows te komen moet je over de stenige bedding van de rivier lopen. Dat zijn dus keien in allerlei afmetingen en standen met water die er over stroomt tot knie hoogte. Bang om mijn schoenen te ruïneren liep ik met mijn blote voeten over de gladde stenen. Het leverde me wel sociale contacten op. Spontaan riepen mensen mij in het voorbijgaan toe met een blik op mijn blote voeten; ‘that hurts’. Ik kreeg zelfs een wandelstok van een vrouw aangeboden. Bijna bij ons doel aangekomen, dat is de rotswanden met uitgestrekte armen aanraken, zag ik van een verdere wandeling af. Het werd me te onverantwoordelijk. Nog net kon Astrid mij staande houden, terwijl ik viel. Even uitgerust op een strandje waar we heel leuk met een oude Amerikaans echt paar hebben gepraat. Als beloning voor het afzien van de wandeling hebben we bij de Gotton Tree een soft-ijsje gegeten, met een gat in het midden, en zijn we weer terug gegaan naar de camping.

 Nog even heerlijk uitgerust aan de rivier, daarna gegeten en om 21:15 uur zijn we naar een praatje van een Ranger gegaan. Deze enthousiaste ranger vertelde diverse dingen over de rotsen en de begroeiing van de rotsen aan de hand van dia’s.

 O ja, ik weet nu het juiste woord voor de vogel die ik gezien had. Het is een Peregine Falcon. Overigens nog een vogel die we gezien hebben is de Steller’s jay. Een blauwe vogel die als een mus bij je in de buurt blijft. Na de dia show terug om erachter te komen dat mijn ruim 1 week oude horloge kwijt is. Ik maak me er schijnbaar druk over want ik droom er ’s nachts over.